... ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΜΠΕΤΕΙΝΑΚΗ - ΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΟΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Ήρθε λοιπόν το 2014…Με νέες ελπίδες, με καινούργια όνειρα, με υποσχέσεις στους εαυτούς μας πως θα είμαστε καλύτεροι, με όρεξη για πράγματα που δεν κάναμε , με ένα ακόμη χρόνο στην πλάτη μας αλλά και με συλλογισμό σε κάποια πράγματα που ο καθένας από την θέση του έχει υποχρέωση να κάνει, να πει και να παροτρύνει  αν θέλετε κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Ψάχνοντας λοιπόν στη συνείδηση μου και ακούγοντας συχνά παιδιά αλλά και μεγάλους να κριτικάρουν βιβλία ή και συγγραφείς, σκέφτηκα πως το καλύτερο ξεκίνημα για τη νέα χρονιά θα ταν να γνωρίζαμε κι εμείς στα παιδιά μας εκείνους τους συγγραφείς που εμείς πρωτοδιαβάσαμε και που τα έργα τους θα παραμείνουν πάντα κλασσικές αξίες μέσα στο χρόνο…

Και πρώτα από όλα με μια εκπληκτική σειρά που κυκλοφορεί χρόνια τώρα από τις εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ με εξαιρετική εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου, της Έφης Λαδά, της Εύας Καραντινού και άλλων  που πραγματικά απέδωσαν τις ιστορίες με τρόπο ζηλευτό.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Στιγμές από τη ζωή του , Κώστας Πούλος,εκδ. Παπαδόπουλος

Σαν χθες πριν από 103 χρόνια φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος που όσο ζούσε έγραφε αλλά δεν ευτύχισε ποτέ να δει, εκτός από τις εφημερίδες, τα γραπτά του τυπωμένα σε βιβλία. Σήμερα υπάρχουν πάρα πολλές εκδόσεις αλλά ξεχωριστή για την βιογραφία του για μικρά παιδιά είναι τούτη που ο Κώστας Πούλος έφτιαξε. Μια ιστορία σαν παραμύθι, μια ζωή μοναχική αλλά γεμάτη φτώχεια, ευεργεσίες, πρόσωπα που την σημάδεψαν, γραπτά , ήρωες καθημερινοί και μη και όμορφες εικόνες από μέρη  ελληνικά. Κι όπως γράφει στο τέλος του υπέροχου αυτού βιβλίου … « όλα αυτά τα πρόσωπα που ζωγράφισε ….έμειναν πίσω. Δεν γερνάνε , δεν μεγαλώνουν, δεν αλλάζουν. Μερικοί, μάλιστα, λένε ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ.»… όπως και τα έργα του Παπαδιαμάντη.

Της Κοκκώνας το σπίτι, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,εκδ. Παπαδόπουλος

Ήταν ένα σπίτι μισοτελειωμένο, σχεδόν ερείπιο που προκαλούσε φόβο στα παιδιά την νύχτα. Οι παπάδες  ξεχνούσαν να το ραντίσουν με αγιασμό  σαν περνούσαν με την αγιαστούρα τους την ημέρα των Φώτων γιατί λέγανε πως ήταν Άνδρο δαιμονικών, φαντασμάτων  και καλικάντζαρων.  Η ιστορία ξεκινά την παραμονή των Χριστουγέννων, έξω από της Κοκκώνας, της όμορφης Αλίκης,  το σπίτι με δυο παιδιά να μαλώνουν για τα χρήματα που κάποιος τους έδωσε και να παρουσιάζεται μπροστά τους μια παράξενη μορφή με ανακατωμένα μαλλιά και κουρελιάρικα ρούχα. Ήταν ο Γιάννης ο Παλούκας που είχε σκαρφιστεί να κρυφτεί εκεί και να παραμονεύει για τα παιδιά που τυχόν περνούσαν και να τους παίρνει τους παράδες… Κάποια στιγμή ο δωδεκάχρονος Στάμος τον αναγνωρίζει και τότε αρχίζει η επίθεση με πετροπόλεμο…

Γούτου Γουπατού, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Παπαδόπουλος( εικονογράφηση : Νικόλας Ανδρικόπουλος)

Ήταν γνωστός με το όνομα Ταπόης, κανείς δεν τον φώναζε Μανώλη, μόνο η γριά μάνα του. Έφταιγε ίσως που ήταν λίγο διαφορετικός , η δεξιά του μεριά ήταν …κάπως αλλόκοτη και τα δάκτυλά του δεξιού χεριού όταν σε έσφιγγαν έμοιαζαν σαν τα πλοκάμια του χταποδιού... Και από αυτό του βγήκε τ΄ όνομα.Μιλούσε και λίγο παράξενα.

«Πότε τει Γούτου Γουπατού, μαμ ….πάει» πάει να πει  : Πότε να΄ρθει του Χριστού,τ΄Αι-Βασιλιού να φάμε… Τα παιδιά τον έπαιρναν μαζί τους σαν λέγανε τα κάλαντα , να τα φυλάει από το εχθρικό έδαφος της επάνω γειτονιάς, όπως λέγανε, γιατί φοβόντουσαν τον πετροπόλεμο. Ο Μήτρος ο Τσηλότατος ήταν ο αρχηγός της γειτονιάς και τον φοβόντουσαν όλοι και ας ήταν μόνο δεκαεφτά χρονών. Κι όταν επιτέθηκε με τη συμμορία του στα μικρά παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα την παραμονή της πρωτοχρονιάς για λίγες πενταροδεκάρες,  ο Ταπόης παγίδευσε με την πελώρια παλάμη του τον λαιμό του Μήτρου και θα΄ ταν η τελευταία στιγμή του « μικρού » αρχηγού αν κάποιος δεν φώναζε στον Μανώλη πως κάτι έπαθε η μάνα του μόνο και μόνο για να τον ελευθερώσει…. Έτσι  ο καινούργιος χρόνος είχε κάνει το καλύτερο ποδαρικό…

Το Γιούσουρι, Ανδρέας Καρκαβίτσας, εκδ. Παπαδόπουλος( εικονογράφηση Νικόλας Ανδρικόπουλος, απόδοση Κώστας Πούλος)

Το Γιούσουρι, το αντρειωμένο βρίσκονταν στον κόλπο του Βόλου μέσα στης θάλασσας τον κόρφο. Ιστορίες πολλές λέγανε οι πιο μεγάλοι ναυτικοί για αυτό. Κι είχε από μικρός ένα φόβο κι ένα πείσμα με τούτο το « θεριό »… Κι ύστερα του πε ο πατέρας  του πως ήταν ξύλο θαλασσινό κι εκείνος πείσμωσε ακόμα πιο πολύ και πήγε κι έμαθε τη θάλασσα. ..Γιάννο Γκάμαρο τον έλεγαν και σαν έγινε είκοσι χρονών ζήτησε από τον Καπετάν Στραπάτσο  να του δώσει την ευκαιρία να βρει το περίφημο Γιούσουρι .Κι αφού έψαξε πολύ κάποια στιγμή το είδε εκεί στο βυθό να μοιάζει σαν μια  χιλιόχρονη βαλανιδιά … Κατέβηκε κάτω, το πελέκησε, το ξερίζωσε σχεδόν …το είδαν όλοι και προσπάθησαν να το σύρουν μέχρι το νησί, όμως η τρικυμία τα κομμάτιασε όλα… Όλα  ή σχεδόν όλα ….άφησε ίσως τα όνειρο …

Η Μηλιά, Εμμανουήλ Ροΐδης, εκδ. Παπαδόπουλος ( εικονογράφηση Έφη Λαδά )

Η Μηλιά ήταν ένα καλόκαρδο και χαριτωμένο κορίτσι που την είχαν βρει όταν ήταν μικρή κάτω από ένα δέντρο σκεπασμένη με κάτασπρα ανθάκια. Όλοι την αγαπούσαν. Οι  άνθρωποι που έγιναν γονείς της ήταν πολύ φτωχοί για αυτό κι εκείνη σαν μεγάλωσε θέλησε να πάει στην μεγάλη π΄λη να βρει την τύχη της και να τους βοηθήσει.

Στο δρόμο βοήθησε τα πουλιά που γνώριζε τη γλώσσα τους να γλυτώσουν από το τουφέκι του κυνηγού και τα δόντια του σκύλου του, ξεγελώντας ς τον και κερδίζοντας ένα ασημένιο δίφραγκο .Εκείνα της έφεραν όλα τα καλά του δάσους  να φάει , να ξαποστάσει και στρώμα από καστανόφυλλα να κοιμηθεί. Και σαν ξύπνησε το πρωί της είπαν για μια ευκαιρία που μπορεί να είχε στη ζωή της να την φτιάξει καλύτερα αν κατάφερνε να κάνει τον λυπημένο βασιλιά να χαμογελάσει. Οι μεταξοσκώληκες της έφτιαξαν το πιο όμορφο φόρεμα στην πλάση, ο μελισσουργός της βρήκε ένα άσπρο  τριαντάφυλλο για τα μαλλιά της, η πυραλλίδα της έφτιαξε περιδέραιο με δροσοσταλίδες κι η σουσουράδα της έδωσε βεντάλια από όλα τα φτερά των πουλιών. Η κουκουβάγια της έμαθε τα μυστικά του παλατιού και με το ασημένιο της δίφραγκο νοίκιασε μια άμαξα να την πάει στο παλάτι. Σαν άρχισε ο διαγωνισμός πρώτος παρουσιάστηκε ένας μάγος ταχυδακτυλουργός, ύστερα ένας ασπρογένης φιλόσοφος,  ένα τρανός επιστήμονας, και τελευταία διαγωνίστηκε η Μηλιά…

Η συνέχεια στο παραμύθι που η Εφη εικονογράφησε με περισσή μαεστρία και τούτη τη φορά ….

Και να θυμάστε πως όλα μπορούν να συμβούν στα παραμύθια …κι ίσως να ΄ναι ψέμματα ίσως και αλήθεια …

   Καλοτάξιδο το 2014 !

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός