ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΒΟΥΣΑΝΟΥΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ήταν ένα ακόμα παιχνίδι. Οπως παιχνίδι ήταν όλη τους η ζωή.
«Ήπαιξε» λένε «χορό, ήπαιξε τραγούδι, ήπαιξε μια κοντυλιά,ήπαιξε ένα βρισίδι, ήπαιξε ένα σκαμπίλι,ήπαιξε μια γροθιά,ήπαιξε μια μπαλωτιά,ήπαιξε μια βροντή,ήπαιξε (ν)του περγέλιο,ήπαιξε του κατάρα, ήπαιξε του ξύλο, ήπαιξε ....ήπαιξε» και τι δεν ήπαιξε στη ζωή του αυτός ο παιγνιώτης.
«Και για πες μου πως ακριβώς πέθανε;»
Ρώτησα και γω, που είχα γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα, μια φορά τον Γιώργη που ήταν παρόν την ώρα που ο κουνιάδος του ο Μιχάλης έπεσε ξαφνικά ξερός.
«Είντα να σου λέω μπρε Παναή ;»
Εκειά που ραβδίζαμε μια κοπανιά ήπαιξε κι απόθανε»
Παιχνίδι λοιπόν ο θάνατος στο Καβούσι ;
Ναι! Ένα «παιχνίδι» όμως που κανείς ποτέ δε το προκάλεσε. Φονικό δεν είχε γίνει ποτέ στο χωριό, όσο θυμόταν και μου έλεγε ο παππούς Αντώνης και ο θείος Γιατζάκης.
Ένα «παιχνίδι» που κανείς ποτέ δε το πεθύμησε. Μια μελαχροινή στιγμή μέσα στο γαλανό παιχνίδι της ζωής τους, ο θάνατος.
«Παιχνίδι» όμως που όλοι σέβονται τους κανόνες του, το αναπόφευκτο του κι ίσως ίσως την αναγκαιότητα του.
«Παιχνίδι» όπου δε χωράνε ούτε περίσσιες παλληκαριές ούτε περιττά μοιρολόγια.
Και που δε το ξορκίζουν τα μαύρα πουκάμισα. Ούτε οι σκεπασμένοι καθρέπτες. Ένα «παιχνίδι» που πρέπει να το παίξεις ως το τέλος του, κι ως το τέλος σου, με αξιοπρέπεια, νηφαλιότητα, εγκαρτέρηση...
( Καβούσι, πιθανόν το αρχαιότερο μινωικό χωριό της Κρήτης, κατοικημένο ασταμάτητα εδώ και 7.000 χρόνια, που σμίγει τις επαρχίες Αγ Νικολάου, Ιεράπετρας, Σητειάς, τις κάνει ένα, στα ριζά του όρους Θρυπτή του νομού Λασιθίου )
Παναγιώτης Μουτσάκης
