Η μνήμη, το παρελθόν μας, ότι και αν κάνουμε πάντα θα ζει μέσα σε μικρούς και μεγάλους μύθους ειπωμένους και ανείπωτους. Ιστορία άγραφη θαρρώ είναι και αυτή με τα Τουρλιά της Ευχής.
Παραδόσεις ξεχασμένες, τι κρίμα. Μνήμες λες, παραμυθάδων και τρελών, για αερικά και πνεύματα ταξιδευτές των θεών και των ανθρώπων.
Τουρλιά, τα δικά μου, τα δικά μας, κάθε πέτρα κι ένα όνομα, υψωμένα κόντρα στην κόντρα του μπαγιάτικου κόσμου, φτιαγμένα από αγάπη, φως, αλμύρα και πέτρα, πέτρινη σιωπή, πέτρινη προσευχή στον Έρωτα.
Τουρλιά, αυτά που δεν γερνούν στο κύμα και στην βροχή, αυτά που αγαπούν την αρχαιότερη γεύση ζωής, την αλμύρα, αυτά που ξέρουν τα μυστικά των παλιών ψυχών και κάνουν παρέα στ΄αρμυρίκια, στον άνεμο και στο φως.
