Ένα χρόνο πριν.
«Ο Πελοπίδας ο Καλικάντζαρος μετά από την άδικη και παράλογη προσπάθεια φυλάκισης του από τους φρουροκαλικάντζαρους του Βασιλιά Σαπουνοφρύδη, εκτοξεύετε τυχαία στο λιμάνι των Χριστουγέννων. Εκεί, με τη βοήθεια φίλων, καταφέρνει να ελευθερώσει τους φυλακισμένους καλικάντζαρους της οργάνωσης ‘’Μπουρμπουλήθρα’’,να πείσει τα δυο ερωτευμένα ξωτικά, να επιστρέψουν το τραγούδι των τραγουδιών, να σώσει το Δέντρο της Ζωής που είχε αρχίσει να πεθαίνει χωρίς μουσική και να γυρίσει πίσω στη χώρα του ως νικητής. Πλέον, αφού έχει κερδίσει την εύνοια του Βασιλιά, ανακηρύσσεται επισήμως Συμβουλάτορας του Παλατιού, Υπουργός Εξωτερικών, Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου και Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Παράλληλα ζητά να ψηφιστεί η 23η Δεκεμβρίου ως εθνική εορτή και επίσημη ημέρα ανόδου στη γη για την Καλικαντζαρία, αντί της 24ης όπως είχε ψηφιστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση…»
22η Δεκεμβρίου.
«Στο παλάτι επικρατεί μεγάλος αναβρασμός! Τίποτα δεν είναι έτοιμο για τη μεγάλη άνοδο στη γη. Χαμός στο ίσωμα…»
23η Δεκεμβρίου.
«Φτάσαμε στον ‘’Κήπο των αληθινών ευχών’’ . Η πόλη μας υποδέχεται με καχυποψία. Χιλιάδες καλικάντζαροι όλων των φιλών, κατακλύζουν τους δρόμους όταν μια τρομερή υποψία περνά από το μυαλό μου. Ωχ! Πήραμε μαζί τη γαργαλιέρα;;; »
Η επόμενη μέρα.
«Δεν είχαμε πάρει μαζί τη γαργαλιέρα…»
Από το αρχείο του ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΑΝ
