Το ποτήρι, αυτό το γυάλινο
πόσες φορές αλήθεια αγγίξαμε τα χείλη μας,
στο χείλος του, να ξεδιψάσουμε, μαζί,
μαζί, ίσαμε τούτη την ώρα,
μια απρόσεκτη κίνηση η αιτία
και να πως ράγισε,
το ποτήρι, νομίζεις…
με αλλόκοτη κατ’ ανάγκην τρυφερότητα
με κίβδηλες σκέψεις συμφιλίωσης
με τη θωπεία του χρόνου σε βαθιές χαρακιές.
Πίνακας : Elisabetta Rogai
Ξέρεις, υπάρχουν βλέμματα βουβά
και λέξεις αδέσποτες που όταν ειπωθούν
έχουν τη δύναμη να ραγίσουν ποτήρια,
να σπάσουν καθρέφτες,
να ματώσουν καρδιές
να χαλάσουν ζωές.
Κι όμως, Αύριο, πάλι θα γυρέψουμε
να σβήσουμε τη δίψα
μόνο που δεν θα είναι πια το ίδιο ποτήρι,
μα ούτε και ένα άλλο, όχι,
θα μοιάζει ίδιο
μόνο στα δικά σου μάτια όπως παλιά,
όσο εγώ θα διαβάζω τα λόγια σου
στο χάσμα που άνοιξε
εκείνη η ανεπαίσθητη, η μικρής σημασίας
κατά τη γνώμη σου, ασήμαντη ραγισματιά.
Γνωρίζοντας πόσο όλα έχουν αλλάξει,
μην περιμένεις να παραπονεθώ
έχω ακουστά για τη μάταιη φήμη σου.
Η δική μου ψυχή
ξεδιψά ερήμην σου, στη θάλασσα
παραδομένη στη νηφάλια μέθη της θύμησης
αγαπώ την αλμύρα,
απόψε, σε ασκεπή βαθυσκότεινα νερά
πόσο αιφνίδια τελειότητα φαντάζει
ο ανοικτός μοναχικός ορίζοντας.
Κοίταξέ με, έχω φορέσει
την αλήθεια σου κατάσαρκα
την αλήθεια που τόσο φοβάσαι
ξέρεις, αποφάσισα
να ζωντανέψω τις παλιές αναγνώσεις
και τις λησμονημένες συνήθειες
εκχερσώνοντας τα μυστικά εδάφη της ψυχής
για όσα προσκομίζουν οι αισθήσεις
μόνο γι’ αυτά.
Νομίζεις είναι το ποτήρι που ράγισε…
Νομίζεις…
.
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 31 Μάρτη 2017
