Και επειδή αγάπη μουγκή δεν υπάρχει.... ούρλιαξε μέσα μου το σ´αγαπώ... το φώναξε το στόμα στεντόρεια και το πήρε ο αέρας και το πήγε στα απέναντι βουνά... και εκείνα το επαναλάμβαναν συνεχώς...το φώναζαν οι πλαγιές χτυπώντας το στα πλευρά τους πάλι και πάλι και έπαψε να ναι δικό μου από ένα σημείο και μετά... τελικά αυτή η φωνή που τώρα ακούγεται εκεί πέρα, είναι η δική μου ή η ιστορία της ψυχής μου;
Μα η αγάπη λένε δεν τελειώνει... η ηχώ θα είναι πάντα εκεί να θυμίζει την αλήθεια της ζωής και να ξεκουφαίνει την ασχήμια της...
