Σύννεφο
κι άνεμος,
γέρνει
η σκέψη στο χτες
πετρωμένο
κοχύλι στο βράχο.
Με
το αίμα τσιγγάνας καρδιάς
στο
αλάτι της γης
πάλι
απόψε,
σαν
παλιά νυχτωμένη, ερωμένη,
στο
Κάστρο, σού γράφω.
Στην
αλμύρα ξεπλένω
το πικρό
το παράπονο
κι
απ’ τον φόβο μου, στάζει,
λίγο-λίγο
η ψυχή
στη
ρηχή εποχή.
Του
καιρού μαχαιριά,
του
αγγέλου φιλιά,
μεθυσμένος
ο ήλιος
στο
δικό σου το βλέμμα
πόσα
κρύβει το ψέμα,
όταν,
όπως τότε χαράζει.
Δυνατά
τα αδύνατα,
με
τα χέρια ανοικτά
σε
κρατούν, τα παλιά,
στα
κρυμμένα ενθύμια
άστρα
η νύχτα διαβάζει.
Σπύρος Τρούσας
Τίτλος : "Memorie" (Μνήμες)
Λάδι σε μουσαμά 50χ70 εκ.
2006
Ανεβαίνω
σκαλιά,
του
Αυγούστου αγκαλιά
σκουριά
και πολύτιμη μνήμη.
Κ ι
όμως τώρα, ξανά,
στην
πλατεία γιορτάζει
στ’
άγγιγμά σου το ασήμι.
Δάκρυ
που κύλησε,
μα
δεν με φίλησε.
Τιμωρημένη
εδώ θα ζω,
πίσω
απ’ τον χρόνο μόνη,
ό,τι
αφήνω με κρατά
κι
ό,τι κρατώ, δεν είναι.
Γυρεύω
λέξεις του θεού
σε
τοξωτά γεφύρια
μα
έχουν στερέψει τα νερά.
Στην
απουσία το άρωμα
και
στ’ άρωμα, το αγκάθι.
Στο
γέρμα του καλοκαιριού
χάθηκα,
ξαναχάθηκα
κι
ας ήταν ίδιοι οι δρόμοι,
πρώτη,
μα και στερνή φορά.
Στης
όστριας τη σκόνη
ξόδεψε
πείσμα κι όνειρο
για
να γλιτώσει από το φως
κι
όλο της, το λιτάνεψε
κόκκινη
ανεμώνη.
Το
ίδιο πάλι θα σού πω,
αξόδευτη
η αγάπη.
Τα
άστεγα, του Έρωτα
στο θέατρο
του κόσμου
ένας
λυγμός που έσβησε
πριν
γίνεις, καν δικός μου.
Έχω
κρατήσει μια ρωγμή
σ’
αγέλαστο φεγγάρι
να
μην πεθάνουν οι στιγμές
να
βρουν φωνή οι ίσκιοι.
Χάντρα
το πρώτο σ’ αγαπώ
θαλασσινή
πυξίδα,
πριν
ξαναζήσει ο έρωτας,
θέλω
την καταιγίδα.
Ένα
ναυάγιο, στού βυθού
τον φώσφορο
σπασμένο,
στην
Κέρκυρα ψιλή βροχή
γράμμα
κιτρινισμένο.
Να
συλλαβίσει η θέληση,
τα
αθέλητα της Μοίρας,
να
χαμηλώσει τ’ άσπλαχνο
το
φως, στο Φαληράκι.
Ν’
αφήσεις στο παράθυρο
τον πρώτο
στοχασμό σου
και
στο καντούνι το στενό
το
γιασεμί του Αυγούστου,
να
φέγγει στο πλακόστρωτο.
Αύριο,
μ’ εκδικείσαι.
Το
πάθος και το πείσμα μου.
Περάσματα
δεν έχει.
Αύριο,
εν ονόματι της αγάπης
Ζωή
Δικταίου
Αύγουστος 2015, σχεδίασμα στην Κέρκυρα.
Ιούλιος
2017, διόρθωση στην Κρήτη.
