ΘΑ ΤΑΝ ΚΟΝΤΑ 1914 ΟΤΑΝ Ο ΜΙΝΤΙΛΑΚΗΣ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΦΑΡΟ ΤΟΥ ΚΑΒΟ ΔΡΕΠΑΝΟ

... ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΛΑΙΤΖΑΚΗ

Θα ‘ταν κοντά στα 1914 όταν ο Μιντιλάκης αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αυτοεξοριστεί στον τότε έρημο φάρο του Κάβο Δρέπανο. Και μπορεί η ζωή του να κυλούσε ήρεμα… όμως ένα βράδυ με άγρια θαλασσοταραχή και αέρα που λυσσομανούσε… η μοίρα τού έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Πάνω σ’ ένα βράχο, ανάμεσα σε τσακισμένα ξύλα και σκισμένα πανιά βρήκε μια κοπέλα σε λιπόθυμη κατάσταση με ξεσκισμένα ρούχα. Ήταν η Αϊσέ… μια πανέμορφη Αλγερινή, θύμα ναυαγίου. Τη μάζεψε, τη φρόντισε, την περιέθαλψε και όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις… την έκανε γυναίκα του. 

Η ευτυχία του Μιντιλάκη έφτανε στην κορύφωσή της όταν μια μέρα η Αϊσέ του ανακοίνωσε ότι θα γίνει μητέρα. Όμως η μοίρα άλλα είχε γραμμένα. Η κοπέλα λίγο πριν από τη γέννα, αρρώστησε και πέθανε.

Η αγάπη και ο έρωτας των δυο ερημιτών έσβησαν για πάντα και χάθηκαν μέσα σ’ ένα βράχο σκαμμένο από ανθρώπινο χέρι. Εκεί τους βρήκαν οι ντόπιοι μετά από επίμονη αναζήτηση αγκαλιασμένους. Ο Μιντιλάκης είχε τοποθετήσει μέσα στην τρύπα με προσοχή τη νεκρή αγαπημένη του και δίπλα της βρισκόταν και εκείνος νεκρός με το κυνηγετικό του όπλο αγκαλιά. 

Μια αληθινή ιστορία που ακούγεται ακόμα και στις μέρες μας από τα χείλη ντόπιων. Μια ιστορία από εκείνες που περνούν με μεγάλη ευκολία στο ημισφαίριο των θρύλων και προκαλούν πληθώρα συναισθημάτων.

Γιατί πάντα οι φάροι… αυτά τα απόμακρα κτίσματα… έκρυβαν μια μαγεία. Ίσως το επιβλητικό ανάστημά τους, ίσως η απομόνωσή τους σε κάποια απόκρημνη ακτή, ίσως πάλι το τρεμόπαιγμα του λύχνου μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. 

Η μοναχική ζωή των ανθρώπων που ζούσαν πάνω στους φάρους έπαιρνε εύκολα τη μορφή μιας ανθρώπινης ιστορίας… άλλες φορές χαρούμενης και άλλες φορές τραγικής.