Η ΟΔΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Μεσημέρι Σαββάτου και με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι ξαναπερπάτησα την πόλη του Ηρακλείου εντός των τειχών, απο την περιοχή των 11 ευκαλήπτων όπως την ξέρουν οι παλιότεροι, οι οποίοι στη συνέχεια έμειναν επτά και αργότερα τρεις. στην πλατεία Ρήγα Φεραίου έως τον λάκκο.

Μπήκα στα στενά σοκκάκια της, άκουσα τους ήχους της πεθυμιάς, και αντίκρυσα τις γειτονιές μιας άλλης εποχής.

Περαστικούς συνάντησα, θλιμένα πρόσωπα , αμίλητα και βιαστικά που διασχίζουν τα στενοσόκακα του λάκκου για να γλυτώσουν δρόμο για την αγορά.

Παράθυρα κλειστά, πόρτες αμπαρωμένες που απο τις χαραμάδες τους ακούς τα γέλια και τις βεγγέρες μιας άλλης εποχής.

Στην οδό Θεσσαλονίκης εκτός απο τα παλιά σπιτάκια μιας άλλης εποχής του Ηρακλείου υπάρχει και το νεοκλασσικό κτήρο της οικίας Τσαχάκη, κατασκευής του Δημητρίου Κυριακού.στα 1910, ενός από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες της πόλης μας.

Το σπίτι αυτό είναι από τα κομψότερα δείγματα του όψιμου «ρομαντικού» Νεοκλασικισμού. Κτίστηκε την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα από τον αρχιτέκτονα Δ. Κυριακό. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η αρχιτεκτονική λύση με την οποία διαμορφώθηκαν οι όψεις του κτιρίου οι οποίες εγγράφονται, με ημικυκλική απότμηση, στη γωνία που δημιουργούν οι δρόμοι. Αξιόλογες είναι επίσης και οι υπόλοιπες αρχιτεκτονικές και μορφολογικές επιλογές: ο ημικυκλικός εξώστης υποβαστάζεται από δωρικούς κίονες, οι όψεις ορίζονται με πεσσούς και παραστάδες, αετώματα, κόγχες και πήλινα διακοσμητικά στοιχεία συνθέτουν ένα άρτιο, αισθητικά, αποτέλεσμα.

Εγκαταλελημένα σπίτια, γκεμισμένα μπαλκόνια, σπασμένα παράθυρα, χρώματα θλίψης σε τοίχους που έχουν ξεχάσει το χρώμα τους σε άλλες δεκαετίες.

Αλλα σπίτια ενοικιάστηκαν σε ξένους, άλλα σε τσιγγάνους, αλλά ... κάποια, ακόμα κρατούν ζωντανή την γειτονιά με απλωμένα ρούχα σε μπαλκόνια, με γλάστρες που θέλουν να δώσουν άλλο άρωμα στον χώρο.