Πληθωρική, πολυσυλλεκτική, και όμως λιτή και με ξεκάθαρη μεσογειακή ταυτότητα. Η αγιορείτικη κουζίνα βασίζεται στο λάδι, στα χόρτα, στα όσπρια, στο ψάρι και στα θαλασσινά, χρησιμοποιεί άφθονα μυρωδικά και μπαχαρικά, αξιοποιεί τεχνικές παλιές και καινούργιες. Προϊόν μακραίωνης παράδοσης, εγκολπώνει επιρροές που ανανεώνουν, χωρίς να αλλοιώνουν, το χαρακτήρα της. Προϊόν κοινού βίου, αποσκοπεί να ευχαριστήσει άπαντες.
Ψάχνωντας, βρίσκω οτι η τσικουδιά προέρχεται απο τα «τσίκουδα»( ή τσάμουρα ή στράφυλα ή τσίπουρα) τα οποία είναι τα πολτοποιημένα απομεινάρια (ράκη) του σταφυλιού ( φλούδα, κουκούτσια και καποιο ποσοστό μούστου). Επειτα απο την απαραίτητη ζήμωση καταλήγουν στο καζάνι και την απόσταξη του την διαχωρίζουν σε 3 μέρη. Το πρώτο μέρος, πρωτόρακη ή πρωτοστάλαγμα, περιέχει μεγάλη ποσότητα μεθανόλης επικυνδηνης για τον οργανισμο (κάνει μόνο για μπουκάλι με στουπί) και συνήθως απομακρύνεται απο το κυρίως σώμα(το δευτερο δλδ) της απόσταξης.Σε όλη την Ελλάδα (εκτός της Κρήτης) ακολουθεί και δέυτερη απόσταξη που απομακρίνει ακόμα περισσότερη ποσότητα μεθανόλης.Αυτή είναι επι της ουσίας η βασική διαφορά της τσικουδιάς απο το τσίπουρο. Κατα την 2η απόσταξη προστίθενται και τα μυρώδικα οπως ο γλυκάνισος που είναι το πιο συνηθησμένο( αλλα και μαστίχα Χιου ή μάραθο). Η προστασία της γεύσης επαφίεται στον ουρανίσκο του καθε πότη!!! Πλέον οι ποικιλίες σταφυλιού είναι αρκετές και η διαδικασία σύνθετη, οπότε η γεύση δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος κριτής ποιότητας.
