Το Φαράγγι Της Μονής Τοπλού

Η Είσοδος βρίσκεται 200μ δυτικά της μονής Τοπλού. Το τοπίο ξαφνιάζει τόσο με την χλωρίδα, με την ύπαρξη συστάδας με το φοίνικα του Θεόφραστου Phoenix theophrasti, συστάδες με χαρουπιές Ceratonia siliqua, πικροδάφνες Nerium oleander, σχίνου pistacia lentiscus, αγριελιές Olea europea ssp silvestris. Και ξαφνιάζει επίσης με την πανίδα, που λόγο της ύπαρξης νερού σε πολλά σημεία θα μπορέσετε να παρατηρήσετε και τη χελώνα Mauremis caspica στους νερόλακκους που δημιουργούνται στο φαράγγι όλο τον χρόνο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γεωλογικοί σχηματισμοί στο φαράγγι, με απότομα βράχια και εντυπωσιακές σπηλιές αλλά και μοναδικές διαβρωσιγενείς μορφές τις ονομαζόμενες «Ταφόνι»

Φτάνοντας στο τέλος του φαραγγιού και περίπου 150 μ πριν την έξοδο προς τη θάλασσα, το τοπίο αλλάζει γίνεται ποιο άγριο, ιδιαίτερα βραχώδες αλλά και μοναδικό για το ξηροθερμικό περιβάλλον της ανατολικής Κρήτης. Εκεί που πιστεύουμε ότι το νερό υπάρχει μόνο στην είσοδο, ξαφνικά το ξανασυναντάμε στις λίμνες που σχηματίζονται κλιμακωτά στην έξοδο του φαραγγιού. Οι πηγές δημιουργούνται στην ασύμφωνη επαφή των υπερκείμενων στρωματογραφικά, υδροπερατών πετρωμάτων του Μειοκαίνου πάνω στα αδιαπέρατα πετρώματα του φλύσχη της Τρίπολης.

Ένα σπάνιο τοπίο, με υδροχαρή βλάστηση, τρεχούμενο νερό όλο το χρόνο και σπάνια ερπετοπανίδα. Η περιοχή ονομάζεται Απολούστρες που στη τοπική διάλεκτο σημάνει της ποτίστρες, μικρές λίμνες από πηγαίο νερό για να πίνουν νερό τα ζώα.

Η πεζοπορική διαδρομή μπορεί να γίνει κυκλική με την επιστροφή να γίνεται από το δεύτερο -δυτικό- μικρότερο φαράγγι προς τη Μονή Τοπλού.

Το φαράγγι της Μονής Τοπλού είναι το μοναδικό φαράγγι που δεν αναπτύσσεται σε ασβεστολιθικά πετρώματα των αλπικών ενοτήτων, αλλά σε ψαμμιτικά και άλλα κλαστικά πετρώματα του Μειοκαίνου. Σε όλο το μήκος του είναι πανέμορφο και αξίζει να το περπατήσει κανείς μέχρι το τέρμα του.

Η είσοδος του φαραγγιού βρίσκεται 200 μέτρα δυτικά της μονής. Μπορούμε να παρκάρουμε δίπλα στον ασφαλτόδρομο και αμέσως μπροστά μας βλέπουμε μία σχετικά μεγάλη πόρτα. Από εκεί προχωράμε, περνάμε ακριβώς δίπλα από μία δεξαμενή νερού και κατεβαίνουμε στην κοίτη του φαραγγιού. Λόγω πυκνής βλάστησης σ’ εκείνο το σημείο, περνάμε από την ανατολική πλευρά της κοίτης για τα επόμενα 200 περ. μέτρα. Στο σημείο αυτό η βλάστηση αραιώνει και μπορούμε πλέον να περάσουμε όλο το υπόλοιπο φαράγγι μέχρι το τέλος του μέσα από την κοίτη.

Εμφανές μονοπάτι δεν υπάρχει, ούτε σηματοδότηση. Όμως η βλάστηση μας επιτρέπει να βρίσκουμε εύκολα τη διαδρομή. 300 μέτρα πριν τις λιμνούλες το φαράγγι αρχίζει να αγριεύει και πολλές φορές πλέον, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τα χέρια μας. Δεν είναι επικίνδυνο, όμως θα χρειαστεί κάποια εξοικείωση στο τελευταίο βραχώδες εκείνο κομμάτι μέχρι τις λιμνούλες. Από την τελευταία λιμνούλα μέχρι την ακτή είναι περίπου άλλα 100-150 μέτρα.

Η επιστροφή γίνεται από το δυτικό φαράγγι στο οποίο ούτε εκεί υπάρχει κάποιο μονοπάτι. Απλά προχωράμε στην ανατολική πλευρά του φαραγγιού, λίγο πιο πάνω από την κοίτη. Η βλάστηση στο δεύτερο αυτό φαράγγι είναι πιο πυκνή στην κοίτη του από το ανατολικό γι’ αυτό και προχωράμε προσεκτικά προσπαθώντας να επιλέγουμε την πιο σύντομη και καθαρή διαδρομή. 500 μέτρα πριν το τέλος θα συναντήσουμε μια μικρή πόρτα, την οποία και κλείνουμε καθώς την περνάμε.

Απ’ το σημείο εκείνο βλέπουμε ήδη μπροστά μας τον ασφαλτόδρομο που ενώνει τη Σητεία με το μοναστήρι και είμαστε πλέον πολύ κοντά στο σημείο εκκίνησης. Η συνολική διαδρομή είναι λίγο παραπάνω από 4 χιλιόμετρα και απαιτεί μία βασική εξοικείωση και φυσική κατάσταση λόγω της έλλειψης μονοπατιού.

ΠΗΓΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ