... Ξεκινάω το άρθο μου με ένταση ψυχής, με θύμησες, με αγανάκτηση, με παράπονο και με ένα δάκρυ.
Μιλάς με παλαιότερους ανθρώπους και κοιτάς στα μάτια τους την πίκρα την στενοχώρια και τις ξεθωριασμένες εικόνες της ζωής τους που τις σβήνει σιγά σιγά ο χρόνος.
Τους ακούς να να σου μιλούν για τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν, που περπατούσαν ξυπόλητοι, που κοιμόντουσαν με μία κουβέρτα και με την ζεστασιά του τζακιού, για τις στιγμές που δεν είχαν να φάνε, για τις ώρες που το μυαλό τους έκλεινε απο σκέψεις και ζάρωνε απο στενοχώρια.
Ενα κεραμίδι ακουμπησμένο πάνω σε πέτρες χτισμένες με ιδρώτα και αγάπη το όνειρο τους, ένα άνθρωπο να κρατήσουν το χέρι τους η πεθυμιά τους, ένα γέλιο να ακούσουν τα αυτιά τους. δυό κουβέντες να ανταλάξουν τα χείλη τους.
Απλά πράγματα ήθελε ο άνθρωπος, λίγα, όμορφα, και άσχημα όλα τα δεχόταν, φτάνει να είχε αγάπη.
Θυμάμαι την Μάνα μου να μου λέει ιστορίες απο τον πόλεμο, θυμόμουν το συγχωρεμένο τον πατέρα μου να μου μιλάει για χρόνια που άνηκαν στο παρελθόν μου, στο παρελθόν μας, στο χθές μας, στην ιστορία μας.
Μα... η ιστορία επαναλαμβάνεται, το παρελθόν ξάφνουν έγινε παρόν, έτρεξε και πήγε στο μέλλον μας στο αύριο που έρχεται και που είναι μια σπιθαμή στην σκέψη μας στην καθημερινότητα μας.
Ονειρα που αλλάζουν όνομα όταν κοιμάσε, φαντασιώσεις που αλλάζουν εικόνα όταν είσαι ξύπνιος,
Τότε πάλευες για να μήν ξαναέρθουν εκείνα τα χρόνια, έχτιζες στα παιδιά σου με βάσεις αθεμελείωτες όνειρα και πλασματικές θέσεις σε δημόσιο και τρύπες - θέσεις οικογενειακές.
Τώρα ...!
Τότε δεν είχες παπούτσια και πάλευες για να αποκτήσεις, τώρα ξαναπαλεύεις για το ίδιο.
Τότε δεν είχες φαγητό και πάλευες για να αποκτήσεις, τώρα ξαναπαλεύεις για το ίδιο.
Τότε δεν είχες δουλειά και πάλευες για να αποκτήσεις, τώρα ξαναπαλεύεις για το ίδιο.
Τότε δεν είχες λεφτά και πάλευες για να αποκτήσεις, τώρα ξαναπαλεύεις για το ίδιο.
Ενα κομμάτι του ευατού σου χάνεις, κάθε μέρα, ένα κομμάτι του ψωμιού σου γυρεύεις στο τραπέζι σου, ένα γέλιο ζητιανεύεις στα χείλη σου, ένα παρήγορο μπράτσο να σε κρατήσει και να σε τραβήξει απο όλα αυτά που σε βασανίζουν, σε αρρωσταίνουν.
Στο σωτήριο έτος 2015 ακόμα ονειρεύεσαι, ακόμα περιμένεις το χνούδι του ονείρου που απο μικρός περπατούσες και νόμιζες ότι θα υλοποιήσεις.
Χτίζεις τα χρόνια σου με ανθρώπους, με ώρες ατέλειωτης φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας και έρχεται μια μέρα που νιώθεις άδειος, μισός, άχρωμος, λυπημένος, μόνος, αδικημένος, και αβέβαιος.
Στον βωμό της ύλης, της απανθρωπιάς που έφερε μαζί της η στενότητα των φιλοδοξιών κάποιων μεγάλων -μικρών.
... Και εσύ πρέπει να ζήσεις την οικογένεια σου, να χαμογελάσεις στα παιδιά σου, να του γεμίσεις την ψυχή τους με ασφάλεια με γέλιο, με όραμα, με αγάπη, με γνώση. αλλά και με γάλα,.........................
.........Ναι εσύ πολιτισμένε άνθρωπε του 2015..
Ενα κομμάτι του ευατού σου χάνεις, κάθε μέρα, ένα κομμάτι του ψωμιού σου γυρεύεις στο τραπέζι σου, ένα γέλιο ζητιανεύεις στα χείλη σου, ένα παρήγορο μπράτσο να σε κρατήσει και να σε τραβήξει απο όλα αυτά που σε βασανίζουν, σε αρρωσταίνουν.
Στο σωτήριο έτος 2015 ακόμα ονειρεύεσαι, ακόμα περιμένεις το χνούδι του ονείρου που απο μικρός περπατούσες και νόμιζες ότι θα υλοποιήσεις.
Χτίζεις τα χρόνια σου με ανθρώπους, με ώρες ατέλειωτης φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας και έρχεται μια μέρα που νιώθεις άδειος, μισός, άχρωμος, λυπημένος, μόνος, αδικημένος, και αβέβαιος.
Στον βωμό της ύλης, της απανθρωπιάς που έφερε μαζί της η στενότητα των φιλοδοξιών κάποιων μεγάλων -μικρών.
... Και εσύ πρέπει να ζήσεις την οικογένεια σου, να χαμογελάσεις στα παιδιά σου, να του γεμίσεις την ψυχή τους με ασφάλεια με γέλιο, με όραμα, με αγάπη, με γνώση. αλλά και με γάλα,.........................
.........Ναι εσύ πολιτισμένε άνθρωπε του 2015..
