Διάβασα το άρθρο για τις μανούλες που βρέθηκαν καμένες, να κρατάνε σφιχτά το παιδάκι τους στην αγκαλιά τους. Έβαλα τον εαυτό μου να κάνει ένα δυσάρεστο νοητικό ταξίδι στον τόπο της τραγωδίας.
Με φαντάστηκα να παίζω χαρούμενη με το παιδάκι μου και ξαφνικά να βλέπω φωτιές να έρχονται κατά πάνω μου. Αυτόματα, παίρνω το παιδί στην αγκαλιά και στρίβω προς την άλλη κατεύθυνση. Τρόμος ! Κι από ΄κει έρχονται φωτιές. Γυρίζω δεξιά, γυρίζω αριστερά, ...τρόμος, Παντού φωτιά.
Βλέπω το τέλος να πλησιάζει.
Δεν υπάρχει έξοδος, δεν υπάρχει διαφυγή, δεν υπάρχει λύτρωση.
Ο θάνατος θα έρθει. Τουλάχιστον ας με βρει αγκαλιά με ό,τι αγαπώ περισσότερο.
Δεν με νοιάζει καθόλου για τη ζωή μου. Η καρδιά μου σκίζεται σε χίλια κομμάτια, που μαζί μου θα χαθεί η ψυχή μου, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! Βοήθεια, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΘΕΕ ΜΟΥ ! Ας γλίτωνε το παιδί μου....
Δεν άντεξα να φαντάζομαι άλλο τη σκηνή. Διαλύθηκα και μόνο στη σκέψη.
Μετά έκλαψα, Έκλαψα πολύ.
Αγκάλιασα ασυναίσθητα σφιχτά το παιδί μου -ίσως το κάνατε κι εσείς- και του ζήτησα να προσευχηθούμε για τα αθώα θύματα της ανοργανωσιάς του κράτους μας. Κάποια αγγελούδια ακόμη προστέθηκαν στα τόσα και τόσα αγγελούδια του ουρανού.
Αιωνία η μνήμη τους.
