ΕΛΕΝΗ ΚΟΥΒΙΔΗ Η ΗΡΑΚΛΕΙΩΤΙΣΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ ΦΩΝΗ

Γεννήθηκα στην πόλη του Ηρακλείου το βράδυ των Θεοφανίων,

Παιδικές μου βόλτες ο τάφος του Καζαντζάκη, καθημερινό σεργιάνι, μια και η γειτονιά μου ήταν εκεί και παράλληλα μια διδαχή στην ταπεινοφροσύνη που εκπέμπει ο σταυρός και το απλό μνήμα του.

Γειτονιά : γέλια και παιχνίδια προσαρμοσμένα στα στενά σοκάκια, με την αύρα της σιγουριάς και της ζεστασιάς των μανάδων μας που καθισμένες πλάι στις πεζούλες κουβεντιάζουν.

Πολιτισμός : μέρες ραδιοφώνου, Τρίτο πρόγραμμα, θέατρο της Δευτέρας. Θεατρικές παραστάσεις, Λαϊκό θέατρο, Καραγκιόζης στο φούρνο του Βάγια με το ονομαστό εφτάζυμο. Ανθεστήρια, τι αγωνία και αυτή, άραγε θα πάρει βραβείο η καλοφροντισμένη μας γλάστρα με τη λιλά ορτανσία;

Τραγούδι : η μελωδία της φωνής της μητέρας μου. Κάπως έτσι ξεκινάμε να σιγοτραγουδάμε, να ονειρευόμαστε.

Οι μεγάλοι μου δάσκαλοι στο τραγούδι ήταν το ραδιόφωνο και η μητέρα μου η Θεονύμφη Φαϊτάκη, Ηρακλειώτισσα με καταγωγή τη Σίβα και τις Κορφές Μαλεβυζίου. Πατέρας μου ο Ανδρέας Κουβίδης, αγρότης εγκατεστημένος στο Ηράκλειο από την Τύλισο Μαλεβυζίου. Άνθρωπος έτοιμος να αντιμετωπίσει την καθημερινή επιβίωση δουλεύοντας, στο εργοστάσιο και στα χωράφια. Εφηβεία, ωδείο. Να και η νέα μου φιλενάδα, η κιθάρα. Συνεχώς δίπλα μου, μόνιμη συντροφιά μου σε χορωδίες, στα διαλείμματα, στις εκδηλώσεις του σχολείου, στις παρέες. Τρύγος. Ήταν η στιγμή που ο κόπος, η σοδειά μας χυνόταν στο ποτάμι γιατί έτσι ήθελε ο καιρός. Το τραγούδι μου αποκτά μια αγωνιστική διάθεση, σημάδι των καιρών αλλά και γέννημα της ίδιας μου της ζωής. Πολιτικό τραγούδι, πορείες, διαδηλώσεις.

Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα,

αλλά και εφηβεία, της καρδιάς σκιρτήματα, αμφιβολίες, γλυκιά μελαγχολία, ωδή στη μπαλάντα. Βελιγράδι. Σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βιολογίας. Πνευματικοί άνθρωποι της πόλης με προσφωνούν η ‘Ελληνίδα’.

Το 1982-83 με βρίσκει στην Αθήνα η αναβίωση του ρεμπέτικου και μαζί με την κομπανία μας ταξιδεύω στο λαϊκό, στο ρεμπέτικο και στο παραδοσιακό τραγούδι. Το 1994 μουσικός σταθμός της ζωής μου και ταυτόχρονα μια μεγάλη απόφαση. Μάνος Ελευθερίου και ‘οι παλιές οι ευτυχίες’ η πρώτη μου προσωπική δισκογραφική δουλειά. Παντελής Θαλασσινός, Θοδωρής Παυλάκος και τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα και Σπύρου Περιστέρη. Κάποιες συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μα εκκρεμεί η μεγάλη απόφαση. Αθήνα ή Κρήτη. Ο τόπος μου η Κρήτη, το Ηράκλειο, με περίμενε και με αγκαλιάζει εδώ και χρόνια με την ίδια εντιμότητα, που εγώ και το τραγούδι μου του χαριστήκαμε. Σε χώρους που φτιάξαμε μαζί με το τραγούδι, σε μουσικές σκηνές με αξιόλογους συνεργάτες, και με το σύντροφό μου Σπύρο Χαρτοφύλακα, στον καθημερινό αγώνα της τέχνης. Με τα δύο μας μεγάλα παιδιά τώρα πια και με μια μεγάλη χαρά που μου έχουν δώσει αποδεικνύοντας με τις επιλογές τους πως η καλλιτεχνική ζωή μου μίλησε στη καρδιά τους. Και ο μουσικός αυτός δρόμος ολοένα θα μεγαλώνει με τη δική τους περπατησιά.

Η τέχνη είναι για τον λαό.

Ταξιδεύοντας πολλά χρόνια στην ύπαιθρο με το τραγούδι, η συγκίνηση που έχω εισπράξει είναι απίστευτη. Το κοινό της υπαίθρου είναι ένα δύσκολο κοινό, γιατί είναι το κοινό της ρουτίνας, και τα δύο πρώτα τραγούδια της βραδιάς έχουν χαθεί έτσι κι αλλιώς. Με αγώνα τραγουδώντας τους λέω, πως τώρα μαζί θα χαρούμε, θα συγκινηθούμε, θα νοσταλγήσουμε , θα ταξιδέψουμε και θα αποφασίσουμε. Ξαφνικά συμβαίνουν όλα αυτά και σου σφίγγουν το χέρι, σου λένε να ξανάρθεις, είμαστε εδώ, μη μας ξεχνάς.

Ο άνθρωπος της υπαίθρου ακόμα μιλά, χαιρετά, καλημερίζει. Η ενασχόληση με την τέχνη, είναι διαδικασία ζωής που δικαιούται ο κάθε άνθρωπος και του πιο μικρού χωριού να τη ζει. Απαιτεί αφοσίωση και ευαισθησία, εκπαίδευση και μόνο εκπαίδευση. Τι θα θελα να δω; Πολιτιστικούς συλλόγους με στέγη και δραστηριότητα, βιβλιοθήκες, δασκάλους με υψηλή μόρφωση.

Αλίμονο σε μια χώρα και σε μια Κρήτη με τέτοια πνευματική γέννα, που δεν μας φτάνουν δέκα ζωές για να μελετήσουμε την ποίησή μας, τη λογοτεχνία μας, να ζούμε τόσο μακριά απ’ την αληθινή ζωή, την πνευματική ζωή. Μια πολιτιστική ύπαιθρο λοιπόν. Με τη γνώση, την αγάπη, το σεβασμό των ίδιων των κατοίκων για τον τόπο τους, έναν επαναπροσδιορισμό. Να ξαναονοματίσουμε τον τόπο μας, και να σμιλέψουμε λέξεις που θα χωρέσουν τον καθένα κάτοικο του νομού μας και το κάθε συναίσθημα, δηλαδή η λέξη να ξαναγίνει ζωή και πράξη .Να νοιαστούμε για την αληθινή ζωή, τη σοφία, και την αληθινή γνώση.

Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να καλλιεργήσουμε την ουσιαστική παιδεία που είναι ο πολιτισμός. Την καθημερινή μόρφωση. Να ξεφύγουμε από το 'εγώ' και να γίνουμε 'εμείς'.

Οι ανάγκες και οι συμπεριφορές μας έχουν αλλοιωθεί. Οι μορφές του Λαϊκού μας πολιτισμού πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Όπως η μουσική και το τραγούδι,η δημοτική ποίηση,η προφορική αφηγηματική παράδοση, η λαϊκή αισθητική, το πανηγύρι, το καφενείο,ο Καραγκιόζης, η θεατρική αυτοσχέδια δραστηριότητα,οι εικαστικές τέχνες...