Ο τρελός και τ’ άσπρο τ’ άλογο απ’ το ‘ναι μίλι φαίνονται», λέει μια ελληνική παροιμία και κάθε χωριό ή πόλη που θέλει να λέγεται ολοκληρωμένος τόπος σίγουρα διαθέτει έναν.
Είναι ο λεγόμενος «τρελός του χωριού» και πάει πακέτο με τον παπά, τον δάσκαλο, τον πρόεδρο.
Ο άνθρωπος αυτός τις περισσότερες φορές είναι ένα τελείως ακίνδυνο άτομο, το οποίο απλώς ζει, φέρεται και συμπεριφέρεται μ’ έναν αποκλειστικά δικό του τρόπο.
Λίγο πολύ, ειδικά στις μικρές κοινωνίες, οι υπόλοιποι κάτοικοι γνωρίζουν τους λόγους και τις αιτίες που ο «τρελός» τους είναι σ’ αυτή την κατάσταση.
Στις σύγχρονες κοινωνίες οι εξηγήσεις που δίνονται είναι λίγο πολύ επιστημονικά εμπεριστατωμένες. Γνωρίζουν, δηλαδή, ότι οι λόγοι που οδήγησαν τον άνθρωπο αυτό σ’ ένα διαφορετικό τρόπο, ας πούμε, σκέψης και συμπεριφοράς είναι θέμα ιατρικής και ψυχολογικής φύσεως.
Κληρονομικότητα, καταχρήσεις κατά τη διάρκεια της κύησης, επιπλοκές στη γέννα, ατελές νευρικό σύστημα και διάφοροι τέτοιοι λόγοι οδηγούν στην πραγματικότητα σε μη «φυσιολογικές» συμπεριφορές.
Στα περασμένα χρόνια όταν υπήρχες ένας διαφορετικός άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους οι εξηγήσεις που δίνονταν ήταν συνήθως «ιστορίες γι’ αγρίους».
Η ελλιπής παιδεία κι εκπαίδευση, η διάθεση να εξηγούνται τα πάντα με τον πιο φανταστικό τρόπο κι η υπερβολή έκαναν τους ανθρώπους να πλάθουν μύθους γύρω από το πώς ο «τρελός» τους έφτασε στο σημείο αυτό.
Για παράδειγμα, το «μάτι», το κακό το μάτι, ήταν ένας πολύ καλός τρόπος και μια πολύ καλή κι όχι και τόσο επιστημονική εξήγηση για την περίεργη συμπεριφορά.
«Ήταν πολύ όμορφος και τον έφαγαν» θ’ άκουγες.
Ακολουθούσαν τα μάγια. «Είχαν κάνει μάγια στη μάνα του όταν ήταν έγκυος και δες πως βγήκε το παιδί, κρίμα.»
Οι ιστορίες αυτές χρόνο με το χρόνο εμπλουτίζονταν και αποκτούσαν κι ένα επιπλέον στοιχείο.
Όχι πως δεν υπάρχουν και στις μέρες μας τέτοιες εξηγήσεις απλά έχουν ελαττωθεί κατά πολύ (εύχομαι κι ελπίζω).
Ο «τρελός του χωριού» λοιπόν, ζει μ’ ένα δικό του τρόπο. Πολλές φορές παρεξηγείται, πολλές φορές τον προσβάλλουν, τον μειώνουν, άλλες τον εκμεταλλεύονται, τον κοροϊδεύουν, τον στέλνουν για θελήματα.
Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, είναι πλήρως ενταγμένος στην κοινωνία στην οποία ζει. Δέχεται τη βοήθεια των συντοπιτών του κι όπου μπορεί προσφέρει κι αυτός τη δική του.
Το καλύτερο κομμάτι είναι οι ατάκες που χρησιμοποιεί και που πολλές φορές μέσα στην ασυναρτησία τους κρύβουν όλη τη λογική του κόσμου.
Κι αν γνωρίζαμε σε βάθος τον τρόπο που σκέφτεται και που λειτουργεί θα φτάναμε σίγουρα στο συμπέρασμα ότι είναι πιο λογικός από πολλούς υποτιθέμενους λογικούς και «φυσιολογικούς» που ζουν ανάμεσά του.
Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΣ ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ
Η ιστορία δείχνει ότι αυτά τα άτομα δεν χρειάζονται και πολλά για ζουν ευτυχισμένα ανάμεσα στους άλλους. Ίση αντιμετώπιση κι ίσα δικαιώματα όπως άλλωστε δικαιούνται.
Με μια καλή κουβέντα παίρνουν χαρά και την ανταποδίδουν.
Γι’ αυτό καλό θα ήταν να τους φερόμαστε με λίγο σεβασμό παραπάνω γιατί δεν πρέπει και να ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος από την τρέλα απέχει μια κλωστή κι αν σπάσει η κλωστή αυτή θα γίνουμε από τους τρελούς με το χαρτί. Εκείνους που χρειάζονται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
«Ο τρελός που επιμένει στην τρέλα του θα γίνει σοφός.» είπε ο Άγγλος William Blanke.
Λέτε;
