Μια καληνύχτα
που
ποτέ της, δεν ειπώθηκε
παλιός
καημός, αφόρετο μαντήλι στο λαιμό.
Ποιός
είναι αυτός,
που
απ’ την αγάπη σώθηκε
Φτερό
χρυσό του φεγγαριού σε σκοτεινό γκρεμό.
Πρώτο
φιλί,
θαλασσινό
σε δύση κοραλλένια
ποιός
το κακό λογάριασε και πήρε ανταμοιβή.
Πόσες
φορές δακρύσανε
δυο μάτια
ζαφειρένια
πάνω
στην κόψη της ψυχής με τόση συντριβή.
Να
ταξιδεύω
με το
νου, στου χάρτη σου το χρώμα
Απ’
τις εικόνες τις παλιές να κλέβω όλο το φως.
Στην
ίδια σκέψη
έρχεται
η νύχτα μ’ άλλο σώμα
κι από
τους όρκους λύνεται ο πόθος ο κρυφός.
Στ’ αστέρια
καίνε
τα
παλιά, της λήθης τα βελούδα
όπου
με πήγε ο καιρός, θηλιά το σ’ αγαπώ
Εδώ γυρίζω
στην αρχή,
αλμύρα
αιώνια φλούδα,
του
Μάρτη θέλω ένα φιλί για να το ξαναπώ.
Τα
μυστικά σου
φόρεσες
μα πια δεν περιμένει
κρατούν
αλήθειες οι πληγές και σύννεφα τα χέρια.
Στον
ίσκιο μιας ανάμνησης
πάει η
ζωή χαμένη
παράθυρα
που κλείσανε νωρίς τα μεσημέρια.
Ζωή
Δικταίου
Κέρκυρα
13 Μάρτη 2000
