Κυκλοφόρησε το βιβλίο της Ελένης Δερμιτζάκη με τον τίτλο αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα.
Τούτο το βιβλίο είναι παράξενο! Όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά γιατί πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο ζήτημα, αυτό της βίας αλλά το κάνει με τρόπο εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχουμε μέχρι σήμερα διαβάσει, με την πένα της Ειρήνης Δερμιτζάκη κυριολεκτικά… να τρέχει!
Απίθανη γραφή με περιγραφές ολοζώντανες κι εξόχως παραστατικές, δίνουν μια έντονη και ξεχωριστή ταυτότητα στο βιβλίο. Μέσα στις είκοσι ιστορίες ο αναγνώστης θα συναντήσει τη βία σε όλες της τις εκφάνσεις ενώ ταυτόχρονα θα διακρίνει, αλλού πιο έντονα κι αλλού πιο λίγο, την ανάγκη για αληθινή επικοινωνία αλλά και τρυφερότητα.
Η βία, όπως θα διαβάσει κανείς και στο οπισθόφυλλο, έρχεται και σε βρίσκει παντού κι εκεί που δεν το περιμένεις. Και μπορεί να προέρθει από ανθρώπους που δε φαντάζεσαι, από εκείνους που συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε «ανθρώπους της διπλανής πόρτας» και στρέφεται σε από ανθρώπους που δε φαντάζεσαι, από εκείνους που συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε «ανθρώπους της διπλανής πόρτας»! Η συγγραφέας όμως αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη της με τον ρέοντα λόγο της και του δίνει παραστατικά τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών της, θυμάτων και θυτών. Ενίοτε δε, τον κάνει να γελάσει(!) με τις απίθανες περιγραφές της.
«Μια άλλη φορά με είχε πιάσει από την κοτσίδα μου, με γύριζε γύρω γύρω σε σβούρα και με κλότσαγε ταυτόχρονα. Ήταν πολύ εντυπωσιακό, γιατί δεν ήξερα πού να πρωτοπονέσω.» (από το ‘Ένα βαζάκι μερέντα’)
Οι αυτοτελείς ιστορίες θα έλεγε κανείς πως είναι γραμμένες με μεγάλες δόσεις θεατρικής ή κινηματογραφικής περιγραφής, σαν να υπάρχει ένας αόρατος σκηνοθέτης που κατευθύνει τις σκηνές και την εξέλιξη των πραγμάτων! Ο αναγνώστης δε θα συναντήσει βαρύγδουπες αναλύσεις παρά απλές και καλογραμμένες αφηγήσεις, γεμάτες νοήματα και σε πολλά σημεία με γερές δόσεις ειρωνείας. Οι πρωταγωνιστές, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ο καθένας από τη σκοπιά του, γυμνώνεται χάρη στην πένα Ειρήνης Δερμιτζάκη κι αφήνεται να αξιολογηθεί χωρίς καλλωπισμούς ή οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να εξωραΐσει τη βία. Ένα πραγματικά αξιόλογο και προσεγμένο βιβλίο από την anima εκδοτική από μια συγγραφέα που θα ευχόμασταν να μας εκπλήξει τόσο ευχάριστα και στο μέλλον!
Η βία έρχεται και σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις. Στις διακοπές, στο σχολείο, στο δρόμο όταν περπατάς. Έρχεται απρόσκλητη την ώρα που παίζεις τα παιχνίδια σου στο παιδικό σου δωμάτιο. Σε περιμένει στον καναπέ του σαλονιού σου με το που επιστρέφεις από το γραφείο.
Την κρύβεις κάτω από τα ρούχα σου ή στα μάτια σου που κοιτούν θολά.
Καμιά φορά σου χαμογελά ή σε φλερτάρει σε ένα καφέ. Σου δείχνει σημάδια που επιμελώς αγνοείς. Η βία δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο ή εθνικότητα. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν είναι διακριτική. Η βία περιγράφεται και είναι συνάμα απερίγραπτη.
Ιστορίες ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας. Της γυναίκας της διπλανής πόρτας, του άντρα που περιμένει δίπλα σου στο φανάρι. Του παιδιού που χοροπηδά επιστρέφοντας από το σχολείο. Άλλοτε συγκινητικές κι άλλοτε αστείες. Βγαλμένες από την άνοστη καθημερινότητα ή το πιο εφιαλτικό παραμύθι. Γλύκα και πίκρα σε μια συνταγή που συνθέτει ολόκληρη τη ζωή ή μια φευγαλέα στιγμή των ηρώων.
Είκοσι διηγήματα της βίας ή μήπως της απελπισμένης αναζήτησης για τρυφερότητα;
Την κρύβεις κάτω από τα ρούχα σου ή στα μάτια σου που κοιτούν θολά.
Καμιά φορά σου χαμογελά ή σε φλερτάρει σε ένα καφέ. Σου δείχνει σημάδια που επιμελώς αγνοείς. Η βία δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο ή εθνικότητα. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν είναι διακριτική. Η βία περιγράφεται και είναι συνάμα απερίγραπτη.
Ιστορίες ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας. Της γυναίκας της διπλανής πόρτας, του άντρα που περιμένει δίπλα σου στο φανάρι. Του παιδιού που χοροπηδά επιστρέφοντας από το σχολείο. Άλλοτε συγκινητικές κι άλλοτε αστείες. Βγαλμένες από την άνοστη καθημερινότητα ή το πιο εφιαλτικό παραμύθι. Γλύκα και πίκρα σε μια συνταγή που συνθέτει ολόκληρη τη ζωή ή μια φευγαλέα στιγμή των ηρώων.
Είκοσι διηγήματα της βίας ή μήπως της απελπισμένης αναζήτησης για τρυφερότητα;
