Είναι μερικές φορές που αναπολώ τα ευχάριστα παιδικά χρόνια, τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια, που περιμέναμε να κλείσουν τα σχολεία να πάμε διακοπές. Τότε μαζευόμασταν δυο οικογένειες και πηγαίναμε μαζί κάθε καλοκαίρι διακοπές, αποφασίζαμε το πού, το πότε κτλ και βουρ…έτοιμοι για εξοχή.
Οι γονείς μου και εγώ, μετά από κάποια χρόνια και ο αδερφός μου, καθώς και η θεία μου με τις κόρες της και φυσικά ο σκύλος μασκότ της οικογένειας, μας φόρτωνε ο μπαμπάς μου και πηγαίναμε για κάμπινγκ με την τροχοσκηνή. Βάζαμε πάνω στη τροχοσκηνή το ψυγειάκι, ράντζο, ποδήλατα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε και μπορώ να πώ με μεγάλη χαρά και περηφάνια ότι έχουμε γυρίσει πολλά μέρη της Ελλάδας. Και όχι για ένα ΣΚ ή για ένα δεκαήμερο αλλά για δύο μήνες σχεδόν κάθε καλοκαίρι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κάμπινγκ τις υπέροχες παραλίες τις ατέλειωτες αμμουδίες της Ελαφονήσου, και πολλά άλλα μέρη. Από όταν ήμουν 5 χρονών μέχρι και 14 κάθε χρόνο 2μιση μηνές διακοπές, ποιοτικές διακοπές, ξέγνοιαστες με πολλές αστείες οικογενειάκες ιστορίες και πολλές ευχάριστες στιγμές.
Μεγαλώνοντας η ζωή άλλαξε, οι ρυθμοί έτρεχαν πολύ γρήγορα και εμείς τρέχαμε από πίσω να προλάβουμε, ώσπου φτάσαμε στο σήμερα που τη μια έχουμε και την αλλη δεν έχουμε καλοκαιρινή άδεια, τις περισσότερες φορές τα έξοδα να είναι τόσα πολλά με αποτέλεσμα να μη πηγαίνουμε πουθενά.
Άραγε τα δικά μας παιδιά θα έχουν έστω για μια φορά την ευκαιρία να ζήσουν αυτό που μου πρόσφεραν οι δικοί μου γονείς; Νιώθω τύψεις που εγώ έχω να διηγηθώ ατελείωτες ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια, και τα παιδιά μας αύριο μεθαύριο θα έχουν να λένε για τις ατελείωτες ώρες που δουλεύουμε και πως τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες ή οι παιδικοί σταθμοί.
Νιόβη
epaggelmagynaika.gr
