Γυρνάει στα αστικά κέντρα της Κρήτης, συλλέγει εικόνες και υλικό που μετατρέπεται στη συνέχεια σε θεματικές ταινίες για τον ψηφιακό κινηματογράφο. Είναι μόλις 24 ετών και είναι ο μοναδικός μαθητής του Γουόλτερ Λάσαλι, του διευθυντή φωτογραφίας που έλαβε το βραβείο Όσκαρ για την ταινία "Ζορμπάς" με τον 'Αντονυ Κουήν. Είναι βραβευμένος ήδη με 11 διεθνή και πανελλαδικά βραβεία αλλά και 5 υποψηφιότητες, και με το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας να τον τιμάει για δύο συνεχόμενες χρονιές (2017 και 2018) για τις ταινίες "Ο Θεατής" και "Heimlich".
Ο Πέτρος Αντωνιάδης λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι όλα ξεκινούν από το όνειρο, αρκεί αυτό να είναι ζωντανό.... «Από μικρός κληρονόμησα ταλέντο στη ζωγραφική από τον παππού μου, Πέτρο Βλαχάκη το οποίο εξελίχθηκε σε αγάπη για τη φωτογραφία και εν συνεχεία για την κινούμενη εικόνα. Έτσι, σε ηλικία μόλις 10 ετών πήρα την απόφαση και ένα μεσημέρι, γυρνώντας από το σχολείο, ανακοίνωσα στους γονείς μου: "Θα γίνω κάμεραμαν... Για τα επόμενα 2 χρόνια οι αυτοσχέδιες κάμερες-παιχνίδια (από φελιζόλ, κούτες κτλ), πιστά σχεδόν αντίγραφα, αποτελούσαν την κύρια ασχολία μου, έως το καλοκαίρι του 2004, οπότε αποκτάω με τη βοήθεια των γονέων αλλά και του παππού μου την πρώτη μου κάμερα».
Ο νεαρός Πέτρος ξεκινάει το «Ακρωτήρι TV» και μέσα από "τηλεοπτικούς" πειραματισμούς, φτάνει στη δημιουργία της πρώτης του ταινίας "Ο φτωχός που έγινε πλούσιος".
«Εκεί βρήκα την πηγή ζωής μου. Ήταν το σινεμά, το όνειρο μου και ήταν ζωντανό. Το 2006 ολοκληρώνεται η δεύτερη μικρού μήκους ταινία "Το Ιδανικό" και τότε γνωρίζω τον Walter Lassally ο οποίος έμελε να γίνει ο μέντοράς μου και να έχω την ευλογία να τον έχω συνέχεια δίπλα μου σε κάθε βήμα μέχρι και τον Οκτώβριο του 2017, οπότε δυστυχώς έφυγε από τη ζωή».
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ταξιδεύει σε ολόκληρη την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, συλλέγοντας όπως ο ίδιος λέει, εικόνες, ήχους, φωνές και συναισθήματα. «Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να έχω το μάτι μου στο γυαλί μίας κάμερας και να κάνω τις εικόνες έναν κόσμο κινούμενο. Το όνειρο πρέπει να είναι ζωντανό και να βουτάς μέσα στο όνειρο για να ζήσεις. Αν δεν το καταφέρεις αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεσαι. Το επόμενο όνειρο θα είναι και πάλι δικό σου».
Από το 2004 έως και σήμερα, καθιερωμένος πλέον, ως ο νεώτερος διευθυντής φωτογραφίας που έχει στο ενεργητικό του μία ταινία μεγάλου μήκους (Eyolf), 19 ταινίες μικρού μήκους, 24 διαφημιστικές ταινίες (TVCs, corporate), 4 μουσικά βίντεο και αυτή την εποχή βρίσκεται στην παραγωγή μίας ακόμη ταινίας.
Διεθνή και πανελλαδικά βραβεία, συνεχόμενες υποψηφιότητες, και έχοντας στο ενεργητικό του παρά το νεαρό της ηλικίας του, συνεργασίες με γνωστά ονόματα του κινηματογράφου, ο Πέτρος Αντωνιάδης επιμένει πως, παρά τη γενική κατήφεια που έχει προκαλέσει στη χώρα η κρίση, οι ευκαιρίες δεν λείπουν για όλα τα νέα παιδιά και τους νέους ανθρώπους που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά. «Αλίμονο αν κάθε δυσκολία μας καθήλωνε... Πολλοί με ρωτάνε πως θα νιώθω μετά από 10 ή 20 χρόνια και αν θα είμαι κουρασμένος. Σε όλους απαντάω πως θα νιώθω κάθε στιγμή έτοιμος για απογείωση. Διότι αυτό με έμαθε η πατρίδα μου και οι δυσκολίες. Να ανοίγω τα φτερά μου, να συνεργάζομαι, να μαθαίνω, να ακούω, να προσπαθώ, να εργάζομαι, κυρίως όμως να μην μελαγχολώ και να μην νιώθω ήττα. Αυτό χρειαζόμαστε ως Έλληνες, το όπλο της μη ήττας».
"Σε κάθε γωνιά των αστικών κέντρων της Κρήτης που πηγαίνω, συλλέγω όλα όσα με αγγίζουν", αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Πέτρος Αντωνιάδη λέγοντας με συγκίνηση: «Είναι τόσα πολλά και μοιάζουν τόσο πολύ με όλα όσα συναντάω σε άλλους τόπους που πηγαίνω πέρα απ' την Ελλάδα...Μοιάζουμε οι άνθρωποι. Είμαστε ίδιοι. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί αλλά είμαστε τόσο ίδιοι. Αυτός είναι και ο λόγος που αισθάνομαι ότι ο δάσκαλος μου δικαιώνεται όταν μου έλεγε να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους... απλά να τους αγγίζω και να αφήνω να με αγγίζουν. Αυτός είναι ο στόχος μου παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Να δημιουργώ ταινίες που θα μπορούν να αγγίζουν τους ανθρώπους. Το άγγιγμα δεν είναι ήττα, αλλά ζωή. Κι ο κόσμος μας ο πλανήτης μας την έχει ανάγκη τη ζωή».
ΠΗΓΗ - ΑΠΕ
