Τόσες φορές πέρασα από κοντά. Τόσες φορές πλησίασα σε απόσταση αναπνοής. Πάντα ήθελα να πάω αλλά ποτέ δεν έβρισκα την κατάλληλη παρέα για να βρεθώ εκεί. Τελικά δεν ήταν τόσο επικίνδυνα όσο είχα πιστέψει…
Η αρχή έγινε στα μέσα Απριλίου. Η πρώτη επίσκεψη στην Alang ήταν βράδυ (εάν είναι ποτέ δυνατόν…..) λόγω κακής ώρας αναχώρησης. Για την ακρίβεια ποτέ δεν είχα σκοπό να πάω εκεί. Είχα ζητήσει από τον Ινδό διευθυντή ενός τμήματος του ναυπηγείου να πάμε στην διπλανή πόλη για να αγοράσω κάποια πράγματα από τοsupermarket. Στον δρόμο μου είπε ότι μερικά χιλιόμετρα μακριά από αυτήν την πόλη είναι το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο ρωτώντας με ταυτόχρονα εάν ήθελα να πάω. Δεν υπήρξε άλλη σκέψη εκτός από το ναι. Το λίγα χιλιόμετρα αποδείχτηκαν ατελείωτα και όταν φτάσαμε εκεί ήταν ήδη βράδυ.
Ένα όνειρο γεννήθηκε εκείνο το βράδυ. Ξαναπέρασα από κοντά, αλλά δεν μπήκα.
Ξαναπήγα στην περιοχή άλλα δεν είδα τα πλοία.
Έως το προηγούμενο Σάββατο. Που επιτέλους κανονίστηκε το ταξίδι.
Σύμφωνα με το agonaskritis.gr, η Alang είναι το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο ή πιο συγκεκριμένα, εκατοντάδες μικρά. Alang είναι το όνομα της περιοχής, και είναι πασίγνωστο στον διεθνή κύκλο της ναυτιλίας. Ο λόγος που επιλέχτηκε αυτό το σημείο είναι η παλίρροια. Το υπό διάλυση πλοίο προσαράζει στην παραλία όταν τα νερά είναι ψηλά, ενώ μόλις αποσυρθούν οι εργάτες με τα οξυγόνα ξεχύνονται στην παραλία. Μόλις κοπεί ένα κομμάτι, γάντζοι τραβάνε το πλοίο πιο κοντά στην ακτή, και αυτό συνεχίζεται μέχρι να φτάσουμε στην προπέλα.
Η διαδικασία είναι αργή. Χρειάζεται περίπου ένα 3μηνο για να εξαφανιστεί ένα μεσαίου μεγέθους πλοίο. Αλλά τίποτα δεν πάει χαμένο. Τα έπιπλα απομακρύνονται και πωλούνται στα διπλανά καταστήματα, Τα φαγητά, οι κονσέρβες που περίσσεψαν επίσης, τα μέταλλα πάνε στα χυτήρια για να ξαναδημιουργηθούν, ενώ αρκετά αντικείμενα από το πλοίο γίνονται διακοσμητικά σε σπίτια.
Το Λισσός της ANEK προσάραξε στην παραλία από την οποία κανένα πλοίο δεν έφυγε ποτέ την Τρίτη 17 Μαϊου 2011…. Το τελευταίο του ταξίδι δεν ήταν κάπου στο Αιγαίο όπου πέρασε όλη του την ζωή αλλά στην Αραβική θάλασσα.
To 1989 μόλις είχε τελειώσει η μετασκευή και το βαπόρι ήταν στον Πειραιά πριν ξεκινήσει τα δρομολόγια στην Ιταλία.
Ήταν ένα εντυπωσιακό, αστραφτερό βαπόρι με μια πολύ ιδιόμορφη αισθητική εξωτερικά. Ξεχώριζαν τα περίεργα κίτρινα φουγάρα του με τα άσπρα ‘σκαλιά’ μπροστά του. Η πλώρη και η πρύμνη εξίσου ιδιαίτερες, ειδικά η πρύμνη με τους 2 μεγάλους καταπέλτες, ο ένας πίσω και δεξιά (αργότερα αφαιρέθηκε και η πρύμνη απέκτησε μια πιο συμμετρική μορφή) και η φωτεινή επιγραφή ‘F/B LISSOS’.
Μπαίνοντας μέσα ξεχώριζε η πολυτελής ρεσεψιόν, οι πολύ παχιές μοκέτες σε όλους τους χώρους, τα πολύ όμορφα χρώματα παντού, τα μεγάλα και πολυτελή σαλόνια του, οι κυλιόμενες σκάλες που είχαμε πρωτοδεί στο ‘Απτερα λίγο καιρό πριν, το εκκλησάκι, η ντίσκο, το καζίνο με τους κουλοχέρηδες, το πιάνο μπαρ και το πολυτελές σαλόνι της πρώτης θέσης.
Στα πάνω καταστρώματα ξεχώριζε η πισίνα, οι μεγάλες κουπαστές και οι μεγάλοι χώροι για περατζάδα.
Έφυγα εντυπωσιασμένος από το Λισσός, για τα δεδομένα της εποχής (1989) δεν ήταν απλά ένα επιβατηγό πλοίο που ήρθε στην Ελλάδα, ήταν κάτι σαν κρουαζιερόπλοιο με ανέσεις που μέχρι τότε δεν είχαμε συναντήσει.
Ίσως σε κάποιους όλα αυτά να φανούν υπερβολικά, όμως όποιος γνώρισε το Λισσός (και το Λατώ) στα πρώτα χρόνια του θα καταλάβει ότι όλα αυτά ήταν όντως εντυπωσιακά για ένα βαπόρι που ήρθε στην Ελλάδα την δεκαετία του 80. Τα τελευταία πάντως χρόνια η εικόνα του δεν ήταν η καλύτερη δυνατή..
