Η συγκίνηση είχε διαποτίσει το σώμα και την ψυχή μου αποβραδίς. Περίμενα πώς και πώς να ξημερώσει για να πάρω το δρόμο για το Αρκάδι από τα χωριά του νότου… Το ταξίδι ήταν αποθέωση, κάθε στροφή μια εικόνα ζωγράφου! Η Άνοιξη ξυπνάει με κάθε τρόπο, τα πουλιά χαρούμενα πετούν από δέντρο σε δέντρο και φτιάχνουν τις φωλιές τους, και ο γέρο Ψηλορείτης κουβαλάει ένα μικρό ολόλευκο καπελάκι - ο χαιρετισμός του Μάρτη- σκέφτηκα.
Γράφει η Εύα Καπελλάκη Κοντού
Δεν πέρασε πολύ ώρα και να από μακριά η ηρωική μονή του Αρκαδίου, ήταν μόλις 10.30 περίπου και η διαμαρτυρία θ’ άρχιζε στις 12.30. Τι ωραία σκέφτηκα! Καιρός να αιχμαλωτίσουμε τον ήχο και τις εικόνες του ηρωικού μοναστηριού… στη βιντεοκάμερά μου! Ένας, δυο επισκέπτες στον προαύλιο χώρο προσπαθούν να καταγράψουν κομμάτια της ιστορίας…
Δίχως να χάσουμε χρόνο προχωράμε προς το χώρο της πυριτιδαποθήκης…
Η σιωπή είναι ο μόνος ήχος που αρμόζει στις μνήμες χαραγμένες στα ερείπια...
Χάνομαι για λίγο στη μηχανή του χρόνου ως εκείνη την αποφράδα μέρα, στις 9 του Νοέμβρη του 1866 και την ηρωική απόφαση του Γιαμπουδάκη και του ηγούμενου Γαβρίλη: «Ελευθερία ή Θάνατος»! Και ως Κρητικοί και γνήσιοι Έλληνες προτίμησαν τον θάνατο, συλλογίστηκα… Τις σκέψεις μου τις σταμάτησε ο ήχος της λύρας προερχόμενος από τον εξωτερικό προαύλιο χώρο της μονής. Προχώρησα βιαστικά για να καταγράψω ερασιτεχνικά την προσέλευση του κόσμου, στην κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στην αλόγιστη απόφαση των μεγάλων και ισχυρών να καταστρέψουν τα χημικά της Συρίας στην αγαπημένη μας Μεσόγειο!
Στη θάλασσα που κλείνει μέσα της τον παγκόσμιο πολιτισμό και το δικαίωμα να λέγεσαι «Άνθρωπος»! Δίχως να σκεφτούν οι άμυαλοι ότι μαζί με την οικολογική καταστροφή θ’ αφανιστεί και το ανθρώπινο είδος! Διερωτώμαι, είναι τόσο πωρωμένοι που δεν καταλαβαίνουν την σπουδαιότητα αυτής τους της απόφασης; Και πολύ περισσότερο η δική μας χώρα, τι κάνει και γιατί αδρανεί; Γιατί ο Αθηναϊκός τύπος τηρεί σιγή ιχθύος; Γιατί;
Άραγε θα έρθουν οι Κρητικοί σ’ αυτό το κάλεσμα στον ιερό, συμβολικό τούτο τόπο των πανανθρώπινων αποφάσεων; Σκέφτηκα με αγωνία…
Ακούγεται η φωνή του συντονιστή: «Όλοι οι νομοί της Κρήτης δίνουν το παρών τους…». Χάρηκα, γέμισε η ψυχή μου με θάρρος και δύναμη, επιτέλους σηκωθήκαμε από τους αναπαυτικούς μας καναπέδες και τις καρέκλες κλείσαμε τις τηλεοράσεις και ήρθαμε μονιασμένοι να παλέψουμε ενάντια στην αδικία, ενάντια στην παγκόσμια καταστροφή. Γιατί οι συνέπειες μιας τέτοιας αλόγιστης πράξης θα έχει ως αποτέλεσμα μια όχι μόνο τοπική καταστροφή, αλλά και οικονομική - παγκόσμιας εμβέλειας. Όταν θα έχει καταστραφεί η Μεσόγειος θα συμπαρασύρει και τις χώρες που βρίσκονται σ’ αυτήν στον οικονομικό όλεθρο και την ερήμωση, μιας και οι κάτοικοι δε θα μπορούν να επιβιώσουν σε μολυσμένη περιοχή και θα την εγκαταλείψουν!
Ακούστηκαν σθεναρά πολλές φωνές και απόψεις επιστημόνων, όλα κυλούσαν ομαλά όπως απαιτούσε η ημέρα, ώσπου και ενώ ο καλλιτέχνης έπαιζε στη λύρα του τον «Ύμνο του Αρκαδίου» εντελώς απρόκλητα και χωρίς λόγο και αιτία ουσιαστική, διέκοψε τη ροή της συγκέντρωσης ένας νέος της περιοχής για να πει ό,τι συνήθως λέγονται σε μια συγκέντρωση τέτοιου είδους και απήχησης, προβάλλοντας τα κακώς κείμενα της περιοχής του Αρκαδίου και της οικολογικής καταστροφής που υφίσταται ο τόπος! Η παρέμβαση έγινε τόσο άγαρμπα που κανείς μας δεν κατάλαβε το πώς και το γιατί;
Γιατί τώρα που όλοι μαζί παλεύαμε για το δίκιο μας σ ένα κοινό αγώνα χωρίς μίση και πάθη;! Γιατί τώρα; Αύριο θα μπορούσαμε και πάλι στον ίδιο τόπο να φωνάξουμε για το άδικο που συντελείται στις τοπικές κοινωνίες χωρίς εμάς αλλά για μας ή μάλλον για το καλό μας όπως λένε. Γιατί;
Το τρίτο μέρος, ο επίλογος αυτής της μεγαλειώδους συνάντησης άφησε μια πικρή γεύση στα χείλη… Όμως ηχούν στ αυτιά μου τα λόγια που ξεσήκωναν τους Κρητικούς, ξεσήκωναν όλους μας μ’ ένα πρόσταγμα:
«Μολών λαβέ»
