ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟ ΜΕΙΝΤΑΝΙ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ ΠΟΥ ΣΜΙΓΕΙ ΤΣΙ ΠΑΡΕΕΣ

 Η πλατεία του Αγίου Γεωργίου με τα πολύ όμορφα καφενεδάκια, το μεγάλο πλάτανο στη μέση, τα ποικιλόχρωμα λουλούδια οτις γλάστρες, το παρτέρι της εκκλησίας, την όμορφη ροδιά που φύτεψε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και με την προτομή του Αρχηγού της Εθνικής Αντίστασης της περιόδου 1941-1994 Ιωάννου Δραμουντάνη ή Στεφανογιάννη είναι ο πλέον κατάλληλος χώρος για ανάπαυση και χαλάρωση.

 Σημείο αναφοράς για τ' Ανώγεια τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες λόγω των πολιτιστικών εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα (μουσικές και θεατρικές βραδιές) αλλά και των νόστιμων γλυκών και εδεσμάτων που προσφέρονται από τους ιδιοκτήτες των καφενείων.

 Φυσά βοριάς και αυτή περνά
με βιάση το μεϊντάνι
με το ‘να χέρι στα μαλλιά
και τ’ άλλο στο φουστάνι ...
Κι ήταν το φόρεμα λεπτό
πάνω της κολλημένο
όπως αρχαίο άγαλμα
μεταξωτά ντυμένο ...
Πίσω απ’ το τζάμι σε κοιτώ
και κρυφοκαταπίνω
το πόθο μου και τον καημό
στη φαντασία αφήνω

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ

 Στ Ανώγεια  ανηφορίσαμε πρωινό Κυριακής, Ηρεμη, ηλιόλουστη και φωτεινή Κυριακή παρέα με την οικογένεια. Είναι απο τις ωραίες στιγμές, που συνδιάζεις την εκδρομή με την δουλειά. Στα χωριά του ορεινού Μαλεβίζιου που χρωτούσαμε... να επισκεφτούμε, ανηφορίσαμε για αρχή,  ξέρωντας τον τελικό μας προορισμό... Ανώγεια. Ποιούς να πρωτοδώ, πού να πρωτοπάω στο χωριό των Ανωγείων.

Αφού βρήκαμε να παρκάρουμε επιλέξαμε πρώτη στάση το ΜΕΙΝΤΑΝΙ.

Στην ζέστη της ημέρας και στον ασκιανό των πλατάνων παγωμένη μπυρίτσα, και δροσερά αναψυκτικά γέμισαν το τραπέζι μας.  Αλλά την ψυχή μας την κρατήσαμε ζεστή, και τη ζεστασιά αυτή την οφείλουμε στο καλοσώρισμα και στους Ανθρώπους που είδαμε.

Η μπύρα σου είναι κερασμένη απο τον Παπά Ανδρέα μου λέει μια φωνή.

Παπα Ανδρέα στην υγεία σου να είσαι πάντα καλά...

Καλά να είσαι και συ μου λέει καλοσώρισες.

Τον Αριστείδη τον Χαιρέτη ξανάσμιξα και η παρέα μας κράτησε πολλές ώρες

Τον Παπά Ανδρέα, τον Πασπαράκη τον Λευτέρη, τον Λουδοβίκο, τον Λευτέρη τον Καλομοίρη.

 Πόσες κουβέντες να κάνεις με τον Γιαλάφτη πρέπει... για να αισθανθείς όμορφα.

Μια κουβέντα μόνο φτάνει, μα να χει νόημα και συνιστώσες, μια κουβέντα τη φορά και ας είναι 10 ώρες το μαζί.

Οι ιστορίες κάνουν τις παρέες λέει ένας στίχος, και στα Ανώγεια , γνωρίζουν πολύ καλά και απο παρέες αλλά και απο στίχους. Μαντινάδες εναλλασόταν με διηγήσεις, γέλιο, μα και 2 φορές δάκρυ στα μάτια του Γιαλάφτη έδιναν ροή στην κουβέντα μας.

Θύμησες περασμένων δεκαετιών που λές και γίνηκαν χθές... ερχόταν σαν εικόνες δεμένες με στίχους στο τραπέζι μας και η μιλιά  μου στεκόταν στα χείλη μου και τη ξανακατάπινα.

Πόσο απλά είναι τα πράγματα αναρωτήθηκα ξανά στην ζωή μου. Βιώματα που είναι σκαμένα σε χέρια και πρόσωπα, ξεδιπλώνονται με μοιράζονται σε μια παρέα καρδιάς, φτάνει όπως είπαμε με τον Αριστείδη να έχεις ανοιχτά τα αυτιά σου και να θές να ακούσεις. Δε μιλώ σε Ανθρώπους που δεν ακούνε, Δε θωρώ μάτια που απλά ξανοίγουνε αλλά δε βλέπουνε, συνέχισε να μου λέει.Το βλέπω στα μάτια σου ποίος είσαι και γιαυτό κάθομαι εδώ μαζί σου. 

 Αριστείδη αν μετά απο χρόνια αλλάξω δουλειά και δεν είμαι στα μέσα ενημέρωσης αλλά έχω ένα περίπτερο, ένα καφενείο, σε ένα ξεχασμένο χωριό θα με αγαπάς, θα με θυμάσε τον ρώτησα.

Αν με έβλεπες σαν Αριστείδη Χαιρέτη Μαντιναδολόγο δεν θα καθόμουν στο τραπέζι σου, μου απαντάει, Σαν Αρη με θωρείς ή όπως εσύ θές να με λές, γιαυτό είμαι εδώ... σου απάντησα με ρώτησε, και του κούνησα το κεφάλι μου 2, 3 φορές.

Δουλειές του σπιτιού κάνω, δουλειές του ποδαριού όμως όχι.

Απο 5 χρονών με στέλνανε στα πρόβατα, και γώ φοβόμουν μικιό κοπέλι να περάσω απο να τόπο και δε γάτεχα τι να κάνω...

 Ξεχάστηκα μαζί του, άλλα λέγαμε , τίποτα δεν ήταν προγραμματισμένο, δεν πήγα για συνέντευξη άλλωστε. Τα παιδιά μου, μου λέει όταν πηγαίνανε στο σχολείο τους είπε η δασκάλα να μου πάρουνε μια συνέντευξη, και ήρθανε και με ρωτήσανε γιατί γράφω μαντινάδες. Μόνες τους έρχονται, μόνες τους πάνε, μόναχες τους ξανάρχονται.

 

Στην Αμερική ζούν και κατέβηκαν διακοπές στην Κρήτη.

Τόπος καταγωγής τους η Κίσσαμος, και όμως ήρθαν και ήπιαν το καφέ τους  στο Μειντάνι στα Ανώγεια, και έσφιξαν το χέρι του Αριστείδη Χαιρέτη - Γιαλάφτη.

Ο Μανόλης Πασπαράκης και ο Σκανδάλης

 Απο μια προηγούμενη εκδήλωση πρίν απο 10 ημέρες που ζήσαμε στα Ανώγεια, φωτογράφισα τον Αριστείδη Χαιρέτη να χορεύει με ένα ιδιαίτερο στύλ χορού που σαν άλλος Διόνυσος ζεί στο κάθε του ζάλο, στον κάθε του βηματισμό τις μικρές στιγμές ενός κύκλου.

Κανένας και τίποτα δεν σε ενδιαφέρει εκείνη την στιγμή του είπα.

Ετσι το εισέσπραξα εγώ, όχι ότι τον κόσμο δεν τον υπολογίζεις, αλλά εκέινη τη στιγμή θαρείς πως είσαι στην Νίδα αμοναχός.

Ναί. Όταν χορεύγω ευχαριστώ
τση λύρας το δοξάρι
γιατί το χώμα που πατώ
φωνιάζει γειά σου Άρη. 

- Η αρχή του χορού είναι μια μεγάλη χαρά και το τέλος ένας μεγάλος πόνος.

 Είμαι ένας θεατής στης ψυχής μου την ευτυχία. 

Φύγαμε και κάναμε την υπόλοιπη βόλτα μας σο χωιό μιάς και θέλαμε να πάμε για φαγητό αλλά και στο σπίτι του Νίκου Ξυλούρη στο Περαχώρι.

Με το καλό όποτε ξανασμίξουμε είπα στον Αριστείδη Χαιρέτη, 

Ναι μου λέει μα την άλλη φορά να μου έρθεις να κάτσεις 10 μέρες να σε πάω σε τόπους. Μα πρίν φύγεις απόψε για Ηράκλειο κάνε μου ένα τηλέφωνο να σε δώ για λίγο. Εγώ είμαι βρύση που τρέχει δροσερό νερό, μου λέει... έτσι μια γουλιά πριν πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Απογευματάκι πρός βράδυ και το τηλέφωνο μου σχηματίζει τον αριθμό του,  Αριστείδη φεύγω του λέω, είμαι στο Μειντάνι έλα απο δώ μου απαντάει. Μ αρέσει που με πήρες τηλέφωνο μου μοιράστηκε απο κοντά όταν ξανασμίξαμε αργά το απόγευμα, θα μπορούσες να μου πέις ότι είσαι κουρασμένος, ότι τα παιδιά κοιμούνται, και γω με τη σειρά μου να μη το σηκώσω, να κάνω πως δεν ακούγεται καλά, να σου πώ ότι έχω φύγει απο το χωριό.

ΑΛΛΑ θέλαμε και οι δυό να ξανασμίξουμε.

Ετσα να σμίγουν οι Ανθρωποι που θέλουν, συνέχισε να μου λεεί.

Συνάντηση απρόσμενη αλλά συνάμα πολύ ευχάριστη είχα με τη χωριανή μου απο την Ροδιά Μαλεβιζίου και συγγενή μου Γωγώ Στρατάκη και τις κόρες της όπου και σμίξαμε όλοι μαζί στο Μειντάνι αργά το βραδάκι τον Αριστείδη Χαιρέτη.

.

Βράδιασε για τα καλά στο μειντάνι, και ο δρόμος της επιστροφής για Ηράκλειο άνοιγε μπροστά μας. Σηκώθηκε και μας χαιρέτησε μέχρι το αυτοκίνητο Καλή αντάμωση είπαμε και δώσαμε τα χέρια,

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ