"Σε ένα αποπνικτικό εκπαιδευτικό σύστημα
μέσα στο οποίο, όπως έλεγε και ο Rogers, δεν υπάρχει χώρος για ολόκληρο το
πρόσωπο παρά μόνο για τη νοημοσύνη, ένα Καλλιτεχνικό Σχολείο αφήνει σωτήριες
διεξόδους έκφρασης και επικοινωνίας. Ενσωματώνει τον μαθητή που δεν “ταιριάζει”
με το σύστημα και του δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψει αυτά στα οποία είναι
καλός. Δημιουργεί στην πράξη συνθήκες αλληλεπίδρασης και αλληλοσεβασμού μέσα
από ομαδικές καλλιτεχνικές διαδικασίες.Προσφέρει μια άλλη γλώσσα στον έφηβο για
να πει όλα όσα δεν μπορεί να πει με λέξεις." Διαβάστε ολόκληρη την
επιστολή της Ευεποίνας Παντελέρη, που υπηρέτησε από τη θέση της ψυχολόγου το
καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου. Λέει όλα όσα ισχύουν επί της ουσίας για την
καλλιτεχνική παιδεία!
ΕΥΕΠΟΙΝΑ ΠΑΝΤΕΛΕΡΗ
Αν δεν είχα βρεθεί πριν καιρό, ως εργαζόμενη, στο Καλλιτεχνικό
Σχολείο Ηρακλείου, δεν θα μπορούσα να αντιληφθώ αυτή τη στιγμή το κόστος όλωναυτών που συμβαίνουν σήμερα.
Για όσους δεν γνωρίζουν, το ΚΣΗ είναι ένα από τα 3 που υπάρχουν συνολικά στην Ελλάδα. Σε αυτό διδάσκονται όλα τα μαθήματα που διδάσκονται και στα υπόλοιπα σχολεία, συν μαθήματα θεάτρου, χορού, κινηματογράφου, μουσικής και εικαστικών. Αυτή είναι η διαφορά του σχολείου και αυτή είναι και η δύναμή του.
Τοποθετήθηκα στο σχολείο ως σχολική ψυχολόγος μέσω ενός προγράμματος που στόχευε μεταξύ άλλων στην αντιμετώπιση φαινομένων ρατσισμού και ενδοσχολικής βίας, στην προαγωγή της συνεργασίας, την αποδοχή της διαφορετικότητας και γενικά στη βελτίωση της σχολικής ζωής τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Έχοντας εμπειρία και από άλλα σχολεία, στο ΚΣΗ υπήρχε μια διαφορά που γινόταν αμέσως αντιληπτή. Όλα αυτά που αποτελούν τεράστια ζητήματα σε άλλα σχολικά πλαίσια, στο σχολείο αυτό ήταν συρρικνωμένα, ακόμα και λυμένα. Με άλλα λόγια, το σχολείο εξασφάλιζε σε σημαντικό βαθμό στους μαθητές του ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες συνολικά και να κοινωνικοποιηθούν με ασφάλεια.
Πως το είχε καταφέρει αυτό; Η απάντηση που εγώ έδωσα μετά από δύο χρόνια στο σχολείο έχει δύο σκέλη. Από τη μια, η πολύ καλή δουλειά ανθρώπων που στελέχωναν το σχολείο, από την τότε διεύθυνση μέχρι το σύλλογο διδασκόντων και το σύλλογο γονέων. Οι άνθρωποι αυτοί επέλεγαν να συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν τα όποια προβλήματα και επέλεγαν να βλέπουν το ΚΣΗ όχι ως ένα σχολείο της ελίτ που στοχεύει στο να βγάλει καλλιτέχνες, αλλά ως ένα σχολείο που στόχο έχει τη διαμόρφωση προσωπικοτήτων μέσα από τον βοηθητικό δρόμο της τέχνης.
Από την άλλη, η ίδια η φύση του σχολείου. Σε ένα αποπνικτικό εκπαιδευτικό σύστημα μέσα στο οποίο, όπως έλεγε και ο Rogers, δεν υπάρχει χώρος για ολόκληρο το πρόσωπο παρά μόνο για τη νοημοσύνη, ένα Καλλιτεχνικό Σχολείο αφήνει σωτήριες διεξόδους έκφρασης και επικοινωνίας. Ενσωματώνει τον μαθητή που δεν “ταιριάζει” με το σύστημα και του δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψει αυτά στα οποία είναι καλός. Απελευθερώνει από την καταπίεση θρανίου-καρέκλας και φέρνει το μαθητή σε επαφή με το σώμα του και την κίνησή του, βοηθώντας τον να εκτονώσει δημιουργικά την ενέργειά του. Δημιουργεί στην πράξη συνθήκες αλληλεπίδρασης και αλληλοσεβασμού μέσα από ομαδικές καλλιτεχνικές διαδικασίες. Και τέλος, προσφέρει μια άλλη γλώσσα στον έφηβο για να πει όλα όσα δεν μπορεί να πει με λέξεις. Και αν όλα αυτά σε κάποιους φαίνονται πολυτέλειες, μιλώντας με την ιδιότητά μου, έχω να πω πως όταν λείπουν όλα αυτά, τότε είναι που δημιουργείται το έδαφος για σοβαρές ατομικές και διαπροσωπικές δυσκολίες στο σχολικό πλαίσιο.
Πως λοιπόν αποφασίζεται η υποβάθμιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων και άρα η αποδυνάμωση του ίδιου του Καλλιτεχνικού Σχολείου; Πως ένας εκπαιδευτικός δεν βλέπει τα εξόφθαλμα οφέλη των μαθητών του από την ύπαρξη αυτών των μαθημάτων; Και πως οι αρμόδιοι εξακολουθούν να διατυμπανίζουν το μέλημά τους για αναβάθμιση της παιδείας, όταν υποβαθμίζουν τα πιο ωραία της κομμάτια;
Μετά την εμπειρία μου στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου, δεν μπορώ να φανταστώ κανένα λόγο, πρακτικό ή θεωρητικό, για την κατάργηση του καλλιτεχνικού χαρακτήρα του σχολείου. Αντίθετα, μπορώ να φανταστώ χίλιους, για τη μετατροπή όλων των σχολείων σε καλλιτεχνικα.
Για όσους δεν γνωρίζουν, το ΚΣΗ είναι ένα από τα 3 που υπάρχουν συνολικά στην Ελλάδα. Σε αυτό διδάσκονται όλα τα μαθήματα που διδάσκονται και στα υπόλοιπα σχολεία, συν μαθήματα θεάτρου, χορού, κινηματογράφου, μουσικής και εικαστικών. Αυτή είναι η διαφορά του σχολείου και αυτή είναι και η δύναμή του.
Τοποθετήθηκα στο σχολείο ως σχολική ψυχολόγος μέσω ενός προγράμματος που στόχευε μεταξύ άλλων στην αντιμετώπιση φαινομένων ρατσισμού και ενδοσχολικής βίας, στην προαγωγή της συνεργασίας, την αποδοχή της διαφορετικότητας και γενικά στη βελτίωση της σχολικής ζωής τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Έχοντας εμπειρία και από άλλα σχολεία, στο ΚΣΗ υπήρχε μια διαφορά που γινόταν αμέσως αντιληπτή. Όλα αυτά που αποτελούν τεράστια ζητήματα σε άλλα σχολικά πλαίσια, στο σχολείο αυτό ήταν συρρικνωμένα, ακόμα και λυμένα. Με άλλα λόγια, το σχολείο εξασφάλιζε σε σημαντικό βαθμό στους μαθητές του ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες συνολικά και να κοινωνικοποιηθούν με ασφάλεια.
Πως το είχε καταφέρει αυτό; Η απάντηση που εγώ έδωσα μετά από δύο χρόνια στο σχολείο έχει δύο σκέλη. Από τη μια, η πολύ καλή δουλειά ανθρώπων που στελέχωναν το σχολείο, από την τότε διεύθυνση μέχρι το σύλλογο διδασκόντων και το σύλλογο γονέων. Οι άνθρωποι αυτοί επέλεγαν να συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν τα όποια προβλήματα και επέλεγαν να βλέπουν το ΚΣΗ όχι ως ένα σχολείο της ελίτ που στοχεύει στο να βγάλει καλλιτέχνες, αλλά ως ένα σχολείο που στόχο έχει τη διαμόρφωση προσωπικοτήτων μέσα από τον βοηθητικό δρόμο της τέχνης.
Από την άλλη, η ίδια η φύση του σχολείου. Σε ένα αποπνικτικό εκπαιδευτικό σύστημα μέσα στο οποίο, όπως έλεγε και ο Rogers, δεν υπάρχει χώρος για ολόκληρο το πρόσωπο παρά μόνο για τη νοημοσύνη, ένα Καλλιτεχνικό Σχολείο αφήνει σωτήριες διεξόδους έκφρασης και επικοινωνίας. Ενσωματώνει τον μαθητή που δεν “ταιριάζει” με το σύστημα και του δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψει αυτά στα οποία είναι καλός. Απελευθερώνει από την καταπίεση θρανίου-καρέκλας και φέρνει το μαθητή σε επαφή με το σώμα του και την κίνησή του, βοηθώντας τον να εκτονώσει δημιουργικά την ενέργειά του. Δημιουργεί στην πράξη συνθήκες αλληλεπίδρασης και αλληλοσεβασμού μέσα από ομαδικές καλλιτεχνικές διαδικασίες. Και τέλος, προσφέρει μια άλλη γλώσσα στον έφηβο για να πει όλα όσα δεν μπορεί να πει με λέξεις. Και αν όλα αυτά σε κάποιους φαίνονται πολυτέλειες, μιλώντας με την ιδιότητά μου, έχω να πω πως όταν λείπουν όλα αυτά, τότε είναι που δημιουργείται το έδαφος για σοβαρές ατομικές και διαπροσωπικές δυσκολίες στο σχολικό πλαίσιο.
Πως λοιπόν αποφασίζεται η υποβάθμιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων και άρα η αποδυνάμωση του ίδιου του Καλλιτεχνικού Σχολείου; Πως ένας εκπαιδευτικός δεν βλέπει τα εξόφθαλμα οφέλη των μαθητών του από την ύπαρξη αυτών των μαθημάτων; Και πως οι αρμόδιοι εξακολουθούν να διατυμπανίζουν το μέλημά τους για αναβάθμιση της παιδείας, όταν υποβαθμίζουν τα πιο ωραία της κομμάτια;
Μετά την εμπειρία μου στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου, δεν μπορώ να φανταστώ κανένα λόγο, πρακτικό ή θεωρητικό, για την κατάργηση του καλλιτεχνικού χαρακτήρα του σχολείου. Αντίθετα, μπορώ να φανταστώ χίλιους, για τη μετατροπή όλων των σχολείων σε καλλιτεχνικα.
https://www.facebook.com/artschool.gr/photos/a.367692289937648.90447.218633888176823/367692299937647/?t
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου