Δυστυχώς κοιτάζομε στη θάλασσα και στον ουρανό χωρίς να βλέπομε τον ορίζοντα . Η συμφωνία των Πρεσπών. Του Κωστή Μουδάτσου
Η συμφωνία των Πρεσπών είναι στο σωστό δρόμο, προσφέροντας λύσεις σε μια περιοχή με εθνικές εντάσεις και γεωπολιτικά συμφέροντα. Ανέκαθεν μιλούσα για τη φιλία, την συνεργασία, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό των λαών, από το βήμα των συναυλιών τόσο εδώ όσο και σε άλλες χώρες. Σήμερα που η διεθνής συγκυρία δεν είναι και η καλύτερη και ο κόσμος αποσταθεροποιείται, πρέπει να δούμε τις σχέσεις με τους γείτονες και τις λύσεις που πρέπει να βρούμε από κοινού, με τον καθένα από αυτούς. Όπου υπάρχουν οι δυνατότητες να γυρίσομε σελίδα και να είμαστε πολύ προσεχτικοί, όπου είναι δύσκολο και πολύπλοκο.
Με την συμφωνία των Πρεσπών κλείνουν πολλές εκκρεμότητες ενώ ανοίγουν δρόμοι συνεργασίας. Από την άλλη ενισχύεται το διεθνές προφίλ της χώρας και ο ρόλος της. Το συμφέρον της χώρας είναι όχι μόνο το κοινό συμφέρον όλης της κοινωνίας, αλλά και εκείνο των επόμενων γενεών. Μπορεί όμως το κοινό συμφέρον να εξυπηρετηθεί, χωρίς να λαμβάνομε υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες, τις εξελίξεις και τα γεγονότα στην ευρύτερη περιοχή μας;
Μπορεί να εξυπηρετηθεί όταν εμείς οι ίδιοι δεν φροντίζομε το κύρος της χώρας στο διεθνές περιβάλλον;
Η ένταση τόσες δεκαετίες οφείλεται σε φανατικούς πολιτικούς που στρουθοκαμήλιζαν με ανακρίβειες και προωθούσαν φανατισμούς κι εθνικισμούς. Κάποιοι έκτιζαν πολιτικές καριέρες τόσα χρόνια, σπέρνοντας διχασμό. Αδιαφορούσαν για το διχασμό και τις καταστάσεις που δημιουργούσαν! Θα χρειαστεί χρόνος και κόπος για να βρούμε την ουσία και τις θετικές πλευρές της συμφωνίας, αλλά και το δημοκρατικό βηματισμό σαν κοινωνία.
Το σημαντικό ερώτημα εάν η Ελλάδα είναι μια μοντέρνα χώρα, ακούγεται με σκεπτικισμό. Οι απαντήσεις προκαλούν απορίες και νέα ερωτήματα. Η σύγχρονη Ελλάδα έχει πετύχει αρκετά αλλά μοντέρνα δεν είναι. Ακόμη και τις αρχαίες μας κληρονομιές δεν τις μελετούμε συστηματικά, αλλά τις διαχειριζόμαστε με γραφικούς τρόπους.
Μοντέρνος είναι εκείνος που κατακτά τη γνώση και τις επιστήμες.
Εκείνος που προοδεύει αλλά και προστατεύει τον κόσμο της εργασίας.
Εκείνος που αναδεικνύει την τέχνη και τον πολιτισμό.
Εκείνος που προστατεύει τη Φύση και το περιβάλλον.
Εκείνος που θέλει η χώρα του να είναι καλά οργανωμένη, να είναι ισχυρή και να γίνεται σεβαστή στα διεθνή φόρα.
Εκείνος που συμμετέχει στην παγκόσμια σκέψη. Εκείνος που έχει οράματα και σχέδια για τη χώρα του! Η Τέχνη της πολιτικής δεν είναι το άθροισμα των τεχνικών σκέψεων και των τεχνοκρατικών αντιλήψεων και στρατηγημάτων. Κοινωνία που δεν έχει οράματα, δεν έχει μέλλον! Κι αυτά τα οράματα πρέπει να παίρνουν σχήμα και ρυθμό! Κι όμως παρατηρούμε ότι σαν πολιτικά σχήματα επιχειρούσαμε να συλλάβομε την πραγματικότητα, χωρίς σκέψεις, αναλύσεις και σχεδιασμούς, σε δεδομένες στιγμές και συγκυρίες και χωρίς να ιεραρχούμε τους σκοπούς μας. Δρούμε με αυταπάτες εθνικής παλιγγενεσίας και υπερηφάνειας και γραφικού ελληνοκεντρισμού.
Και τι κάνομε; Τα γνωστά! Δίνομε τα ρέστα μας σε χειμαρρώδεις λόγους και μετά;
Μετά έρχεται η σιωπή και απομένουν τα βαρύγδουπα όνειρα , σαν εκείνο της «Μεγάλης Ελλάδας». Με τέτοια όνειρα κι εθνικιστικές τακτικές, τους περαζόμενους καιρούς γνωρίσαμε ήττες και καταστροφές… Σωπαίνομε και μπαίνομε σε λήθαργο κουβαλώντας τις απώλειες και τις ήττες στη πλάτη, μέχρι να ξεχαστούμε και να ξαναξυπνήσει ο υπερφίαλος εθνικισμός. Αντί να εκτιμήσομε και να αναλύσομε τις καταστάσεις με ορθολογικές κρίσεις και σχεδιασμούς, ξαναθυμόμαστε τους μεγαλοϊδεατισμούς, που μόνο μεγάλη δεν έκαναν την Ελλάδα. Ούτε μεγαλεία πρόσθεσαν!
Πως θα βγει η χώρα στον μοντέρνο κόσμο χωρίς να έχει μοντέρνα σχέδια ανάπτυξης και προσανατολισμών, σε εποχές διεθνών εθνοτικών εντάσεων, γεωπολιτικών ανταγωνισμών και περιβαλλοντολογικών προβλημάτων; Μπορεί η χώρα να γίνει πιο ενεργητική, πιο γοητευτική, πιο δυνατή και οι προσπάθειες να ολοκληρώνονται, χωρίς να αφήνονται σε ενδιάμεσες καταστάσεις και να μένουν ανεκπλήρωτες; Μπορούμε να μαθαίνομε από τις αποτυχίες και να αντέξομε τη δύναμη της προσπάθειας για το αξιόλογο; Μπορούμε να βγούμε από τον αρνητισμό και να κοιτάξομε τον κόσμο στα μάτια! Ας βρούμε τον εαυτό μας και την οικουμενικότητα, ξεφεύγοντας από τον «επαρχιωτισμό» που μας διακρίνει, απέναντι σε αυτούς που θέλομε να φτάσομε. Μπορούμε να δούμε το κεντρικό η θα παραμείνομε επαρχιώτες της Ευρώπης με τραγελαφικά συνθήματα. Επαρχιώτης είναι αυτός που νομίζει ότι ζει και εμπνέεται από το κέντρο αλλά αισθάνεται υποδεέστερος. Καυχιέται με παχιά και μεγάλα λόγια και μιμείται αποδεχόμενος με πάθος η απορρίπτει με μίσος, ότι δεν φτάνει η χέρα του, που στην ουσία εκεί θα ήθελε να φτάσει! Ας πιστέψομε στον εαυτό μας και ας βρούμε την ουσία των πραγμάτων για να μην καταλήγομε χωρίς να έχει νόημα, σε άσκοπες περιπέτειες. Ας προσπαθήσομε χωρίς περιχαρακώσεις και κουτσουρεμένα όνειρα, χωρίς παρακμιακά οράματα εθνικιστικής έξαρσης και απομονωτισμού! Τα μελοδράματα, τα ιλαροδράματα και οι «μεγάλες» ιδέες με τις απελπισμένες φωνές δεν οδηγούν πουθενά!
Ας βλέπομε τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις σε πιθανές αρνήσεις και που οδηγούμαστε! Ας μάθομε να διακρίνομε τα πραγματολογικά δεδομένα και τις ανακρίβειες που κυκλοφορούν και ενισχύουν την αδιαλλαξία και το φανατισμό!
Μετά δε ταύτα ου πολλώ ύστερον οι φλογίζοντες θα σιωπήσουν , κάνοντας το σταυρό τους, ότι άλλοι θα ψηφίσουν την συμφωνία των Πρεσπών κι αυτοί, οι πρώην αλαλάζοντες, θα αποκομίσουν τις αναγκαίες ψήφους, για την επάνοδο στην εξουσία και κυβερνήτες πάλι να γίνουν.
Δυστυχώς κοιτάζομε στη θάλασσα και στον ουρανό χωρίς να βλέπομε τον ορίζοντα! Και όποιος χάριν της πλανεύτρας εξουσιομανίας διστάζει να πάρει τολμηρές αποφάσεις και πρωτοβουλίες και χάριν της ακραίας πολιτικής, που προσεταιρίζεται, αδρανήσει, πιθανόν να απολέσει την εξουσία, πριν ακόμη την αποκτήσει! Οι επεκτατικές διαθέσεις στις ακραίες ιδεολογίες και η αποδοχή από σιγουριά που δεν στηρίζεται σε δημοκρατικές αρχές, παραδέρνουν και χάνονται στα απραγματοποίητα σχέδια. Ο φόβος της απώλειας και πάλι της εξουσίας δημιουργεί επιπλέον ανασφάλειες και φέρνει την αποτυχία πιο κοντά!
