Για οσους ενδιαφερονται, ενα παλαιοτερο αρθρο μου που ειναι ακομα επικαιρο.
Συμπληρώνονται 43 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, που αποτελούν μια κορυφαία στιγμή του ελληνικού, αλλά και του διεθνούς νεολαιίστικου κινήματος. Η ζωή από τότε έχει αλλάξει και φαντάζει μακρύς ο χρόνος. Μια ολόκληρη γενιά όμως, η εποχή εκείνη την έχει ανεξίτηλα σημαδέψει.
Η δικτατορία ήταν μια αυθαίρετη εξουσία. Εξέφραζε τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και της παρακμής της παραδοσιακής ελληνικής πολιτείας. Συνέβαλε στη δημιουργία δημοκρατικού ελλείμματος. Έχει ιδιαίτερη σημασία πως μέσα από τις συγκεκριμένες συνθήκες, δημοκράτες, πατριώτες, αριστεροί, χριστιανοί και κομουνιστές, βρεθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε μαζί στον αντιδικτατορικό αγώνα, ανεξάρτητα από ιδεολογικά ρεύματα, οικογενειακές καταβολές και εμπειρίες. Μας ένωσε ο κοινός αγώνας για αξιοπρέπεια, ελευθερία και δημοκρατία. Είναι δύσκολο να αντιλαμβανόμαστε τον αντιδικτατορικό αγώνα μ’ έναν ενιαίο τρόπο. Κάτι τέτοιο θα ήταν μία μορφή ευνουχισμού της περιόδου εκείνης. Στην πραγματικότητα ο αντιδικτατορικός αγώνας κρατά μια ξεχωριστή θέση, ιδιαίτερα στην καρδιά και την ψυχή των νέων ανθρώπων.
Δυστυχώς η ηθική διάσταση του αντιδικτατορικού αγώνα δεν μπόρεσε να μπολιάσει τη μετέπειτα πολιτική μας ζωή, ούτε να μεταβάλει τις μακροχρόνιες παθογένειες του έλληνα και του ελληνικού κράτους. Δεν μπορέσαμε να οικοδομήσουμε ένα κράτος δικαίου, ούτε μια αποτελεσματική διοίκηση. Οι κοινωνικοί όμως αγώνες έχουν συνέχεια. Δεν σταματούν ποτέ και ο αντιδικτατορικός αντιστασιακός αγώνας, με τις επιμέρους ημερομηνίες του, αποτελεί σημαντικό κρίκο αυτής της αλυσίδας. Σήμερα υπάρχουν νέα προβλήματα και νέες προκλήσεις.
Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Τα λεγόμενα από μερικούς για την τάχα γενιά του Πολυτεχνείου και τις ευθύνες που έχει αποτελούν ένα μιντιακό κατασκεύασμα. Οι ευθύνες είναι διαχρονικές, ανεξάρτητα από τις γενιές και αφορούν όλους μας. Με τον ίδιο τρόπο που μετά την πτώση της δικτατορίας εμφανίστηκαν πολλαπλάσιοι αντιστασιακοί (αν πραγματικά το αισθανόντουσαν, δεν πειράζει), με τον ίδιο τρόπο σήμερα σε πολλούς αρέσουν απλοϊκές προσεγγίσεις, θεωρώντας πάντα ότι η κοινωνία κάτι τους οφείλει, αυτοί έχουν δίκιο και πρέπει να δικαιωθούν και είναι αμέτοχοι ή κριτές των εξελίξεων.
Σίγουρα υπάρχουν αρκετά ανεκπλήρωτα οράματα για τα οποία πρέπει ν’ αγωνιστούμε. Οράματα που ενώνουν τις γενιές. Πανανθρώπινες αξίες ανεξάρτητα από τις ηλικίες, τον τόπο, το χρόνο και την ιδιαίτερη κατάσταση που βρίσκεται ο καθένας και που όταν εκφράζονται αγωνιστικά, σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες, χαράσσουν την ιστορία.
