Πρόσκληση στην παρουσίαση της ποιητικής έκδοσης
Εκμαγείων μου «σπαράγματα»
Η Ευμορφία Καλύβα έχει τη χαρά να σας προσκαλέσει στην παρουσίαση της πρώτης της ποιητικής έκδοσης, με τίτλο «Εκμαγείων μου “σπαράγματα”».
Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019, στις 21:00
Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χανίων – Νεώριο Μόρο
Ακτή Ενώσεως - Ενετικό Λιμάνι
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Ντένια Καραβασιλειάδη (Φιλόλογος)
Αισθητικά παρεμβαίνει με τον κριτικό λόγο του ο Νίκος Σταθόπουλος (Φιλόλογος).
Νεκταρία Πατεράκη-Καστρινάκη (Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Εκπαιδεύτρια Προσωποκεντρικής και Παρεμβαίνουσας μη Κατευθυντικής Ψυχοθεραπείας).
Ποιήματα διαβάζουν:
Κατερίνα Παπαδάκη
Ευμορφία Καλύβα
Νίκος Τουλιάτος.
Πλαισιώνουν μουσικά:
Νίκος Τουλιάτος (συνθέτης κρουστών, σκηνοθέτης): κρουστά
Γιώργος Λουτσέτης (συνθέτης): πιάνο – τραγούδι
Την παρουσίαση επιμελήθηκαν η Ευμορφία Καλύβα και ο Γιώργος Λουτσέτης σε μια προσπάθεια παρουσίασης του ποιητικού λόγου διακαλλιτεχνικά, με μια ομάδα καλλιτεχνών που επιμελείται ποιητικά κείμενα του βιβλίου έτσι ώστε ο λόγος να οπτικοποιείται, μέσα από μια αλληλουχία διαφορετικών εκφραστικών μέσων.
Ανάγνωση, μουσική, ζωγραφική, κολάζ και κριτικός λόγος, συντροφεύονται από δυο μουσικούς που καταφέρνουν να συμμετέχουν στη Μουσική και στο Λόγο, σε ένα μαγικό ταξίδι σύνθεσης και αυτοσχεδιασμών, δίνοντας τη δυνατότητα αποτύπωσης της εικονοποίησης των ποιημάτων.
Στο ταξίδι αυτό το Λόγο συντροφεύουν μουσικές και τραγούδια από τον Γιώργο Λουτσέτη στο πιάνο και το τραγούδι και τον Νίκο Τουλιάτο σε ήχους ελεύθερης αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής στα κρουστά.
Δημιουργία γραφιστικών-βίντεο: Nest Studio & Productions
Εικαστικό εξωφύλλου: Τάσος Χώνιας (ζωγράφος)
Διοργάνωση: Nest Studio & Productions
Χρυσός Χορηγός:
ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ- Οικονομοτεχνικοί Σύμβουλοι Α.Ε
Χορηγοί:
Loucerna Art Hotel
Εστιατόριο Ρούμελη
Εργαστήρι Οργανοποιίας - Ποταμίτης Αναστάσιος
Χορηγοί επικοινωνίας:
ΕΡΑ Χανίων
Δίκτυο Fm 91,5
Αντί ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ Ευμορφία Καλύβα
Ζω ρεαλιστικά, σκέφτομαι ρομαντικά, ονειρεύομαι σουρεαλιστικά, ζω στον κόσμο μου...
Σπούδασα Γεωλόγος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ζω στην Αθήνα με την οικογένειά μου και τα δυο μου παιδιά. Αγωνίζομαι να τους μεταφέρω την πίστη για έναν καλύτερο κόσμο, γεμάτο αλήθεια, έρωτα αγώνα και δημιουργία!
Αύγιζε κι ο Ήλιος νανούρισε το Φλοίσβο, υπόκωφο κύμα την αχτίνα ανέσυρε στάλες πάχνης του κάτω κόσμου. Ανθίσταμαι στο χρόνο που τρέχει, στο γρανάζι του λεπτοδείκτη. Αντίστροφη μέτρηση τρέχει το γύρο του κόσμου, του κόσμου μου, σαν ψυχή ελεύθερη και μαγεμένη. Βλέπω στα μάτια την περιβάλλουσα ύπαρξη κι επιστρέφω άναυδη στην κόκκινη ροή που με γέννησε. Δεν είναι θάνατος!
Ανθίζω και πάλι, η φύση μου με εκδικείται. Τρέχω να κρυφτώ από την εικόνα του ανθρώπου, ντρέπομαι και θυμάμαι την αλήθεια που αγάπησα τόσο, των καταραμένων μου ποιητών. Τάφος ανοικτός είναι η γη και μη λογιέται κήπος! Ανθίζω! Ανθίζω στο ορυκτό άλας των παγωμένων κορυφών, στην γραφίδα των σπασμένων βράχων, σε αφώτιστες τοιχογραφίες σπηλαίων στην αχλύ καυτηριασμένων πληγών πάνω από τη φλόγα μου, στην καύτρα που ταξιδεύει στα ύστερα σαπρογόνου ύπαρξης, ανθίζω στην πρώτη αχτίνα του ήλιου που γεννιέται ελπίδα...
Η μόνη χαρά της ζωής ο ρεαλισμός! Τα όνειρα... ψέματα που ντύθηκαν με τα καλά τους...
Πού πήγε η «ομορφιά» πνιγμένη, στην ακατάστατη παρά-πλευρη ζωή; Με όλη τη θλίψη που προκαλεί, η αναζήτηση του «ωραίου»... Εγώ πάντα στο φως της αλήθειας στην απλοχεριά του προβολέα της σκηνής, γυμνή κι απροκάλυπτη στη ζωή να προσμένω την αλλαγή των εποχών. Κοροϊδεύω τη ζωή που με ξεγέλασε κρυμμένη στην καμπύλη της κουίντας, ακολουθούσε το ρυθμό μου και την είδα να κείτεται νεκρή πίσω από τη μαύρη ύπαρξη... Στο αμέτρητο πλάτος των περιστροφών του ουρανού μου, και στο ακαταχώρητο βάθος της θάλασσάς μου, εκεί θα ορθώσω το ανάστημα του ήλιου και θα σταθώ ως ικέτης στην αψίδα του, σημειακή και ελάχιστη ως αναφορά της ύπαρξής του...
Στη μοναξιά του πλήθους μισή μέσα και μισή έξω από τον κόσμο...
Την άχνη ζήλεψα των ανθρώπων, τη μαγική σκόνη που πέπλο ελαφροΐσκιωτο σκεπάζει, κεντημένη τις πρώτες στιγμές της άγνωρης πλώρης, αυτή μου δόθηκε με τόση χάρη ευλαβικά. Μου δόθηκε απλόχερα σαν χάρη, αόρατη χορεύτρια και διάφανη ρευστή, πυρωμένη ζάχαρη, γλυκιά κι επικίνδυνη καραμέλα. Η αμαρτία μου όλη, εμπρός μου τρεμοπαίζουν και αγγίζω πρωτοστάλαχτες ψυχές… Μου δόθηκε η χάρη,
κι είναι γαλήνη στοργική, το τσέρκι της αποκοτιάς ζωνάρι/κρύβει μαχαίρι κρητικό του κόσμου χαλινάρι/κι όποιος δεν άντεξε να δει, τον ράγισε στα δυο. /Δεσμά κι πόνος και χαρά κι ελευθερία μεγάλη.
Ντύνομαι τις λέξεις μου, γδύνομαι το σαρκίο, νύχτες σμιλευμένες αργά. Δεν μένει παρά να κλείσω τις αισθήσεις σε ένα ασθματικό ποίημα... Βλέμμα βυθισμένο στο ακρότατο μαύρο ασέληνης στιγμής, κρατά λέξεις μου, ραντίζει την επιθυμία και με κερνά ένα σπασμό, κόκκινο κρίνο αναδύεται, ραγίζει σε κάθε ανάσα μου, άγριο τριαντάφυλλο καλεί. Τρυπώνω γλυκά στο κλειστό πέταλο, αγγίζω με τα δάχτυλά μου το υγρό του άρωμα και με κυριεύει μαύρος ουρανός.
Τυλιγμένη με αρώματα ιππεύω αιθέριες νότες... Η καλύτερη belle epoque... είναι σήμερα!
Κόκκινο άστρο ανθίζει στις παρυφές των ηφαιστείων μου. Στου Κρίνου τον καμβά δεν χώρεσα, θάλασσα φωτιά στο κύμα φλόγα, στο γιαλό στάχτες κρίνο του βυθού μου. Πέταλο πέπλο ξεχειλίζει χρώμα, εκχωρείται στην αγκαλιά της λίμνης, σε μια περίλυπη σινώπια κόκκινη ώχρα! Προσανατολισμένα ιερογλυφικά φλέβα αιματίτη! Άχραντη κι απίκραντη εποχή, αγνώμον φως αντανακλώ μες στο βυθό, μα αυτό… ποτέ δε γύρισε να υποκλιθεί στο δημιουργό του. Όχι από υπεροψία αλλά, η ζωή μπροστά κοιτά, εκεί, που τρέχει ο χρόνος να την προλάβει.
Το εκμαγείο μου θρύψαλα έκανα,
αυτό που μου φόρεσαν σαν γεννήθηκα, γυμνή και ξεδιάντροπη τριγυρνώ, παρανοημένος περιπατητής πτωχευμένου παρόντος. Φορώ διάφανο παρένδυμα, βαρύ κι ασήκωτο απολιθωμένα όνειρα. Άστρα νεφελίμ καίνε τις παλάμες μου, λάβα, ρέει το ηφαίστειο τ' ουρανού μου... Γιορτάζει το φως, ψάχνω το κτητικό!
Φως μου, φως τ' ουρανού και φως του βυθού μου! Κόκκινο φως...
Κύκνειο άσμα ανυπόγραφο του μέλλοντος, στροφή ατέρμονη, το ποίημα κάθε διαμαρτυρίας, νέο βλαστάρι του δέντρου αυτού κρατώ. Όχι από αδυναμία μα απ΄ τη νιότη του, που είναι γεμάτη φως και χρώμα και ορμή!
Ποιήματα κρυμμένα , καραδοκούν, μάχιμα να δικαιωθούν μιαν άλλη μέρα. Όταν πια δεν θα έχει μείνει τίποτα, θα υπάρχουν τα ποιήματα να συντροφεύουν τις άδειες ώρες ... Ψαλμοί ιερών στιγμών!
Στο παράδοξο... το ατελές και ουτοπικό η ομορφιά του αυθεντικού και παρθένου συναισθήματος!
Παρουσιάζεται η ποιητική έκδοση της Ευμορφίας Καλυβά με τίτλο Εκμαγείων μου «σπαράγματα» την Τετάρτη 3 Ιουλίου στα Χανιά
