Έλα να πάμε στο χωριό που λέγεται Μυρσίνη,
αν δεις το ηλιοβασίλεμα δε θα μπορείς να φύγεις.
Το βράδυ δε θα κοιμηθείς αν δεις και το φεγγάρι,
στον τόπο μας άλλο χωριό δεν έχει τέτοια χάρη.
Στη Μυρσίνη θα ανεβώ, να πάω και στη Βρύση,
Το παγωμένο της νερό να πιω να με δροσίσει.
Και τον Αρμό θα ανεβώ, κανένα δε θα αφήσω,
Άη Γιάννη, Τσαγκαριανό, όλα θα τα γυρίσω.
Θα κάνω βόλτα στο χωριό να θυμηθώ λιγάκι,
τους δρόμους που περπάταγα σαν ήμουνα παιδάκι.
Στο καφενείο του Χαρκιά θα πάω να καθήσω
και στου Αη Γιώργη την εκκλησιά θα πάω να λειτουργήσω.
Γεννήθηκα στην Τουρλωτή. Μεγάλωσα στη Μυρσίνη. Η μητέρα μου ήταν από το Πέρα Μετόχι, το Τσαγκαριανό, οικισμός που κατοικούσαν οι Τσαγκαράκηδες, τώρα ερείπια. Μένει μόνο η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Το 1991 έλαβα εντολή από τη Μητρόπολη να υπηρετίσω στην Μύρσινη. Βέβαια η χαρά μου, αλλά η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται, γιατί δεν ήμουν ξένος και γνώριζα τα πάντα από τα παιδικά χρόνια, θείους, θείες, αξαδέλφια, συγγενείς και φίλους. Άνθρωποι φιλόξενοι, εργατικοί, τίμιοι και προπάντων ευσεβείς. Κρατούν τις παραδόσεις και εκκλησιάζονται τακτικά. Στα είκοσι επτά -27- χρόνια δεν είχαν κανένα πρόβλημα.
Ο Θεός να ευλογεί τις οικογένειές σας, να έχουν πλούσια τα δώρα του Θεού. Ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου όλους τους εκκλησιαστικούς συμβούλους, τους ιεροψάλτες και όλους τους ενορίτες για την καλή συνεργασία. Δε με πικράνατε ποτέ και ότι σας ζήτησα οικονομικά για όποιο πρόβλημα της ενορίας το προσφέρατε με την καρδιά σας. Σας αγάπησα πολύ και σας αγαπώ, με αγαπήσατε και με εμπιστευτήκατε, με στηρίξατε και πιστεύω ότι επιτελέσαμε έργο αγαθό και θεάρεστο. Σας ζητώ χίλια συγγνώμη αν σας λύπησα, αν σας στεναχώρησα με τρόπο και λόγια έθλιψα και εγώ σας συγχωρώ όλους. Όμως δε σας αφήνω με αδιαφορία μετά από τόσα χρόνια. Η σκέψη μου και η ψυχή μου θα σας αγκαλιάζει πάντα και θα προσεύχομαι για όλους να έχετε υγεία και ευτυχία.
Εδώ θα ήταν αχαριστία και αγένειά μου να μην αναφέρω τους μακαριστούς ιεράρχες μας που με αγαπούσαν ο καθένας με το δικό του τρόπο: τον Φιλόθεο που πρώτος με κάλεσε στο ψαλτήρι, με βοήθησε και με ανέβασε στο θυσιαστήριο, το Θεόδωρο και τον Άνθιμο με τις θυσίες τους στο Ρέθυμνο για μένα, τον Ευγένιο που με αγαπούσε ιδιαίτερα, που δεν πέρασε χρόνος και να μη λειτουργήσει στην Αγία Καλλιόπη, που -πραγματικά ευγενής- δεν πέρασε ποτέ από το χωριό και να μην έλθει σπίτι μου, ο οποίος στις δοκιμασίες μου στο νοσοκομείο με επισκεπτόταν και πρώτος με ενθάρρυνε να έχω υπομονή, τον πατέρα Γεώργιο Χατζινάκη με τις συμβουλές του, που μου έλεγε «παιδί μου Γιωργάκη ο ιερέας πρέπει να κάνει υπακοή – σιωπή – υπομονή και προπάντων να έχει ταπείνωση, τον πατέρα Εμμανουήλ Αυγουστινάκη ο οποίος αποτέλεσε υπόδειγμα ιερέως υπηρετώντας το χωριό μας, τον πνευματικό πατέρα Αναστάσιο Χατζάκη και την Αδελφότητα στο Άξιον Εστί. Δε θα τους ξεχάσω ποτέ, να έχομεν την ευλογία τους και την ευχή τους, ο Θεός να τους αγιάσει.
Η ταπεινώτης ημών
+Ιερεύς Γεώργιος Χριστοδουλάκης
2018
