Με τα τούτα και με τα άλλα, που συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας ο κοσμάκης έχει γονατίσει και σε λίγο θα αρχίσει να ξαναζεί όπως τα χρόνια της δεκαετίας του 50, τότε που για να ζεσταθούμε τα χειμωνιάτικα βράδια καθόμαστε οικογενειακώς γύρω από το μαγκάλι και όταν χορταίναμε ζεστασιά, ορμάγαμε κάτω από τις μάλλινες φλοκάτες για να μη χάσει το κορμί μας ό,τι απόκτησε γύρω από τα αναμμένα κάρβουνα.
Θυμάμαι και τις ονομαστικές μας γιορτές, τότε που δεν κάναμε τις βεγγέρες με τα αμέτρητα ορντέβρ και τα γκουρμέ κοψίδια, αλλά με τους απλούς λαϊκούς κουραμπιέδες, που τους τρατάραμε πασπαλισμένους με μπόλικη ζάχαρη άχνη με τη συνοδεία ενός λιαστού μπουκαλίσιου «τσέρυ».
Οι γονείς, μας τραβολογούσαν από σπίτι σε σπίτι για να πούμε τα χρόνια πολλά σε συγγενείς και φίλους και «να βγάλουμε την υποχρέωση», όπως μας έλεγαν. Γυρίζαμε από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ και όταν φτάναμε στο σπίτι, η τσάντα της μάνας ήταν γεμάτη από τυλιγμένα κεράσματα, που δεν μας άφηνε να τα φάμε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, επειδή φοβόταν μην ανέβει το ζάχαρο του πατέρα.
Όμορφες στιγμές, με αρκετή φτώχεια αλλά γεμάτες ανθρωπιά. Τέτοιες θα ξαναζήσουμε σε λίγο καιρό, γιατί έτσι τα κατάφεραν αυτοί που τους εμπιστευτήκαμε. Μόνο που τώρα θα λείπει η ανθρωπιά αφού θα την έχει αντικαταστήσει η αγωνία για επιβίωση.
Στην αρχή θα μας κακοφανεί, στη συνέχεια όμως και σιγά-σιγά θα αρχίσουμε να συνηθίζουμε τη νέα μας ζωή και θα μας αρέσει. Η νέα τάξη πραγμάτων θα φέρει τους Έλληνες πιο κοντά τον έναν με τον άλλον. Θα μας ξαναμαζέψει γύρω από την ξυλόσομπα και το μαγκάλι, θα μας κάνει να ξαναπάμε στον τσαγκάρη για να μας αλλάξει τις σόλες και να μας ράψει ψίδια και θα μας ξαναστείλει στον φούρνο της γειτονιάς με ένα ταψί γεμάτο λαχταριστούς κουραμπιέδες και χριστουγεννιάτικα μελομακάρονα. Και ακόμα, θα μας αναγκάσει να κατεβάσουμε από το πατάρι την παλιά ραπτομηχανή SINGER της γιαγιάς για να κάνουν οι μανάδες τις επιδιορθώσεις των παλιών μας ρούχων.
Οι γεροντότεροι θα μείνουν στις πόλεις και τα χωριά τους και θα μετράνε καρτερικά το υπόλοιπο της ζωής τους, ενώ οι νεότεροι, όπως κάποτε έκανε και η δική μου γενιά, θα φύγουν μακριά, όσο πιο μακριά μπορούν και θα ανοίξουν τα φτερά τους για να φτιάξουν το μέλλον τους. Το μέλλον που, εμείς εδώ στην Ελλάδα, επιτρέψαμε σε φαύλους πολιτικούς να το υποθηκεύσουν στους αντιπροσώπους της τρόϊκας και στα πάσης φύσεως διεθνή τρωκτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου