Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

Μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης και ίσως η πιο σημαντική, το Πάσχα, πάντα ήταν μια καλή ευκαιρία για να κινηθεί η αγορά αλλά και ένας καλός λόγος για τον κόσμο να αποδράσει σε διάφορους προορισμούς μακριά από τις πόλεις. Επίσης, το Πάσχα σηματοδοτεί συνήθως και την έναρξη της τουριστικής σεζόν για τα ξενοδοχεία που δουλεύουν εποχιακά το καλοκαίρι.

Ειδικά φέτος, μετά από έναν δύσκολο και βαρύ χειμώνα, όλοι οι επιχειρηματίες, και δεν αναφέρομαι μόνο στον τουρισμό, περίμεναν με ανυπομονησία την δική τους επιχειρηματική ‘ανάσταση’ και μια οικονομική ανάσα στα δικά τους πάθη. Δυστυχώς όμως για πολλούς η ανάσταση δεν ήρθε και τα πάθη ακόμη συνεχίζονται.

Θεωρώ περιττό, μετά από 3 χρόνια οικονομικής κρίσης, να ξαναναφέρω τους λόγους της μειωμένης οικονομικής δραστηριότητας που υπήρξε στις γιορτές του Πάσχα. Πέραν όμως των σκληρών μέτρων λιτότητας, την μνημονιακή πολιτική, την ανεργία, το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, την κατάργηση των δελτίων Κοινωνικού Τουρισμού και την βενζίνη που καλπάζει στα 2 περίπου Ευρώ το λίτρο, το σημείο που θέλω να σταθώ περισσότερο είναι οι απεργίες. Απεργίες στα λιμάνια, απεργίες στα ΚΤΕΛ απεργίες όπου μας καπνίσει και όταν μας καπνίσει. Αναμφισβήτητα το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό αλλά αναρωτήθηκε ποτέ κανείς συνδικαλιστής ή αυτοί που υποκινούν τις απεργίες ποιος εντέλει πλήττεται από την απεργία και πού αποσκοπεί;

Γιατί κάθε απεργία πρέπει να λαμβάνει χώρα στις πιο κρίσιμες εμπορικές ημέρες του έτους; Αυτή την φορά ήταν ενόψει των εορτών του Πάσχα, πέρσι ήταν κατά την διάρκεια του καλοκαιριού και πάντα στα πιο κέραια σημεία της τουριστικής βιομηχανίας όπως οι μεταφορές και τα μνημεία (βλ. λιμάνια, αεροδρόμια, ταξί, ΚΤΕΛ, Ακρόπολη). Πότε θα μπει ένα ‘μέτρο’ σε όλο αυτό το Γολγοθά αναρωτιέμαι; Το να πλήττεις οικονομικά έναν ολόκληρο κλάδο που άμεσα αλλά και έμμεσα δίνει δουλειά σε τόσες άλλες παράλληλες εμπορικές δραστηριότητες δεν ωφελεί ούτε στο να κερδίσεις το δίκιο σου, αλλά αντιθέτως χάνεις και την συμπάθεια της κοινής γνώμης προς τον αγώνα που κάνεις, καθότι οι τελικοί αποδέκτες της ταλαιπωρίας είναι οι απλοί πολίτες και όχι αυτοί που ορίζουν τις εξελίξεις ή καρπώνονται τα οφέλη που απεργώντας προσπαθείς να ανατρέψεις.

Μια ματιά στα νούμερα των ακυρώσεων των κρατήσεων για τις μέρες του Πάσχα (ενδεικτικά βλ. 30%-35% στην Κρήτη) αλλά και στα εποχιακά ξενοδοχεία που φέτος δεν άνοιξαν για τις μέρες του Πάσχα (ενδεικτικά βλ. 15% περίπου στην Χαλκιδική συγκριτικά με πέρσι) είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάνεις την ζημιά, -όχι μόνο οικονομική-, που γίνεται κάθε φορά που ανακοινώνεται μια απεργία. Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στην αξιοπιστία και στην φερεγγυότητα της λειτουργίας της χώρας μας, έχουν επιδεινώσει τόσο πολύ την κατάσταση που τα τουριστικά γραφεία του εξωτερικού πολλές φορές απλά αποτρέπουν τον κόσμο να ταξιδέψει στην Ελλάδα όταν υπάρχουν απεργίες ανεξαρτήτως μεγέθους και διάρκειας της απεργίας.

Αναρωτιέμαι πόσο ακόμη να αντέξει ένας κλάδος όταν πλήττεται από όλες τις πλευρές. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι σε αυτή την χώρα αν δεν δουλέψει ο διπλανός μας δεν θα δουλέψουμε και εμείς οι ίδιοι; Αν δεν αλλάξουμε όλοι τρόπο σκέψης πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τα δικά μας πάθη για αρκετό καιρό ακόμη και η ανάσταση θα αργήσει πολύ να φτάσει.

http://rodopinews.gr/