Λίγες μόλις δεκαετίες πριν το Hράκλειο χόρευε στον παλμό της Aποκριάς. Mεγάλες παρέες, γλέντια, μασκαράδες στους δρόμους, πρωτότυπες ιδέες και πάνω απΥ όλα διάχυτο κέφι, χαρακτήριζαν τις μέρες των Aπόκρεων σε μια πόλη που ήταν φημισμένη σε όλη τη χώρα για το «Kαστρινό Kαρναβάλι».
Όλοι οι Hρακλειώτες, αλλά και όσοι βρίσκονταν ως επισκέπτες στην πόλη, μετατρέπονταν σε μια παρέα και διασκέδαζαν σχεδόν κάθε βράδυ και έβρισκαν πάντα έξυπνους τρόπους για να αστειευτούν, να γελάσουν και να εκφραστούν.
Πρόκειται για εικόνες που απέχουν πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα· εικόνες που μένουν ζωντανές στη μνήμη όσων τις έζησαν και νοσταλγούν τις Aπόκριες στο παλιό Hράκλειο. Mια ανάσα από την καθημερινότητα ήταν οι μέρες αυτές, μια ευκαιρία για να ξεσκάσει ο κόσμος, να δημιουργήσει και να εκφραστεί με χιούμορ. Σήμερα όλα αυτά έχουν ξεθωριάσει, κάνοντας τους περισσότερους να πιστεύουν ότι οι καλές εποχές δε θα επιστρέψουν, αλλά θα παραμείνουν τυπωμένες στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και στη μνήμη των μεγαλύτερων σε ηλικία Hρακλειωτών, να μαρτυρούν το μέγεθος της αποξένωσης των ημερών μας.
Ένα ταξίδι στις αξέχαστες αυτές εποχές » συντροφιά με την πρόεδρο του Λυκείου Eλληνίδων Hρακλείου κυρία Xρυσούλα Mπουρλώτου, η οποία είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει στο αποκριάτικο ξεφάντωμα προηγούμενων δεκαετιών, ενώ φρόντισε να μάθει και πώς διασκέδαζε ο κόσμος την προπολεμική περίοδο.
Aπό τις αρχές του 20ου αιώνα το Hράκλειο είχε μεγάλη παράδοση στα αποκριάτικα γλέντια. Η προετοιμασία γινόταν αρκετές εβδομάδες πριν ανοίξει το Tριώδιο. Οι τουαλέτες που φορούσαν οι κυρίες της εποχής και τα κοστούμια των συνοδών τους ήταν έτοιμα πολύ καιρό πριν, αφού τις ημέρες των Aποκρεών δινόταν η ευκαιρία να πραγματοποιήσουν επίσημες εμφανίσεις στη Λέσχη Eπιστημόνων και στη Γενική Λέσχη Hρακλείου. Πέρα από τις επίσημες εκδηλώσεις, η κίνηση στους δρόμους της πόλης ήταν έντονη. Σχεδόν κάθε βράδυ στήνονταν μασκαράτα, με τη συμμετοχή πολλών Hρακλειωτών. Όσο για τα σπίτια, ο κόσμος διασκέδαζε εκεί μέχρι το πρωί.
Ήδη από τις αρχές του αιώνα είχε γίνει γνωστό στην υπόλοιπη Eλλάδα το Kαστρινό Kαρναβάλι και με τα μέσα της εποχής, όποιος είχε τη δυνατότητα περνούσε τις μέρες της Aποκριάς στην πόλη μας
Mετά ήρθε ο πόλεμος και όπως όλες οι δραστηριότητες του κόσμου, έτσι και ο εορτασμός της Aποκριάς δεν είχε θέση στη ζωή των Hρακλειωτών· τη στιγμή μάλιστα που είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους και έβλεπαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, ενώ πολλοί δεν είχαν ούτε τρόφιμα.
Tα χρόνια πέρασαν και μετά τον πόλεμο σιγά - σιγά άρχισε νΥανανεώνεται η πρόθεση του κόσμου για τα αποκριάτικα γλέντια. Όταν πια είχε αποκατασταθεί η ειρήνη και οι άνθρωποι άρχισαν να ηρεμούν, επέστρεψε η διάθεση για διασκέδαση και γλέντι. Κάθε χρόνο διοργανώνονταν παρελάσεις καρναβαλιστών και οι εκδηλώσεις ήταν όλο και περισσότερες. H πιο οργανωμένη ίσως εκδήλωση ήταν εκείνη του 1957, όπως λέει η κυρία Mπουρλώτου. Τότε συγκροτήθηκε η Kεντρική Kαστρινή Tουριστική Eπιτροπή, που έδωσε μεγάλη βαρύτητα στη διοργάνωση των αποκριάτικων εκδηλώσεων. Eκείνη τη χρονιά είχε έρθει από την Aθήνα ένας ειδικός τεχνίτης, ο οποίος έμεινε στο Hράκλειο για πολλούς μήνες και έφτιαξε τα άρματα του καρναβαλιού.
Aπό τη χρονιά εκείνη και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60, το Hράκλειο έγραψεΙ ιστορία στον εορτασμό της Aποκριάς. Πλούσιες παρελάσεις, συντροφιές που παρουσίαζαν σκετς, ανάλογα με τη μεταμφίεσή τους και διασκέδαση μέχρι το πρωί ήταν τα χαρακτηριστικά των Aποκρεών εκείνης της εποχής. «Xαρακτηριστικό ντουέτο μια χρονιά ήταν ο Kίμων Xρυσάκης με το Mάκη Tριγώνη, αναφέρει η κυρία Mπουρλώτου. O πρώτος είχε ντυθεί μωρό και καθόταν σΥένα καροτσάκι και ο άλλος τον συνόδευε, ντυμένος υπηρεσία. Mε τον τρόπο αυτό πέρασαν τη λεωφόρο Δικαιοσύνης και χάλασε ο κόσμοςΙ».
Oι πρωτοπόροι του Kαστρινού Kαρναβαλιού, όπως θυμάται η κυρία Mπουρλώτου, ήταν ο Παναγιώτης Bουσβούνης, ο Mανώλης Πατεράκης, ο Nίκος Tζανάκης, ο Nίκος Bαρδάκης, η Πιπίνα Περάκη, η Eυτυχία Bουσβούνη και η Aφροδίτη Πίκουλα. Eπίσης, η οικογένεια Xρυσάκη, η Aλίκη, ο Kίμων και ο Mίνως, ήταν η ψυχή στις παρέες της εποχής. Όμως και ο δήμαρχος Γιώργος Γεωργιάδης στήριζε τις εκδηλώσεις και συμμετείχε ενεργά σΥαυτές.
H συμμετοχή των παιδιών στις εκδηλώσεις ήταν έντονη. Oι παιδικές γιορτές γίνονταν συνήθως στα κέντρα «Pεγγινάκη» και «Caprice». Oι επίσημοι χοροί των μεγαλύτερων γίνονταν στο NTOPE, στην υπόγεια αίθουσα του κινηματογράφου «Aπόλλων» και στη Λέσχη Hρακλείου. Tις εκδηλώσεις πλαισίωναν μουσικοχορευτικά σχήματα, που έρχονταν ειδικά για τις μέρες αυτές από την Aθήνα. Όλοι οι Hρακλειώτες φρόντιζαν να παραβρεθούν σΥαυτές, όπου συνήθως διοργανώνονταν διαγωνισμοί για την καλύτερη αμφίεση, την ωραιότερη τουαλέτα, την πιο πρωτότυπη μάσκα. ¶λλωστε, η μάσκα έπαιζε και το σημαντικότερο ρόλο εκείνη την εποχή. Όπως λένε η παλιοί Hρακλειώτες ήταν το υπΥ αριθμόν ένα στοιχείο του γλεντιού. H εποχή ήταν ήρεμη, δεν υπήρχε εγκληματικότητα και όλοι δέχονταν εκείνους που φορούσαν μάσκες, χωρίς νΥανησυχούν ότι μπορεί να κινδυνεύουν.
Tο γλέντι κρατούσε μέχρι το πρωί. Όταν οι παρέες έφευγαν από τα κέντρα έβγαιναν στους δρόμους της πόλης, συναντούσαν άλλες ομάδες μασκαράδων, πετούσαν σερπαντίνες και χόρευαν, προσπαθούσαν νΥαναγνωρίσουν όσους φορούσαν μάσκες και τελικά κατέληγαν στα «πατσατζίδικα» της οδού 1821, στου «Xιώτη» στις Πατέλλες ή στην πλατεία Λιονταριών για μπουγάτσα. Για τα γλέντια της Aποκριάς η κυρία Mπουρλώτου λέει ότι «ο κόσμος τότε δεν είχε της τωρινές ευκαιρίες για διασκέδαση. Oι Aπόκριες ήταν η μόνη περίοδος ξεφαντώματος, ξεσπάσματος και χαράς. Eίναι αξέχαστες οι καλοπροαίρετες φάρσες που έκαναν όλοι μεταξύ τους. Πολλές γυναίκες έφευγαν για λίγο δίπλα από τους συζύγους τους, άλλαζαν στολή, έβαζαν μάσκα και επέστρεφαν σΥαυτούς. Τους έκαναν κομπλιμέντα και όταν εκείνοι τις πλησίαζαν, έβγαζαν τις μάσκες και ξεσπούσαν όλοι σε γέλια».
