Απόψε θέλω
αγκαλιά να με κρατήσεις
μες στη βροχή,
θέλω στα μάτια
όπως παλιά να με φιλήσεις.
Όρκους μην λες
τίποτα πλέον δεν πιστεύω
μόνο όταν κλαις
σε ουρανούς και ωκεανούς
να ταξιδεύω,
ζητώ
έχοντας πάρει φυλακτό μου,
ένα σου δάκρυ
όλους αφήνω τους καημούς
στης γης την άκρη
ταξίδι αρχίζω
μεθυσμένη στην αγάπη
με τα σημάδια της
το φως σου αναζητώ.
Απόψε θέλω
να σου λέω παραμύθια
σαν παραμύθι ανάμεσα τους
ένα βαλσάκι ξεχασμένο η αλήθεια.
Να παίξω ακόμη μια φορά
παλιές οι λέξεις
τρέμουν παράπονα στα χείλη
βαριές σταγόνες της βροχής
χιλιάδες σκέψεις.
Αγάπη, θάνατος,
δικαίωμα, ζωή
έρωτας, πόθος
το ξημέρωμα σε χάνω
άστρο και πέλαγος και φως
κι άγιο φιλί
σώμα του αγγέλου
που αγγίζω και δεν φτάνω.
Η σκέψη μέλι,
μα απ' την πίκρα πιο πικρό
τού χωρισμού
το μαύρο αντίο στο λιμάνι,
νύχτες που έχασα μετρώ
για ένα φιλί σου θα διψώ,
στην Αιδηψό,
μια άλλη είμαι Καλυψώ
που ρίχνει στάχτη
στα μαλλιά της όταν χάνει.
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
κάτω από τούτες τις σκέψεις
από τον καιρό της αθωότητας έχω σημειώσει
« Η τέχνη του ονείρου μυστική κι' ανερμήνευτη σώζει...
ευτυχώς το δάκρυ δεν αφήνει ενθύμια... »
