ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΑΒΒΑ
Στα μέσα λοιπόν του 1923 ο γεωπόνος και επιχειρηματίας Παναγιώτης Κοκέβης όπως μας αναφέρει ο Μηνάς Βαρδαβάς, είχε χαρουπόμυλο στο Μπεντενάκι πίσω από το κατεδαφισθέν κέντρο “Καστέλλα” με μια μεγάλη πετρελαιομηχανή. Σκέφτηκε λοιπόν να φέρει και μια ηλεκτρογεννήτρια για καλύτερο φωτισμό του χαρουπόμυλου προκειμένου να δουλεύει και τις νύχτες.
Οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες άρχισαν να επεκτείνονται και ο Κοκκέβης σκέφτηκε ν’ ανοίξει και κινηματογράφο. Εδιάλεξε λοιπόν την αίθουσα που είχε αγοράσει ο Μουσικός Σύλλογος “Απόλλων”. Πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο γιατρός Νικόλαος Βογιατζάκης, αδελφός του τότε δημάρχου Ηρακλείου Ιωάννη Βογιατζάκη. Σύζυγος του γιατρού ήταν η κυρία Αγλαϊα που έπεισε τον σύζυγό της να δοθεί στον Κοκκέβη η αίθουσα ο οποίος Κοκκέβης μετέφερε με στύλους το ρεύμα στον κιν/φο τον σημερινό “Απόλλωνα”. Και επειδή μεσολάβησε η κυρία Αγλαϊα, ο Παναγιώτης Κοκκέβης ονόμασε την Αίθουσα “Αγλαϊα”.
Αυτά απλά για την ιστορία της υπόθεσης. Οι στυλοι βέβαια έφεραν και λάμπες και έτσι η διαδρομή από το Μπεντενάκι μέσω των δρόμων Θεοτοκόπουλου, Κυδωνίας, Χάνδακος, πλατείας Ελευθ. Βενιζέλου, Δικαιοσύνης μέχρι τον Κιν/φο “Απόλλωνα” φωτίζονταν από το παραγόμενο ηλεκτρικό ρεύμα του χαρουπόμυλου. Ο δήμαρχος Ηρακλείου Ιωάννης Βογιατζάκης και το Δημ. Συμβούλιο, αρχίζουν ενέργειες και προσπάθειες το 1924 για τον ηλεκτροφωτισμό του Ηρακλείου.
