Η αντιφασιστική παρέμβαση των θλιμμένων Λευκών Κλόουν στο κέντρο του Ηρακλείου Κρήτης.

Σχετικά με την παρέμβαση των θλιμμένων Λευκών Κλόουν

την Παρασκευή 22 Μαΐου στο Ηράκλειο Κρήτης

«… στην πόλη που ζω υπάρχουν φασίστες.»

Παντού, σε όλη τη γη, όλες οι καρδιές χτυπούν σαν τη δική μας. Όταν οι καρδιές παγώνουν, έχει χίλιους λόγους να γίνει κανείς θλιμμένος Λευκός Κλόουν.

Είμαστε οι θλιμμένοι Λευκοί Κλόουν που την Παρασκευή 22 Μαΐου βρεθήκαμε στην οδό Δικαιοσύνης στο κέντρο του Ηρακλείου Κρήτης, προχωρώντας σε μια παρέμβαση με αφορμή τις επικίνδυνες ρατσιστικές, ξενοφοβικές και φασιστικές εκδηλώσεις που παρατηρούμε στην πόλη μας, και ολοένα κι εντονότερα στη νέα μας καθημερινότητα μετά την κοινωνική απομόνωση. 

Με την πράξη μας αυτή θέλαμε να στείλουμε ένα μήνυμα ενάντια σε αυτές τις εκδηλώσεις, να απευθυνθούμε, να ευαισθητοποιήσουμε και να κινητοποιήσουμε τους ανθρώπους της πόλης μας. Ταυτόχρονα, θέλαμε κι εμείς να κερδίσουμε ξανά την ελπίδα πως μπορούμε σαν κοινωνία απέναντι στη βία και τις σύγχρονες εκφάνσεις του φασισμού να παραμένουμε άνθρωποι, να αναγνωρίζουμε την κοινή ευάλωτή μας φύση και να προτάσσουμε την αγάπη και την αλληλεγγύη.

Η παρέμβασή μας ήταν εμπνευσμένη από τη μορφή του Λευκού Κλόουν, του καταγόμενου από τον Πιερότο της Commedia dell'arte, που αγαπάει την Κολομπίνα, η οποία όμως τον αφήνει για τον Αρλεκίνο. Ο δικός μας Λευκός Κλόουν είναι θλιμμένος, όχι όμως από έρωτα, αλλά από τη βαθιά απογοήτευση και για το χαμένο του όνειρο, γιατί ζει σε μια πόλη που υπάρχουν φασίστες. Αυτό είναι το πικρό μας μήνυμα και βγήκαμε στον δρόμο για να κάνουμε τους ανθρώπους να σταματήσουν, να χαμογελάσουν, να δουν και να σκεφτούν.

Είμαι ένας Λευκός Κλόουν

που την αγάπη καρτερώ

και τον κόσμο σα θωρώ ολόγυρά μου,

πιάνω να παίζω για να μην πνιγώ

και γελώ για να μην κλάψω.

Το μήνυμά μου είναι πικρό

γιατί στον τόπο μου δεν ήθελα το μίσος,

γιατί στους δρόμους δεν ήθελα τα όπλα,

γιατί στα όνειρα δε θέλω τον φόβο,

γιατί όλες οι φυλές είναι φίλοι μου,

γιατί ξέρω πως όλες οι καρδιές χτυπούν σαν τη δική μου,

κι ήθελα να μη λυπάμαι

που λογίζομαι στο είδος των ανθρώπων.

Είμαι ένας κλόουν θλιμμένος

και σήμερα τα δάκρυά μου

δεν είναι για έρωτα χαμένο,

αλλά απ’ τη μεγάλη μου ντροπή

που στην πόλη που ζω υπάρχουν φασίστες.

Ευχαριστούμε όλους τους υπέροχους Λευκούς Κλόουν, τους ανθρώπους και τις ομάδες της πόλης μας για την ανταπόκριση, τη συλλογικότητα και τη συγκινητική τους παρουσία, αλλά κι όλους τους περαστικούς που μας έγνεψαν, μας κοίταξαν στα μάτια κι έπαιξαν μαζί μας. Ευχαριστούμε κι αυτούς που ίσως να μην τους άρεσε. Καταλαβαίνουμε πως δεν αρέσουν σε όλους πάντα οι θλιμμένοι Λευκοί Κλόουν.

Πιερότο