Η ΚΡΗΤΗ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ

Η σιωπή των ανθρώπων-όταν πέφτει το βράδυ-
Σαν ανήσυχο «γεια σου»
Σαν απίστευτο όχι Σαν μετέωρο χάδι.

Μια πλανόδια λύπη-όταν πέφτει το βράδυ-
Μια δεκάρα στο δρόμο Σαν ευχή ξεχασμένη
Στ' ουρανού το πηγάδι.

Όταν πέφτει το βράδυ Όταν πέφτει το βράδυ
Η ζωή μου πώς τρίζει Σαν το φως που ραγίζει.
Όταν πέφτει το βράδυΣτα σβηστά όνειρά μου
Ναυαγός η χαρά μου.

Όταν πέφτει το βράδυ, το κρασί ξεχειλίζει πλημμυρίζοντας το τραπέζι, το σανιδένιο πάτωμα συγκλονίζεται από τα βήματα των κρητικών χορών, ο ρυθμός του δοξαριού γρηγορεύει πάνω στην τρίχορδη λύρα

 Οι μαντινάδες, αυτά τα στιγμιαία αυτοσχέδια δεκαπεντασύλλαβα δίστιχα, που καθένα τους ανταγωνίζεται το προηγούμενο του σε τελετουργικό ύφος-σφυρίζουν στον αέρα. Αετίσιες μορφές, ιδροκοπούν στο φως της λάμπας: πολλά απ’ αυτά τα σαρικοφόρα κεφάλια είναι τόσο σκαμμένα από το χρόνο και τόσο σμιλευτά χυμένα που μοιάζουν με κομμάτια από σφυρήλατο χαλκό και κρύβουν τέτοια συμπυκνωμένη δύναμη κι ενεργητικότητα ώστε, καθώς πλησιάζουν οι μικρές ώρες της νύχτας, καρτερώ να ιδώ δαχτυλιδωτό καπνό ν’ ανεβαίνει από τ’ αυτιά τους και φλόγες να προβάλλουν από τα ρουθούνια τους.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ