Οι κάτοικοι της συνοικίας της Αγίας Αικατερίνης έχασαν ξαφνικά τον πατέρα, τον αδελφό, τον φίλο, τον συνοδοιπόρο, τον πολυαγαπημένο τους ιερέα Πατέρα Νικόλαο Μαστοράκη,στον οποίο είπαν χθες το τελευταίο “αντίο”.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίας Αικατερίνης στην προχθεσινή του συνεδρίαση αποφάσισε μεταξύ άλλων να ματαιώσει για φέτος τις πολιτιστικές εκδηλώσεις “Αικατερίνεια”, σε ένδειξη πένθους αλλά και τιμής και να προσφερθεί το ποσό των 100 € στη Διακονία Αγάπης της Ενορίας της Αγίας Αικατερίνης.
Επίσης σύσσωμο το Δ.Σ. παρέστη στην εξόδιο ακολουθία ενώ ο πρόεδρος του Συλλόγου κ.Μηνάς Μαυροειδής εκφώνησε τον επικήδειο .
Στην ανακοίνωση του συλλόγου αναφέρονται μεταξύ άλλβων τα εξής:
‘’Ο πατέρας Νικόλαος κέρδισε με την αυθεντικότητά του την αγάπη των ενοριτών του, την αγάπη όλων μας, αφού πρώτος μας αγάπησε, από την πρώτη μέρα που ήλθε στη συνοικία μας το 1986.
Ήρθε εν γνώσει του πως πορεύεται σε αποστολή δύσκολη. Ήρθε με το όνειρο και την προοπτική να γίνει σάρκα από τη σάρκα μας, ένας από εμάς, ένας γνήσιος Αγιοαικατερινιώτης, παρά τις δελεαστικές προτάσεις που του έγιναν, να αποσπασθεί σε άλλες ενορίες της πόλης μας.
Υπηρέτησε την ενορία μας για 30 σχεδόν χρόνια ακούραστα.
Είχε μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη και καλοσύνη, που τους χώραγε όλους.
Ενας ζωντανός, ενωτικός, αισιόδοξος και ακούραστος εργάτης της εκκλησίας και της ενορίας του, αφού συνδύαζε άριστα την θεωρία με την πράξη, καθώς επίσης όλες οι ενέργειές του είχαν ως στόχο την ενότητα της περιοχής και των κατοίκων της.
Κατάφερε και έκτισε, μαζί με τους συνεφημέριούς του, το εκκλησιαστικό συμβούλιο, τους ενορίτες κι όχι μόνο την μεγάλη εκκλησία μας και πρόλαβε και την εγκαινίασε.
Επίσης τα τελευταία χρόνια είχε πρωτοστατήσει, μαζί με τον συνεφημέριό σου, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ενορίας μας και ενορίτες του, σε δράσεις προσφοράς για όλους τους ανθρώπους της συνοικίας που έχουν ανάγκη, ενώ βρισκόταν μόνιμα στην πρώτη γραμμή συλλογής τροφίμων και ειδών ανάγκης για τους αναξιοπαθούντες.
Ηταν πάντα κοντά στον Πολιτιστικό Σύλλογό μας και μας στήριζε σε κάθε βήμα μας. Χαιρόταν όταν χαιρόμαστε και λυπόταν όταν λυπόμαστε.
Ευλογούσε πάντοτε όλες τις δραστηριότητές μας, και αυτές ήταν πολλές. Τελευταία φορά ήταν ο Αγιασμός θεμελίωσης του βρεφονηπιακού σταθμού μας. .. ‘’
‘’Σαν να ξέραμε –συνεχίζει η ανακοίνωση- τι επρόκειτο να συμβεί, σαν από προαίσθηση, κατά την φετινή τελετή της κοπής της Αγιοβασιλόπιτας του Πολιτιστικού Συλλόγου μας, παρουσία και του σεβασμιότατου Αρχιεπισκόπου μας κου Ειρηναίου, του απευθύναμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι έχει προσφέρει στην ενορία μας και σε όλους εμάς κατά τα χρόνια της διακονίας του και η συγκίνησή του υπήρξε μεγάλη.
Δεν φοβήθηκε ποτέ και είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο θεό. Ακόμη και όταν η υγεία του βρισκόταν σε οριακό σημείο και εμείς αγωνιούσαμε για την επιτυχή έκβασή της, μας εμψύχωνες λέγοντας ότι θα γίνει αυτό που θέλει ο Θεός. Ακόμη κι όταν παραπονιόμαστε για κάτι, αυτό πάλι μας έλεγε να μην στεναχωριόμαστε γιατί όλα θα γίνουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Το πρώτο κτύπημα που τον κλόνισε, ήταν η αναχώρηση της μακαριστής πρεσβυτέρας του Αντιγόνη, με την οποία δημιούργησε μια ευλογημένη οικογένεια και αξιώθηκε να αποκτήσει εξαιρετικά παιδιά την Μαρία την Γεωργία και τον Κωνσταντίνο σου αλλά και πολλά εγγόνια. Όμως απ’ ό,τι φαίνεται το δεύτερο πλήγμα της αναχώρησης από τον μάταιο τούτο κόσμο, του αγαπημένου του αδελφού πατρός Σταύρου δεν το άντεξε.
Άφησε τη ζωή όρθιος, γελαστός, με αξιοπρέπεια. Είχε έναν γλυκό θάνατο, όπως αρμόζει σε έναν ορθόδοξο χριστιανό και ιερέα, που έχει αφήσει τη ζωή του στη θεία πρόνοια, δηλαδή ανώδυνα ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.
Καθώς από σήμερα η γη των γονέων του θα δέχεται το σώμα του και ο Παράδεισος την ψυχή του, μη ξεχάσει τους Αγιοαικατερινιώτες του. Όλους εμάς που τελικά τον κερδίσαμε για πάντα και με τις πίκρες που του δώσαμε αλλά και με τις χαρές μας.
Τον ευχαριστούμε που μας εξομολόγησε, που μας λειτούργησε, που μας κοινώνησε, που μας βάπτισε, που μας κήρυξε, που μας νουθέτησε, που μας χάρισε τον περίλαμπρο αυτό ναό, που μας ευλόγησε και μας αγίασε.
Τον ευχαριστούμε και παράλληλα του δίνουμε την υπόσχεση πως όσο αναπνέουμε δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ”.
