Όπως και τρία χρόνια πριν, έτσι και τώρα παγώσαμε στο άκουσμα του βίαιου θανάτου. Αποχαιρετήσαμε με βαθιά θλίψη τους συγχωριανούς μας, τον Λευτέρη και τον Γιώργη, όπως είχαμε αποχαιρετήσει και το Μανώλη το 2017. Θέλουμε να εκφράσουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους τους. Στις δύσκολες αυτές ώρες που αντιμετωπίζουμε οφείλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι και να τους στηρίξουμε όλους με κάθε τρόπο.
Η διερεύνηση του εγκλήματος αυτού καθ’ εαυτού, είναι δουλειά των δικαστικών αρχών. Οι αναλύσεις που γίνονται σε αυτή τη βάση τόσο σε επίπεδο καφενείου όσο και “κοινωνικού κανιβαλισμού” από τα ΜΜΕ, εύκολα μπορούν να μας αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά αίτια του προβλήματος. Αν αντιμετωπίσουμε το τραγικό αυτό γεγονός σαν μεμονωμένο περιστατικό, ή μια “κακιά στιγμή”, θα κάνουμε ένα ακόμη ιστορικό λάθος που κρύβει σοβαρούς κινδύνους για την εξέλιξή μας από εδώ και στο εξής.
Μεγαλώσαμε σε έναν πανέμορφο τόπο περιτριγυρισμένοι από το μεγαλείο της φύσης, με μια βαριά ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Είδαμε ανθρώπους να προκόβουν, να δουλεύουν σκληρά με τιμή και αξιοπρέπεια, να σέβονται τη φύση και τη ζωή, να έχουν όραμα και γνώση. Είδαμε όμως και άλλους ανθρώπους να ληστεύουν τα σπίτια και τα κοπάδια μας, είδαμε το εύκολο χρήμα να γίνεται αυτοσκοπός, την αξία της παιδείας να υποβαθμίζεται. Είδαμε και τη σκοτεινή μας πλευρά.
Οι ευθύνες όμως δεν βαραίνουν μόνο την κοινωνία. Οι πολιτικές που ακολουθούνται εδώ και χρόνια βασίζονται σε ένα σύστημα διεφθαρμένο, που επιδοτεί και συγκαλύπτει την παρανομία με την συμβολή ή την ανοχή του κράτους, ώστε να διατηρούνται οι πελατειακές σχέσεις και η εξουσία σε ισχύ. Θα επενδύσουμε όμως στην ακραία καταστολή; Για εμάς αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση λύση. Απαιτείται αγώνας, μόχθος ατομικός και συλλογικός, γι’ αυτό και η απάντηση θα βρίσκεται πάντα στους ανθρώπους, στην αλληλεγγύη, στον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, και στις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας.
Χρειάζεται να ανοίξουμε επιτέλους έναν ειλικρινή διάλογο, κάνοντας μια ουσιαστική αυτοκριτική διαρκείας για τις κοινωνικές συνθήκες, τις τοξικές συμπεριφορές, τις παθογένειες, οικονομικές και κοινωνικές, τις νοοτροπίες και όλα τα φαινόμενα εκείνα που έκαναν τα πιστόλια προέκταση του “εγώ”.
Ας στηριχτούμε στις ρίζες που δίνουν ζωή. Ας παραδειγματιστούμε από τους προγόνους μας, οι οποίοι, μέσα στα χαλάσματα και τα ερείπια έπιασαν πέτρα την πέτρα, έδωσαν ξανά ζωή σε αυτόν το τόπο και θεμελίωσαν την κοινωνία μας με αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η προσφορά, η φιλομάθεια, ο σεβασμός, η ομόνοια και η ελευθερία.
Εμείς, όλοι εμείς που αγαπάμε τα Ανώγεια, θα είμαστε εδώ και όταν σβήσουν οι κάμερες, με ανοιχτά μυαλά και το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον, οφείλουμε να παλέψουμε για την κοινωνία που θέλουμε να ζούμε.
Να προτάξουμε την εντιμότητα και την εργατικότητα απέναντι στην παραβατικότητα και τον πλουτισμό δια της απραξίας. Την ταπεινότητα και την αλληλεγγύη απέναντι στην έπαρση και τον εγωισμό. Τη συλλογική δράση και την εξωστρέφεια έναντι στον ατομικισμό και την εσωστρέφεια του τοπικισμού.
Δηλώνουμε τη στήριξη και τη συμμετοχή μας στο κάλεσμα που έκανε ο Σύλλογος Αποφοίτων και Φίλων Σταυράκειου Γυμνασίου και Λυκείου Ανωγείων προς τους φορείς και τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την πρόοδο του Ανωγείων. Προτείνουμε η έναρξη του διαλόγου να ξεκινήσει από το σχολείο, ως χρέος στον άνθρωπο που οραματίστηκε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο μας.
Παραθέτουμε γραπτώς, την ομιλία του Βασίλη Δραμουντάνη με τίτλο “Μαύρα τσεμπέρια και τοξική αρρενωπότητα”, που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Χαιμαλίνα με θέμα την έμφυλη βία, ως μία από τις δράσεις που πραγματοποιήσαμε και πέρυσι για να ανοίξει και αυτή η συζήτηση :
«Μαύρα τσεμπέρια και τοξική αρρενωπότητα»
Ίσως η πιο ανεξίτηλη, σκοτεινή εικόνα των παιδικών μας ονείρων, είναι τα μαύρα τσεμπέρια. Αυτά τα μαύρα τσεμπέρια, είναι η ύλη που μας κρατά δεμένους με τη μνήμη της καταστροφής.
Μιας καταστροφής που καθόρισε και συνεχίζει να καθορίζει τα βασικά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς μας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τον τελευταίο χαλασμό του 1944.
Μεταπολεμικά Ανώγεια…
Γεμάτοι πείσμα οι Ανωγειανοί, ξαναχτίζουν τις χαλασμένες πέτρες των σπιτιών τους και αρχίζουν να γεννούν και να αναθρέφουν τη μετακατοχική τους γενιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου