ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΦΥΣΗ ΣΤΟ... ΚΑΔΡΟ

Η καλλιτέχνιδα με μια από τις δημιουργίες της

Ο κατήφορος και ο εγκλωβισμός που ένιωθε πριν δέκα χρόνια στην ύπαρξή της, έστρεψαν την Ελευθερία Πελακανάκη στην… ανάστασή της, στο μικρό χωριό Βάτος Ρεθύμνου των 25 ανθρώπων στον «Σιδέρωτα». Τότε έβαλε τη φύση στο κάδρο! «Είπα τότε να μην πεθάνω μέσα μου πριν πεθάνω βιολογικά», αναπολεί τις σκέψεις και τα λόγια της εκείνα τα χρόνια της αυτοαπομόνωσης. Εκεί, λοιπόν, που καθόταν και ανακύκλωνε τις πίκρες και τα αδιέξοδά της αναζητώντας τη λύτρωση «στο απόλυτο σκοτάδι και στο φόβο» που ένιωθε, της βγήκε ο σταυρός στο πλαίσιο. Ήταν ο δικός της σταυρός που σήκωνε εκείνες τις εποχές και φαίνεται να ήταν …θεόσταλτος.

Από τότε, δειλά-δειλά, άρχισε να δημιουργεί και έκανε χιλιάδες κάρτες και κάδρα που έφτασαν σε όλο τον κόσμο, ενώ δείγμα της δουλειάς της προβάλλει κατά καιρούς σε εκθέσεις της στην Κρήτη και μια νέα ετοιμάζει το προσεχές φθινόπωρο σε αίθουσα του Κέντρου Ψυχικής Υγείας στο Ρέθυμνο. Κάθε έργο το νιώθει… παιδί της και ομολογεί ότι η απασχόληση «έχει αλλάξει τη ζωή της και την φέρνει σε επαφή με κόσμο, ντόπιους και ξένους». Πιθανόν, πριν δέκα χρόνια να άρχισε να εμπεδώνει, κάθε χρόνο και περισσότερο, ότι έχει δεξιότητες και αξίζει. Μόνο τότε, ίσως, να αντιλήφθηκε ότι μέσα της κρύβει και ένα λαϊκό καλλιτέχνη!

Δεκάδες πίνακες με αποξηραμένα φυτά στους τοίχους του σπιτιού της Ελευθερίας Πελεκανάκη

Εκατοντάδες φυτά, λοιπόν, θα μπουν στα πλαίσια διακόσμησης σπιτιών ή γραφείων, δίδοντας μια άλλη αίσθηση των χώρων. Εμφανίζονται έτσι, πίσω από το τζάμι ενδεικτικά, κλωνάρια και φύλλα από φασκόμηλο, φλισκούνι, θυμάρι, χαμόμηλο, θρούμπα, μελισσόχορτο, μαλοτίρα, απήγανο, λεβάντα, δίκταμο,δεντρολίβανο, μαντζουράνα, μέντα, μολόχα, κυπαρισσάκι κ.α.

Η ΑΡΧΗ ΠΡΙΝ 10 ΧΡΟΝΙΑ…

Και βέβαια, με τις δημιουργίες της η κυρία Πελεκανάκη, ήλθε να αποδείξει σε όλους που την αμφισβητούσαν «από τα παιδικά χρόνια της ζωής της», ότι «δεν είναι αδέξια» και επιπλέον «δεν ήταν του χεριού τους», όπως την ήθελαν! Εξηγεί η ίδια: «Μέχρι τα 42 μου ήμουν στην απομόνωση και στα 57 άρχισα να μαζεύω ότι μπορούσα από τον πάτο που ήμουν…»

Παλαιότερη φωτογραφία της με τον Αλέξη Κωστάλα

Στο χωριό της κυκλοφορεί η λαϊκή σοφία ότι «η πείνα κάνει δόντια και τα ζόρια πόδια» και η χρόνια πίεση που της ασκούνταν την έστρεψε «σε υγιείς διεξόδους». Μια εσωτερική κινητοποίηση που αισθάνθηκε την έστειλαν σε μια λεπτή και ευγενή απασχόληση, κυρίως όμως, να βγάλει προς τα έξω τις κρυμμένες της δυνατότητες. Τότε άρχισε η ψυχική της αναρρίχηση. Μιλάει για την αρχή που έκανε: «Εκεί, λοιπόν, που σκεφτόμουν τι θα κάνω από εδώ και πέρα στη ζωή μου, βγήκε ο σταυρός στο κάδρο. Τον είδαν και μου παρήγγειλαν να κάνω και άλλους και το 2004 στην Παράγκα, πιο κάτω από το χωριό μου, άρχισα αυτοσχεδιάζοντας να βάζω λουλούδια και κλαδάκια φυτών πάνω σε κάρτες. Οι τέσσερις-πέντε κάρτες που έκανα έγιναν χιλιάδες και ταξίδεψαν σε πολλές χώρες του κόσμου…»

Παπαρούνες σε κούτα, για αποξήρανση

ΑΛΛΑΞΕ Η ΖΩΗ ΤΗΣ

Οι κάρτες την… πήγαν ύστερα στα κάδρα με τα βοτάνια, τα φυτά και τα λουλούδια της κρητικής φύσης και κοσμούν εκατοντάδες σπίτια. «Έτσι ξεκίνησα! Όλο το χρόνο από τότε, εκτός τις βροχερές μέρες, μαζεύω από το πλούσιο φυτικό βασίλειο της κρητικής γης, τα αποξηραίνω και ύστερα με προσοχή τα τοποθετώ μέσα στα κάδρα και είναι αλήθεια ότι ο κόσμος τα προτιμά και με αναγνώρισε.

Αυτή η ασχολία είναι πολύ λεπτή, όμως κάποιες φορές μια δημιουργία, ενώ είναι τόσο απλή, με αγχώνει. Η απασχόληση για μένα είναι ευχάριστη, μου δίδει μια διαφορετικότητα στη μέρα μου, ηρεμεί την ψυχή μου, και αυτό είναι το σπουδαίο για μένα…»

Αλλά πέρα τούτων, επιτέλους, η Ελευθερία Πελεκανάκη ένιωσε να αλλάζει η ζωή της, να είναι δημιουργική και έπαψε να την ενοχλούν τα σχόλια του μικρόκοσμου των συντηρητικών κοινωνιών, γιατί όπως επισημαίνει, «αυτό που κάνω,θέλω πρώτα να αρέσει στον εαυτό μου. Είναι φθορά να παίρνομε τοις μετρητοίς το κουτσομπολιό που συνήθως προέρχεται από τη ζηλοφθονία…»