Ο Μοχός είναι μεγάλος οικισμός της επαρχίας Πεδιάδας του Δήμου Χερσονήσου, που βρίσκεται σε υψόμετρο 400 μ. στη δυτική άκρη σε γόνιμη αλλά άνυδρη πεδινή έκταση, κατάφυτη από ελαιώνες και αμπελώνες. Απέχει από το Ηράκλειο 45,8 χλμ.
Οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκομία και την αμπελοκαλλιέργεια. Βάση της οικονομίας του χωριού είναι το λάδι.Έχει ταχυδρομείο, νηπιαγωγείο, Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο, Λύκειο και αγροτικό ιατρείο.
Στο κέντρο του χωριού υπάρχει μεγάλη πλατεία, όπου γίνεται στις 15 Αυγούστου το κρητικό πανηγύρι, με κρητικούς χορούς,. Ο εορτασμός ξεκίνησε το 1960 υπό Προεδρίας της Κοινότητος Γεωργίου Λεβέντη σε συνεργασία με την Περιγιητική Λέσχη Ηρακλείου με Πρόεδρο τον Γεώργιο Πατεράκη. Στο κέντρο του χωριού στο χώρο της μεγάλης δεντροφυτεμένης και πλακοστρωμένης πλατείας, γίνεται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου το κρητικό πανηγύρι, με κρητικούς χορούς και αγαπημένους κρητικούς καλλιτέχνες, το οποίο συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών, ντόπιων και ξένων.
Κάθε Τετάρτη την περόδο του καλοκαιριού στην όμορφη πλατεία του χωριού τουρίστες απο τις περιοχές της Σταλίδας, Μαλίων, και Χερσονήσου έρχονται στον Μοχό όπου διασκεδάζουν με κρητική μουσική αλλά και με διαχρονική Ελληνιική λαική μουσική.
Ολα τα καταστήματα της πλατείας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σερβίροντας φαγητό και άφθονο κρασί, για κάθε βαλάντιο. Με Παραδοσιακές στολές οι χορευτές παίρνουν απο το χέρι τους τουρίστες μαθαίνοντας τους να χορεύουν, να τραγουδούν.
Εδώ και 16 χρόνια, η νεολαία του Μοχού κρατάει τα έθιμα και τις παραδόσεις προσαρμόζοντας τα στη σύγχρονη εποχή. Στην πλατεία του χωριού, σημείο αναφοράς πολλών δράσεων άφθονο κρασί, ξυνόχοντρος και αναψυκτικά δωρεάν, μπύρα κ σουβλάκι σε συμβολική τιμή. Τη μουσική αναλαμβάνουν Dj 's, ενώ υπάρχει παιδικό πρόγραμμα με παιδαγωγούς και πολλές εκπλήξεις! Και φυσικά αν πας ετοιμάσου να μουτζουρωθείς σύμφωνα με την παράδοση.
Η πλατεία του μοχού εδώ και πολλές δεκαετίες αποτελεί σημείο συνάντησης και ξεκούρασης για τους χωριανούς. μια πλατεία περιτριγυρισμένη με παλιά καφενεία, με λαστιχένιες και ξύλινες καρέκλες, με τρίκυκλες μηχανές και γαιδουράκια να περιδιαβαίνουν το χωριό.
Ανθρωποι που έφευγαν απο το σπίτι και κατηφόριζαν ή ανηφόριζαν στην πλατεία για ναπιούν το ουζάκι τους να κεράσουν την τσικουδιά τους να σμίξουν, να μιλήσουν, και πολλές φορές να παίξουν τάβλι ή χαρτάκι.
Βιολάτορες και λυράρηδες είχε το χωριό, όπως άλλωστε και κάθε περίπου χωριό της Κρήτης, βιολάτορες και λυράρηδες με όργανα που έπαιρναν φωτιά όταν νύχτωνε και τα παρεάκια γινόντουσαν ένα.
Οι καντάδες που στο άψε σβήσε ξεκινούσαν για τα στενοσόκακα του χωριού και δήλωναν την αγαπή και την απλότητα των ανθρώπων.
Πολλές παρέες που ξεκινούσαν απο την πλατεία κατέληγαν σε σπίτια φίλων ή και ίσως απλών χωριανών, που ξυπνώντας τους έσφαζαν κότες, γέμιζαν ποτήρια κρασί και έδιναν συνέχεια στην διασκέδαση.
Αχι παντέρμα χρόνια όμορφα, απλά και φτωχικά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
