Επίκαιρο καθότι διαχρονικό και ειδικά στις «ζόρικες» και «μπερδεμένες» μέρες μας.
Καταλαβαίνεις μεστά γιατί η Χάρις Αλεξίου θεωρείται-είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες όλων των εποχών.
Φωνή από πηγή! Γάργαρη, κελαριστή, δροσιστική, ξεδιψαστική, κρυστάλλινη, από «ρίζα» μυστική.
Χαρμάνι ευλογημένο και ακωδικοποίητο. Κοινωνία ο «τρόπος» της, μεταλαβιά.
Δεν τα δέχεσαι εύκολα αυτά τα διαμάντια, πέρα απ’ τα «πρωτότυπα».
Και γιατί τα έχουν σφραγίσει οι πρώτοι μαστόροι και γιατί είναι υπεραπαιτητικά τα «περάσματά» τους.
Πολύ πιο μεγάλος ο κίνδυνος να εκτεθείς ανεπανόρθωτα, απ’ το να διαβείς το «φαράγγι» τους, καθώς ο γκρεμός στέκει βαθύς και απειλητικός.
Όταν όμως και μπορείς και θέλεις και ξέρεις να τα πεις… τότε κερδίζεις το «στοίχημα» και στέκεσαι αντάμα, στα ίσα, καρσί στα μεγάλα και τρανά, αφού πλέον κι εσύ είσαι κομμάτι του μεγαλείου και της ιστορίας τους.
«Τα τραγούδια της ξενιτιάς» -αυτή η «νέα» ορθογραφία, σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις δεν σηκώνεται με τίποτα- είναι ηχογραφήσεις που πραγματοποιήθηκαν πριν χρόνια και «εγκληματικώς» δεν κυκλοφορούσαν, επισήμως τουλάχιστον.
Αυτό όμως σε κανένα σημείο δεν αναιρεί τη φρεσκάδα και όπως αρχικά ανέφερα τη διαρκή «τωρινότητά» τους. Καλές οι ορχήστρες και οι ενορχηστρώσεις, δίχως φιοριτούρες. Μεστές και ορθόδοξες. Αφήνουν χώρο στη φωνή, δεν φλυαρούν!
«Απ’ τη πατρίδα μακριά» του Κλουβάτου και του Κολοκοτρώνη όπως μαθαίνουμε πλέον σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.Το είχε πρωτοκεντήσει στα χρόνια του ’50 μια απ’ τις πρώτες «δασκάλες» της Χαρούλας.
«Σαν Απόκληρος Γυρίζω» του Μεγάλου Τρικαλινού. «Αγέρας» η ερμηνεία της.
«Στις Φάμπρικες Της Γερμανίας», ο Καζαντζιδικός ύμνος του Δερβενιώτη -ξεκάθαρα πια- και του Βίρβου. Τραγούδι που αν δεν έχεις «κυβικά» και «ψυχισμό» δεν λέγεται όπως πρέπει όσο και να παιδεύεσαι. Υποδειγματική η προσέγγιση και το «πάτημα» της Αλεξίου.
«Βράχο Βράχο Τον Καημό Μου», κέρασμα αληθινό.
«Φεύγω Με Πίκρα Στα Ξένα» μια ακόμα «στάμπα» του Στέλιου, όπως της πρέπει.
«Το Ψωμί Της Ξενιτιάς» της «τριπλέτας», ένα ακόμη Καζαντζιδικό, από αυτά που στοίχειωσαν τις κατοπινές γενιές των ερμηνευτών. Δαντελένιο το «κέντημα» της Χαρούλας
«Η Πουλημένη Στην Ξενητιά» του τρανού Τούντα με την ξακουστή Ρόζα προπολεμικά. Έχει η Χαρούλα «χρώματά» και «γυρίσματά» της στο δικό της βέβαια «οπλοστάσιο». Όχι αντιγραμμένα αλλά «χωνεμένα», στη φωτιά της ψυχής και της τέχνης του τραγουδιού. Πιο σημερινό δεν γίνεται!
«Τζιβαέρι»… Αχ!
«Μας Χώρισαν Οι Θάλασσες», μια ακόμη σπουδαία στιγμή του Κλουβάτου και του Τσάντα όταν δέσποζαν στις αρχές του '50, σε μια εξαιρετική επαναπροσέγγιση.
«Μετανάστες» των Λοΐζου και Λάδη… Πω, πω, πω! Καταγγελία! Ακούς και τα μεγάφωνα μαζί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου