ΑΠΛΗΣΤΟΣ - ΑΠΛΗΣΤΙΑ
Ο άπληστος ο άνθρωπος ποτέ του δε « χορταίνει»,
«τρώει» κι όμως η « πείνα» του αδιάκοπα πληθαίνει.
Του κόσμου θέλει τα καλά όλα να τ’ αποκτήσει,
ποτέ του δεν εσκέφτηκε πόσο λίγο θα ζήσει!
Σαν άφρων της παραβολής γκρεμίζει τσ’ αποθήκες,
να χτίσει μεγαλύτερες, π’ αλλάξαν οι συνθήκες.
Σαν άφρων της παραβολής σκέψη τον βασανίζει,
ποιο τρόπο θα ‘βρει να μπορεί περίσσια να πλουτίζει.
Σαν Μίδας είν’ ο άπληστος, χρυσάφι πώς το θέλει!!
Αν γίνει άγαλμα χρυσό, φαίνεται δεν τον μέλλει!
Ωσάν το Μίδα στο χρυσό ομνύει και πιστεύει
κι όποιον αγγίξει, ας γενεί, χρυσάφι που λατρεύει!
Το χρήμα έχει για Θεό, τα πλούτη λογαριάζει,
μα για τον πλούτο της ψυχής καθόλου δεν τον νοιάζει.
Το «όλα τα θέλω» έγινε σύνθημα στη ζωή του,
στο χρήμα και στο σατανά πουλάει την ψυχή του!
Δε συμπονά, δε βοηθά, φτωχούς, δυστυχισμένους
κι απ’ τους αγώνες της ζωής περίσσια χτυπημένους.
Τα τείχη γύρω του ψηλά μόνος του έχει υψώσει,
να παίρνει θέλει πάντοτε, χωρίς ποτέ να δώσει!
Ας ζεις με τ’ απαραίτητα και να μην υπερβάλλεις,
η ανθρωπιά είναι κόσμημα, γι αυτό μην αμφιβάλλεις!
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΜΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΑΚΗΣ
συνταξιούχος δάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου