Καθυστερούσε μια βραδιά να γυρίσει στο σπίτι του ο γέρο Ρατοφτοβασίλης, να γυρίσει από τον Άγιο Νικόλαο που είχε πάει να ποτίσει το περβόλι του. Τα παιδιά του ανησυχούσαν και συγκεντρωμένα στο σπίτι του πατέρα τους σκεφτόταν τι πρέπει να κάνουν.
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ο Γεροβασίλης με τη θυμοσοφία που τον χαρακτήριζε, άρχισε να λέει: Καθυστέρησα να φύγω από το περβόλι, γιατί το νερό ήταν λίγο και περίμενα να το ποτίσω όλο. Πολύ όμως καθυστέρησα στο δρόμο πριν από τον Άη Γιώργη τον Πλατανίτη.
Όπως έριξα μια ματιά προς τα Τσιγκούνια και είδα τη μούρη μιας κολοκυθιάς να σέρνεται, όπως ένα μικρό παιδί και να προχωρεί στην πλαγιά, γεμάτη ανθούς και κολοκύθια. Πέρασε το δρόμο και προχωρούσε στην πάνω από αυτό πλαγιά.
Με πολύ δυσκολία πέρασα εγώ και ο γάιδαρος χωρίς να την πατήσουμε. Με περιέργεια τον άκουγαν τα παιδιά του, γελούσαν και του είπαν πού το βρήκε το παραμύθι αυτό. Σοβαρεύτηκε ο γέρο Βασίλης και λέει.
Εγώ σας λέω αυτό που είδα κι να ετοιμαστείτε πρωί-πρωί, πριν πάνε άλλοι να μαζέψουμε τα κολοκύθια Τ’ άκουσε ο γαμπρός ο Γιώργης του Βλαχάκη και Βλάχου το πες, όλοι οι Βλάχοι το ξέρουν. Πρωί –πρωί ο Βλαχονικολής βρέθηκε στον Άη Γιώργη ψάχνοντας να βρει τη μεγάλη κολοκυθιά, αλλά όλες μικρές με τους κίτρινους ανθούς τους στόλιζαν τα περβόλια έτοιμοι για τους βαιαννίτικους ντολμάδες και ο Βλαχονικιλής μονολογεί: Τα όνειρα της νύχτας η μέρα τα κάνει σκόνη του αέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου