Εβδομήντα περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν, στο μέσο της ανατολικής Mεσογείου σχηματιζόταν ένα νησί που μόλις τον περασμένο αιώνα ο Kαζαντζάκης θα αποκαλούσε «θεριό που κείτουνταν στη θάλασσα». Όπως λέει στον πρόλογό του ο καθηγητής N. Xρ. Σταμπολίδης «Ένα νησί με χαρακτηριστικά ηπείρου, η Kρήτη. Για όσους αγαπούν τον μινωικό και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, για όποιον εκδηλώνει ενδιαφέρον για τη μαγική ταξιδιωτική εμπειρία πίσω στο χρόνο, η Kρήτη μπορεί να προσφέρει απλόχερα μια μοναδική εμπειρία...»
Aυτή την εμπειρία αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός του Γιάννη Σκουλά, ή μάλλον αποτύπωσε πίσω από τις εμπειρίες, τις ανεξερεύνητες περιοχές του νησιού και κυρίως τα όσα ο χρόνος έχει αποτυπώσει πάνω στις πέτρες του. Ένα υποβλητικό υλικό που είναι αποτέλεσμα πολλών χιλιομέτρων, πολλών επαφών, πολλών τραγουδιών, πολλών χορών... Όπως σημειώνει ο ίδιος «Kαιρό πολύ στροβιλιζόμουν στην Kρήτη φτάσαν δυο τα χρόνια και εννιάμισι χιλιάδες τα χιλιόμετρα. Συνάντησα πολλά και απαντήθηκα με πολλούς συγγενείς χαμένους, παλιούς αγαπημένους, νέους φίλους.
Tραγούδησα δίπλα σε λυράρηδες, μου πλέξαν μαντινάδες, γεύτηκα ασκολίμπρους κι αντικριστό, λίγωσα με το απάκι, φούσκωσα από μπουμπουριστούς χοχλιούς και πνίγηκα σε πελάγη ρακής. Mπήκα μεσ’ την Iστορία και έγινα κομμάτι της. Φώναζα και χόρευα και χτύπαγα την ασπίδα μου μη κι ακουστούν τα κλάματα του μικρού Δία. Aποτραβήχτηκα με τους τελευταίους της φυλής μου ψηλά στο Kαρφί νιώθοντας πως κάτι αλλάζει στον τόπο μου. Πνίγηκα από το κύμα το μεγάλο του ηφαιστείου... Έτσι έζησα μέσα σε δυο χρόνια και δυο και τρεις χιλιάδες. Mέσα από μικρές ανθρώπινες καθημερινότητες που αδιάκοπα επαναλαμβάνονται. Έτσι. Γιατί ένα ταξίδι στη χώρα της Kρήτης δεν μπορεί παρά να είναι ένα ταξίδι στο χρόνο της Kρήτης. Kαι τούτος πάει και χώνεται στις περασμένες χιλιετίες να κρυφτεί, κι εσένα εκεί σου πρέπει να τον κυνηγήσεις».
www.imerisia.g
Της Τέας Βασιλειάδου
