ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΑΧ ΠΩΣ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ

Επί χρόνια εδώ στην Κρήτη, υπήρχε σε ένα τοίχο ένα σύνθημα που έγραφε με σπρέι «Ηράκλειο: Κουασιμόδεια πόλη».

Δεν γνωρίζουμε τον εμπνευστή του γκράφιτι, αλλά η ρετσινιά έμεινε.

Ακόμα κι αν ρωτήσεις κάποιον που δεν μας έχει επισκεφτεί ποτέ, θα σου μιλήσει για μια από τις ασχημότερες πόλεις της Ελλάδας.

Γκρίζο και άναρχο, με την πλάτη χρόνια γυρισμένη στη θάλασσα, το Ηράκλειο έγινε περισσότερο γνωστό, όχι για το ενετικό φρούριο Rossa a Mare στο λιμάνι, αλλά για το γεγονός ότι υπήρξε φρούριο του σοσιαλισμού της μεταπολίτευσης.

Πράσινο στη θεωρία, αλλά χωρίς ίχνος πράσινου για να ξεκουραστεί το βλέμμα μετά από έναν γύρο ξενάγησης. Ξερότοπος. Αυθαιρετούπολη, με το αρχαιολογικό της παρελθόν καταπατημένο από σύγχρονουςιμπερια-ληστές.

Άσε που δεν την ανακάλυψε εγκαίρως και κανένα κανάλι για να την αναδείξει μέσα από τα σήριαλ της Παπαοικονόμου (όπως έγινε με τα Χανιά).

Αξιώθηκα να δω πριν κλείσω τα μάτια μου, την ανάπλαση της παραλιακής οδού: τελικά, η θάλασσα χρησιμοποιήθηκε σαν ντεκόρ, προκειμένου να ανέβει ο τζίρος των εκεί καταστημάτων εστίασης. Τη νύχτα η άσφαλτος μετατρέπεται σε πίστα αγώνων για τους γρήγορους και τους ζοχαδιασμένους.

Σε ολόκληρη την πόλη, δεν μπορεί μια οικογένεια με μωρό παιδί σε καρότσι, να κάνει βόλτα σε πεζοδρόμια, χωρίς να συναντήσει τεχνητά εμπόδια.

Η κεντρική μας πλατεία μπορεί άνετα να πάρει το πρώτο βραβείο κακοτεχνίας και φτηνοδουλειάς -κάθε φορά που βρέχει, πρέπει να περπατάς περιμετρικά. από φόβο πτώσης. Γλιστράει σαν πίστα πατινάζ.

Στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, το πιο τουριστικό, αυτό που θα έπρεπε να είναι το στολίδι μας, έχουν στήσει παράγκες κάτι διαμαρτυρόμενοι, για τα μέτρα.

Αδύνατον να τους μετακινήσεις.

Ο ετσιθελισμός των Ελλήνων είναι ισχυρότερος των κανόνων της κοινότητας.

Το Ηράκλειο δεν αναφέρεται σε κανέναν τουριστικό οδηγό, παρά σαν ενδιάμεσος σταθμός. Όχι σαν προορισμός, αλλά σαν ένα μέρος για να ξαποστάσεις, πριν ταξιδέψεις σε όλες τις υπόλοιπες πανέμορφες πόλεις της Κρήτης.

Εμείς οι κάτοικοί του, είμαστε οι άνθρωποι «που έβλεπαν τα τρένα να περνούν».

Το τρένο της πραγματικής ανάπτυξης, της αρχιτεκτονικής σκέψης, της ρυμοτομίας, της πολιτιστικής ταυτότητας.

Κι όμως…

Παρακολουθώντας μια παρουσίαση όλων των αρχαιολογικών θησαυρών που έχει σκεπάσει το χώμα, εδώ στο Ηράκλειο. Η παρουσίαση έγινε με προβολή διαφανειών, στην πλατεία Ελευθερίας.

Μια ολόκληρη πόλη θαμμένη κάτω από τόνους μπετόν. Ονόματα οδών και δρόμων που δεν είχα ξανακούσει, κρήνες και λουτρά, αρχοντικά και ναοί ξεχασμένα.

Ήταν σαν να με χτύπησε κεραυνός.

Πήγα σπίτι και πέρασα όλο το υπόλοιπο βράδυ ψάχνοντας στα αρχεία των παππούδων για φωτογραφίες και ντοκουμέντα αυτής της χαμένης ομορφιάς.

Το ταξίδι στο παρελθόν, σε πληγώνει.

Συνειδητοποιείς το μέγεθος της αναλγησίας και της εγκατάλειψης, καταρχήν από ανθρώπους που κλήθηκαν να προστατέψουν την πόλη.

Αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, θα καταλάβεις ότι υπήρξες συνένοχος.

Επειδή δεν μιλάς και μόνο καταπίνεις.

Ξέρω ότι σε μελλοντική αναμέτρηση θα προτιμηθούν και πάλι οι άρχοντες που θα εξασφαλίσουν τη μακροημέρευση των τραπεζοκαθισμάτων στα πεζοδρόμια της πόλης.