Δυναμικός μητριαρχικός πολιτισμός, χρώματα χαρούμενα, θηλυκά και όμορφα: τιρκουάζ και κόκκινο. Δεν είμαι σοβινιστής. Το νησί μας ήταν ένας παράδεισος. Ανοιγες ένα πεπόνι και μύριζε όλος ο νομός και τώρα μας τα φέρνουν από τη Βενεζουέλα. Με εκφράζει η μαντινάδα: "Εγώ αν δεν ήμουν Κρητικός ποτέ δεν θα μπορούσα να φτάσω πάνω απ' τον γκρεμό και να αετοπετούσα".
Από τον Μανώλη Ρασούλη στη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα: «Η σκέψη πως θα αγναντεύω την Κρήτη στην αιωνιότητα έχει τη δύναμη να γλυκαίνει ακόμα και τον θάνατο».
«Κρήτη: τοπία και άνθρωποι» της Πηνελόπης Μασούρη, εκδόσεις Ψυχογιός. Ενα λεύκωμα-οδοιπορικό, πνιγμένο σε συγκινήσεις και θύμησες, σε γεύσεις και μυρωδιές οφτής πατάτας στη χόβολη, σε νανουρίσματα, θρύλους και ριζίτικα που αντιλαλούν σε όρη και ρεματιές.
Θυμίζει καρτ ποστάλ νοσταλγικό, που ιχνηλατεί την υπέρβαση, που υφαίνει τους δεσμούς, που αποτυπώνει την ανθρωπογεωγραφία, που καταγράφει την αρχέγονη καζαντζάκεια μαρτυρία: «Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μιαν προσταγή», ζητεί το εγγόνι. «Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου...», εύχεται εκείνος. «Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ' μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή», ξαναζητά το κοπέλι. «Φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου...».
Βουνό και θάλασσα. Το πράσινο και το μπλε σε μια θαυμαστή αρμονία. Οι ομορφιές της κρητικής γης, σμιλεμένες στο πέρασμα των αιώνων.
Οι άνθρωποί της, περισσότερο και λιγότερο γνωστοί, που μοιράζονται την αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα τους: Σμαραγδής, Κούνδουρος, Μαμαγκάκης, Θεοδωράκης, Βαμβουνάκη, Αντωνακάκης, Μαρκόπουλος, Μιγάδης, Παλληκάρης... Και η ευχή της εννιάχρονης Κατερίνας Σπανάκη: «Να γίνω δασκάλα και να διδάξω στο σχολείο μου στον Αη Γιώργη Λασιθίου».
ΠΗΓΗ: http://www.enet.gr/
