Ο Ερχομός του ηλεκτρικού στο χωριό και ο αθάνατος λύχνος

Επήανε το ρεύμα στο Μυλοπόταμο και όλοι ήτονε χαρούμενοι.
Μιαν ημέρα επήε ένας ανηψός τση Κρανομαρίας στο σπίτι.

-Πως σου φαίνεται εδά θεια απού έχεις ηλεκτρικό? Μέρα είναι σαφή!  Μεγάλο πράμα ε?
-Μεγάλο δε θα πει πράμα! Γερά -γερά το άφτο από το κομπί να βρω τα σπίρτα να άψω το λύχνο και το κλείνω! Μεγάλη ευκολία!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο λύχνος στο λυχνοστάτη. Μιας και τα μέρη μας είχανε πάντα ελαιόλαδο, το μόνο επιπλέον υλικό που μας χρειαζότανε, είτονε λίγο μπαμπάκι. Και όσο και να φαίνεται περίεργο, οι προνοητικοί νοικοκύρηδες πολλές φορές έφταναν να φυτεύουν μερικές μπαμπακιές με μοναδικό στόχο την …παραγωγή μπαμπακιού, τόσου, όσο θα τους επέτρεπε να φτιάχνουν φυτίλια για το λύχνο τους…. Αυτό από μόνο του υποδηλοί και τη δυσκολία του εμπορίου εκείνων των χρόνων, μα και την τάση ανεξαρτησίας από το, τότε λειψό, εμπόριο.

Ο λύχνος αποτελούσε το φωτιστικό καθημερινής χρήσης στα χρόνια μου στο χωργιό, ενώ το επισημότερο ήταν η λάμπα πετρελαίου. Σε δύσκολες καιρικές συνθήκες χρήσιμο φωτιστικό είτονε το φανάρι, ενώ σε ειδικές συνθήκες, χρησιμοποιούσανε πυροφάνι.

ΚΕΙΜΕΝΟ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ