ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

«το κάψιμο του Ιούδα» συναντάται με πολλές παραλλαγές σε όλη την Ελλάδα, πιο πολύ δε στα χωριά της Θράκης, όπου το ομοίωμα του Ιούδα ταυτίζεται με το όνομα Οβριός. Ο λαός καίει το ομοίωμα του Ιούδα, του προδότη του Ιησού, και με το κάψιμο ρίχνει στη φωτιά τις δύο άνομες ιδιότητες του, τη φιλαργυρία και τη δειλία.

Έχουν γραφεί πολλά πάνω σε αυτό το θέμα και μάλιστα κάποιοι λαογράφοι αλλά και διανοούμενοι της εποχής μας έχουν προσπαθήσει να καταργήσουν το έθιμο αυτό, λόγω που, πιστεύουν πως προσβάλει τον εβραϊκό λαό.

Η Ιερά Σύνοδος με αλλεπάλληλες εγκυκλίους της τα έτη 1891, 1910 και 1918, προέτρεπε ιερείς και λαό να εγκαταλείψουν το κάψιμο του Ιούδα. Συγκεκριμένα, στην εγκύκλιο 13 /4/1918 έλεγε «Η Ιερά Σύνοδος θεωρεί καθήκον Αυτής, όπως φέρει εις γνώσιν πάντων των Χριστιανών, ότι η τήρησις τοιούτων εθίμων αντιβαίνει προς την βάσιν και το θεμέλιον της πίστεως ημών, ήτις είναι η αρετή της αγάπης προς εν γένει πάντα άνθρωπον…».

Η κατά των Εβραίων κατηγορία της θεοκτονίας, δεν μπορεί να εξεταστεί και να αξιολογηθεί σε πλαίσια και με ορθολογικά κριτήρια, λόγω που αυτό το έθιμο εγγράφεται στο θρησκευτικό βίωμα. Αποτελεί δε θέμα που έχει περάσει στη λογοτεχνία και στην παράδοση με πλήθος παραλλαγών και έτσι δεν μπορεί να σβήσει από τη μνήμη και την τέλεση των βιωμάτων ενός λαού, του ελληνικού, που παραμένει θελημένα πιστός στις ρίζες του θρησκευτικού του συναισθήματος.

Με μια προσεκτικότερη όμως μελέτη του εθίμου αυτού, δεν φαίνεται να αφορά τον εβραϊκό λαό και οι κάθε χαρακτηρισμοί και κρίσεις που κατά καιρούς έχουν γίνει από κάποιους εις βάρος των Εβραίων, πρέπει να θεωρηθούν άστοχοι και αστήρικτοι.

Το κάψιμο του Ιούδα, είναι ένα έθιμο που πηγάζει από το ιστορικό πλαίσιο της ζωής και της δράσης του Ιησού και των μαθητών του. Στο πρόσωπο του καταδότη Ιούδα, ο λαός καίει τις κακιές του πράξεις και ενέργειες που διέπραξε αυτός ο μαθητής του Χριστού. Δηλαδή, το έθιμο αφορά, όπως και το δηλώνει η ίδια η ονομασία του, τον Ιούδα μαθητή του Ιησού και μόνο. Καμία σχέση δεν έχει με την ιδιοσυγκρασία και το ποιόν ενός λαού, των Εβραίων, που κάποιοι θέλουν να συνδέσουν για να εξυπηρετήσουν δικές τους σκοπιμότητες.

Με το κάψιμο του ομοιώματος του Ιούδα ολοκληρώνεται η κάθαρση που περιμένουμε όλοι μας με το πέρας της Μεγάλης και Αγίας Εβδομάδας.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες το έθιμο στο νησί μας διατηρείται στα χωριά: Λουρδάτα της Λειβαθούς και στα Μονοπολάτα της Παλικής.

Στην περιοχή των Λουρδάτων τα παιδιά φτιάχνουν το αχυρένιο ανδρείκελο σε ένα πλάτωμα του χωριού, που το ονομάζουν «Ιούδας» και αφού το φτιάξουν τον μεταφέρουν και τον κρεμούν, στον Πλάτανο, και το καίνε.

Βέβαια, παλιά χρόνια η μεταφορά γινόταν με ένα γαϊδούρι, στα σημερινά γίνεται με αγροτικό όχημα.

Παλαιότερα, όταν γινόταν η μεταφορά κατά την οποία γινόταν και διαπόμπευση του «Ιούδα» πάνω στο γαϊδούρι, τόν τοποθετούσαν ανάποδα, δηλαδή να κοιτά τον πισινό του ζώου και τον μούντζωναν. Το έθιμο του Ιούδα στα Λουρδάτα είναι «αγγλικής προέλευσης», μάλιστα γίνεται τη Νέα (Ναι) Δευτέρα.

Στα Μονοπολάτα το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής κατά τις 12 μ. μ. να ξημερώνει Μ. Σάββατο έκαιγε στην πλατεία της εκκλησίας μεγάλη φωτιά. Το έθιμο της φωτιάς διατηρείται μέχρι σήμερα. Η φωτιά εκτός απ’ ότι ζέσταινε τα παιδιά και τους μεγάλους που ξενυχτούσαν, συμβολίζει εκείνη που είχαν ανάψει οι Ιουδαίοι στην αυλή του Καϊάφα για να ζεσταθούν και στην οποία παρευρίσκετο και ο μαθητής του Χριστού Πέτρος ,“… ανθρακιάν πεποιηκότες ότι ψύχος ην και εθερμαίνοντο…“(Ιωάννης 1η στ. 18).

Εντυπωσιακό ήταν το μάζεμα των ξύλων. Τα παιδιά μάζευαν ξύλα και τροφοδοτούσαν τη φωτιά. Ο καθένας έδινε ότι μπορούσε από κληματόβεργες έως χοντρά ξύλα. Πάνω στην κορυφή του σωρού των ξύλων, έβαζαν και ακόμη βάζουν το ομοίωμα του Ιούδα και το καίνε. Το έθιμο της φωτιάς είναι παλαιότατο, ενώ του Ιούδα ως πρόσθετο στη φωτιά είναι νεότερο, γύρω στα 40-45 χρόνια περίπου.

Επίσης, «το κάψιμο του Ιούδα» έχει ξεκινήσει να πραγματοποιείται και σε άλλα μέρη του νησιού, όπως στον Κατελειό, Σκάλα, Πόρο, Έρυσσο, περιοχή Πρόννων.

- Το κείμενο αρχικά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κεφαλονίτης» του Ανδρέα Πέτρου Δεμπόνου