Ένα μεγάλο έρωτα ζούσε ο Γιώργης Σωπασής με την γυναίκα του (Μαρία)...
Όμως ο καρκίνος χτύπησε , και διάλεξε την Μαρία ...
Στην κηδεία όταν την κατεβάζανε ο Γιώργης της έβαλε τα στέφανα τους και είπε....
Σου βαλα τα στεφάνια μας,
ποτέ σου να μην νιώσεις,
φως μου πως είσαι μοναχή,
στο μνήμα και παγώσεις...
Ο Παπαδάκης Ζαχαρίας ζει ένα μοναδικό έρωτα, λέγοντας άπειρες ερωτικές μαντινάδες..
Όμως η μοίρα τους χωρίζει και η γυναίκα του λίγο καιρό αργότερα
ξανά αρραβωνιάζεται...και ο Ζαχάρης της λέει...
Δεν με πειράζει ο χωρισμός
καημό χω πιο μεγάλο,
πως το δικό μας όνειρο
θα ζήσεις μ΄ έναν άλλο..
Στο δαχτυλίδι πού΄δεσε
τον άλλο με τα σένα,
κρέμονται χίλια όνειρα
που μού χεις σκοτωμένα..
Λίγο καιρό αργότερα εκείνη παντρεύεται, και τότε ο Ζαχάρης ο Παπαδάκης
βρίσκει την δύναμη και λέει...
Στα στέφανα σου μια καρδιά
και μια ελπίδα σβήνει,
μα θέλω η δυστυχία μου
χαρά για σε να γίνει...
……………………………………………………………….
Ο Μανώλης Πασπαράκης ή στραβός έμεινε τυφλός από νέα ηλικία λόγο οστρακιάς...
Αδερφός φίλος και οδηγός στην ζωή του, του στάθηκε ο πατέρας του,
όταν ο γέρος Πασπαράκης πέθανε ο Στραβός ζήτησε να τον πάνε στον τάφο του...
Έκατσε έβγαλε την λύρα και έπαιξε ένα παραπονιάρικο σκοπό λέγοντας...
Φεύγεις ψυχή μου τση ψυχής
γλυκιά παρηγοριά μου..
που με τα μάτια σου τα δυο
φέγγαν και τα δικά μου..
