Αναπόσπαστο
και απαραίτητο στοιχείο κάθε οχυρού περιβόλου αποτελούσε η τάφρος που
διαμορφωνόταν γύρω και έξω από αυτόν. Σκοπός της ήταν να κρατάει τον
εχθρό, όσο γίνεται σε μεγαλύτερη απόσταση από το φρούριο, εμποδίζοντάς
τον να το προσεγγίσει.
Πριν
την εφαρμογή του «προμαχωνικού συστήματος» η τάφρος γέμιζε με νερό,
στοιχείο που έκανε ακόμη δυσκολότερη την προσέγγιση του κυρίως φρουρίου.
Στην περίπτωση του Χάνδακα η τάφρος ήταν πάντοτε ξηρή.
Με
την αλλαγή της τεχνικής του πολέμου που είχε ως επακόλουθο το σχεδιασμό
του οχυρωματικού περιβόλου με προμαχώνες, η γεμάτη με νερό τάφρος δεν
μπορούσε πλέον να εξυπηρετήσει τις νέες ανάγκες άμυνας. Γι' αυτό το λόγο
δημιουργήθηκε μια πλατύτερη, βαθύτερη και ξηρή τάφρος που μεγάλωνε την
απόσταση ανάμεσα στους δύο αντιπάλους και κρατούσε τους επιτιθέμενους
μακριά από το οχυρό. Επιπλέον, η ξηρή τάφρος, σε καιρό ειρήνης,
προσφερόταν για αγροτικές καλλιέργειες ακόμη και για βοσκή ζώων
