Το Μοιρολόι Της Ανωπολίτησας Μάνας Για Το Θάνατο Του Γιού Της

Μοιρολόι της Ανωπολίτησας μάνας  για το θάνατο του γιού της,

που έπεσε στη μάχη του Κουρνά το 1770. 

Ήταν ο πρώτος νεκρός της επανάστασης Δασκαλογιάννη.

           

«Μαρμαρωμένο σε θωρώ  Πωλιό μου ,

αγρίμι τω Μαδάρω κι εδικό μου.

Μιλώ σου και δε μου μιλείς , κλωνάρι μου,

πιάνω σε, και μου φεύγεις παλικάρι μου.

Που πάεις με τέθοιαν άνοιξη, καλέ μου,

που πάεις με τέθοιον ήλιο , σύντροφέ μου»;

 

               

Μοιρολόι της Πατακίνας πεθεράς του Παύλου Ζαμπέτη 1770

 Γιέ μου , θλιφτή παραγγελιά σου φερν’ απού τα όρη ,

χαιρετισμό μιάς άμοιρης , που να ‘ ρθει δεν εμπόρει .

Ξαθά μαλλιά π’ανάθρεφε , επά και χρόνια τόσα,

να στρώνει προσκεφάλι σου , κι ιδέ πως αποδώσα.

Κάθε κλωνί κι απαντοχές τσι σύγκοψε ολπίδα.

μα οψές ουλες τα απαντοχές τσι σύγκοψε η λεπίδα.

Ρωτώ τον καπετάνιο σου, το Δάσκαλο το Γιάννη,

όντεν αθούσι τα κλαδιά , πόλεμο γιάντα κάνει,

και παίρνει ο ήλιος πούλουδα και παλικάρια ο Χάρος ,

και τα παντέρμα τα Σφακιά διπλόν το ‘ χουν το βάρος.

   

                     

 Φωνήν και κλάημαν άκουσα στσή Μεσαράς τη μπάντα.

Σε ποια μεριά τση Μεσαράς , σε ποια μεριά του κάμπου;

Είς το Τυμπάκι το ΄λεγε μια Σφακιανή κοπέλα,

κι έκλαιγε τον υγιούκα τζη κι έκλαιγε τον υγιό τζη:

«Γιέ μου, που σ ‘ ηύρ’ ο Χάροντας κι εμαχαιρόσφαξέ σε;

Κι α σ’ ηύρε στο ζευγάρι μας , να το ξεζευγαρώσω,

κι α σ’ ηύρε στο κουράδι μας , να το ξετσαφαρώσω ,

κι α σ’ ηύρε στο περβόλι μας , νερό να μην του δώσω,

κι α σ’ ηύρε εις την εκκλησιά, να μην τη λουτρουήσω ,

κι α σ’ ηύρηκε στη γειτονιά , να μην τη χαιρετήσω».

«Μάνα, λουτρούγα τσ’ εκκλησιές , χαιρέτα τσί γειτόνους,

μά μένα μ’ ηύρε ο Χάροντας στα’ αγάπης μου την πόρτα».

ΠΗΓΗ