Δίας ή Ζευς, Jupiter ή Jove στα Λατινικά, ο Άρχων του ουρανού, ο Θεός του
κεραυνού και της βροχής, αυτός που συγκεντρώνει τα σύννεφα...
O Δίας, συμβόλιζε για τους αρχαίους Έλληνες την παντοδυναμία και την
απόλυτη εξουσία. νίκησε τον πατέρα του Κρόνο και έριξε τους Τιτάνες και τους
Γίγαντες στα Τάρταρα. Γνωστός για τις ερωτικές του περιπέτειες, προκαλούσε πάντα
την ζήλια της γυναίκας του, της Ήρας. Τα προσωνύμια του πολλά, γνωστότερο όλων
το Ξένιος Δίας, καθώς ήταν ο προστάτης της φιλοξενίας.. Μπορούσε να ελέγχει τα
πάντα, ενώ οι υπόλοιποι θεοί κατείχαν κάποιο τομέα ευθύνης (κάτι σαν
εξειδίκευση), Πάντα όμως του έμενε χρόνος ώστε να ξελογιάζει κάποια θεά ή
κάποια όμορφη θνητή και να προκαλεί έτσι τη ζήλια της νόμιμης γυναίκας του, της
Ήρας.
Ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του Κρόνου και της Ρέας. Η σεμνή Ρέα
αγανακτισμένη από το σκληρόκαρδο σύζυγό της που έτρεμε για το θρόνο του και γι'
αυτόν το λόγο καταβρόχθιζε τα παιδιά του, αμέσως μετά τη γέννα κατάφερε, με τη
βοήθεια του Ουρανού και της Γης, να τον ξεγελάσει. Για το λόγο αυτόν ταξίδεψε
στην Κρήτη και εκεί με τη βοήθεια του βασιλιά Μελισσέα και με παραστάτριες τις
κόρες του, τη Μέλισσα και την Αδράστεια, γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους
Δίκτη, στο Δικταίο άντρο. Στη συνέχεια εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του
βουνού. Κατόπιν επέστρεψε στο παλάτι του Κρόνου και του έδωσε τυλιγμένη στα
σπάργανα μια πέτρα για να την καταπιεί. Ο αφελής Κρόνος την πίστεψε και
καταβρόχθισε την πέτρα. Υπάρχουν διάφοροι χαριτωμένοι μύθοι σχετικά με την
ανατροφή του νεογέννητου θεού. Οι Νύμφες τον τοποθέτησαν σε μια ολόχρυση
κούνια, που την κρέμασαν ανάμεσα στις φυλλωσιές μιας τεράστιας βελανιδιάς, έτσι
ώστε να αιωρείται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό και ο Κρόνος να μην μπορεί να
τον βρει.
Το κλάμα όμως του θεϊκού βρέφους ήταν πολύ δυνατό. Οι νεαρές κοπέλες, για
να αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη επίσκεψη του Κρόνου εξαιτίας όλης αυτής της
φασαρίας, κάλεσαν τους φίλους τους, τους Κουρήτες. Αυτοί ήταν δαιμονικά ξωτικά
του δάσους με παράξενη μορφή.Κάθε φορά που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να
χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας
πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, που
τρανταζόταν ολόκληρη. Έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα του
μωρού. Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιας κατσίκας
και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία καταβρόχθιζε την τροφή του. Η
κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν απλά Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν
τεράστια και τρομερή στη μορφή. Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η
Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το
πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Έτσι, όταν μεγάλωσε λιγάκι και
άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, που την ονόμασε μάλιστα
Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Πολλές φορές δεν περίμενε
να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε
κατευθείαν το γάλα της.
Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη
θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για
να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού
πρώτα το προίκισε με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει
μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε
έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας". Όταν η κατσίκα
γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ. Από το δέρμα της έφτιαξε την
παντοδύναμη αιγίδα του, που ήταν το πιο σημαντικό όπλο του στην Τιτανομαχία.
Το θεϊκό παιδί ανατράφηκε και με μέλι. Τα αγριομελίσσια του βουνού, εξαιρετικά
γι' αυτόν, μάζευαν το καλύτερο μέλι της βασίλισσάς τους. Οι Νύμφες έδιναν από
αυτό στο μικρό Δία, που ξετρελαινόταν για τη γλυκιά του γεύση.
Σύμφωνα μ' έναν άλλο μύθο, ο θεός ανατράφηκε με αμβροσία και νέκταρ,
δηλαδή με το φαγητό και το ποτό των αθανάτων. Ολόλευκα ιερά περιστέρια
κουβαλούσαν την αμβροσία και τάιζαν μόνα τους το βρέφος, όπως ακριβώς έκαναν
με τα μικρά τους. Ένας αετός, με γυαλιστερά φτερά και γαμψά νύχια, πετούσε κάθε
βράδυ με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μέσα από τους αιθέρες, και έφτανε στην πηγή, απ'
όπου αντλούσε το νέκταρ και το μετέφερε στο βουνό της Κρήτης.
Ο Δίας όταν μεγάλωσε και απέκτησε εξουσία, έδειξε την ευγνωμοσύνη του σ'
όλα τα πλάσματα που βοήθησαν στην ανατροφή του. Έτσι, έκανε την Αμάλθεια και
τον αετό αστερισμούς και στα χαριτωμένα περιστέρια ανέθεσε την ευχάριστη
υπηρεσία να αναγγέλλουν τις εποχές.Από τις υπόλοιπες νεράιδες του δάσους που
προστάτευαν το Δία, πιο γνωστές είναι η Ίδη και η Μήτιδα. Η Ίδη μάλιστα είχε
χαρίσει στο μικρό θεό το πρώτο του παιχνίδι? μια κρυστάλλινη σφαίρα που όταν
την πετούσε ψηλά άφηνε λαμπρές πολύχρωμες γραμμές στον αέρα, όπως τα άστρα
του ουρανού. Περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη και στοργή ο Δίας έγινε ένας
πανέμορφος έφηβος, γεροδεμένος, με αρμονικά μέλη και εξαιρετική όψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου